De kelder is af! Nog niet op bovenstaande foto, maar dit waren toch wel de laatste loodjes. We hadden een strakke deadline afgelopen zaterdag, omdat we ’s middags bij vrienden op bezoek zouden gaan. Dus vroeg opstaan en snel aan de slag. Paar uurtjes later hadden we een frisse en witte kelder. Nu is de vraag alleen of we de trap wit willen laten of dat die dan weer donker moet?
En zo blijven we bezig.
Iets anders wat me bezighoudt, is het verval van mijn kleding. Ik merk daaraan dat ik al héél lang niet in Nederland ben geweest, want in ál mijn hemdjes zitten gaten. En er is hier geen Hema, dus dat is een probleem. Eigenlijk had ik een jaar geleden alles al kunnen vervangen en nu stel ik het zoeken naar een geschikt alternatief nog steeds uit. Hoewel de winkels hier ‘gewoon’ open zijn, kom ik er eigenlijk nooit en als ik er zou komen, zouden ze toch geen Hema-hemdjes verkopen, dus dat heeft ook geen zin.
We naderen mijn 200e week in Zweden. Mei is het inmiddels al. Mei. Wat is er gebeurd met januari tot en met april? Mei is doorgaans niet mijn lievelingsmaand, nog meer dan april lijkt er geen houden aan de lente en de lente betekent bijna zomer en de zomer zal wel weer veel te warm worden om überhaupt een leven te hebben naast overleven. Maar goed, we zijn wel weer een hele zaterdag in de kelder bezig geweest en die kelder zou wel eens mijn redding kunnen betekenen. Het is daar koel, koud zelfs nu. We hebben zondag Formule 1 in de tv-kamer in de kelder gekeken en ik had het met drie laagjes kleding, twee paar sokken en een wollen deken nog steeds koud. Maar dat zou wel eens heel prettig kunnen zijn over een maand of twee.
In ieder geval.
We zijn echt heel ver gekomen op een dag. Nog een dag, of een halve, schilderen en de kelder is wit.
Even iets anders nog, voor de Zweedse kijkers en de mensen met VPN onder ons. Dit weekend zond SVT een concert van Loney Dear uit en die kan je nog een half jaar bekijken: https://www.svtplay.se/video/30804402/loney-dear-unplugged-pa-atlantis Wij hebben het concert inmiddels al twee keer gezien en ik denk dat we nog minstens 10 keer kijken voor het offline gehaald wordt. Het is onbeschrijflijk mooi. Maar we hadden ook niet voor niks een Loney Dear liedje voor in de kerk gekozen afgelopen 21 maart.
De hal in onze kelder is niet zo mooi van kleur. Als je het mij vraagt. Maar afgelopen weekend hebben we alles in de primer gezet en nu.. is het nog steeds niet mooi. Want je ziet gewoon totaal niet dat we überhaupt iets gedaan hebben daar.
Maar ik heb wel bewijs, dus dat scheelt. Maar jemig, wat is voorbereidend werk toch akelig in alle opzichten. Je bent dan uren aan het afplakken en schoonboenen en nog meer uren aan het primen, primen en nog eens primen en dan heb je na een dag werken een ongelofelijk teleurstellend resultaat.
Het is niet anders, hopelijk is de volgende stap wel zichtbaar.
Over zichtbaar gesproken, ik had vanochtend bijna een eekhoorntje onder m’n fiets (!). Alleen het eekhoorntje had mij niet gezien en toen ‘ie bijna onder mijn band geplet werd, draaide ‘ie om en rende de weg weer op. Waar net een auto aan kwam. Maar dat ging ook net goed. Toch best een enerverende ochtend alles bij elkaar. Zeker voor de eekhoorn.
We zijn in die tijd van het jaar beland dat je elke avond denkt ‘oh, het is nog licht?!’ Meestal gaat het dan snel (bergafwaarts). Afgelopen weekend zaten we al bijna in de 20 graden en overal verschijnen de blåsippor. Zelfs achter onze achtertuin kan ik ze door de heg zien. Ik weet nog steeds niet wat blåsippor of vitsippor zijn in het Nederlands, maar ik heb het over kleine blauwe -of witte dus- bloemetjes. Aan een aantal bomen en struiken komen ook alweer knoppen, dus met een paar weken zal het wel echt lente zijn. Nu nog even niet, want overmorgen is het weer ‘gewoon’ 7 graden en mijn collega’s hadden het over sneeuw in het weekend. Verschil moet er zijn.
Dit monstertje geniet in ieder geval met volle teugen van elk zonnestraaltje. Nogmaals, verschil moet er zijn.
Weer een week zonder foto, dat was niet de bedoeling, maar zo gaat dat soms.
Het enige wat ik deze week heb meegemaakt, zijn mijn fietstochten van en naar mijn werk en het enige wat ik dan zie zijn wormen en wormen ga ik niet fotograferen. Ik probeer ze wel te ontwijken. Ik vermoed daarom ook dat een aantal passerende automobilisten dachten dat ik dronken was, want het is niet makkelijk om 100+ wormen te ontwijken, maar om half acht ’s ochtends ben ik doorgaans niet dronken.
Alleen heel geïrriteerd op de hoeveelheid wormen en wat zij in vredesnaam op het asfalt te zoeken hebben?! Blijf gewoon in de grond, daar kom ik niet, dus dan hebben we beide geen last van elkaar.Zo moeilijk is het niet.
Een ander ding waar ik ook geen foto van kan maken, zijn onze ramen. Die zijn namelijk nu weer doorzichtig, nadat we ze afgelopen weekend gepoetst hebben en dan zie je dus niks op een foto. En ik stond er zaterdag ook helaas niet bij stil dat ik überhaupt nog geen fotomateriaal had, dus er is ook geen vóór-foto gemaakt.
De kelder is ook nog niet waard om op de foto te zetten, want hoewel we inmiddels wel verfspullen in huis hebben, is daar nog niks gebeurd. Maar herinner me eraan daar wél een vóór-foto van te maken te zijner tijd. Alvast bedankt.
Wat was deze Pasen toch fijn. Een extra lang weekend, veel chocolade en een beetje sneeuw.
Ondanks dat de werkweek kort was, was ik er toch helemaal klaar mee donderdag. Al kan ik me nu al niet meer herinneren waarom. Om onduidelijke redenen zijn we donderdagavond hét debat in Nederland gaan volgen en toen ik rond een uur of drie wakker werd, was Tom nog steeds aan het kijken. Ik had een boel gemist, maar toch ook weer niet, want de uitkomst liet zich vóór het debat al raden. Onze vrijdag begon door dit alles wel wat later dan anders, maar dat kon gewoon.
We hebben elke dag gewoon precies gedaan waar we zin in hadden, als het maar in slow motion ging. We hebben stukjes gewandeld, gejogd, films en series gekeken, de ronde van Vlaanderen gekeken, paaseitjes gevonden en onze schuur/garage wat beter bekeken. Waarschijnlijk wordt dat ons volgende project. Of de kelderverdieping schilderen? Ik weet niet waar ik meer tegenop zie, dan wel naar uit kijk dat het klaar is.
Eerst maar weer een korte werkweek afvinken uit de kalender. Extra kort voor mij, want het fulltime werken wordt toch weer teruggeschroefd.
Ik heb een week overgeslagen. Opeens was dinsdag 23 maart al voorbij en heb ik niks in de gaten gehad. Dat zal misschien komen omdat ik die hele dag in een auto zat, maar waarschijnlijk vooral vanwege onze bruiloft op 21 maart.
Dus bij deze het verhaal van hoe de week van onze allereigenste, geheime bruiloft eruit zag.
Op vrijdag 19 maart vertrokken we om 17 uur vanuit Broby naar Skövde, 288 kilometer noordelijker. Dit was onze eerste etappe op weg naar Åre. De volgende dag stonden we vroeg op en vervolgden onze weg. Een hotel nog eens 600 kilometer noordelijker was onze volgende bestemming. We zagen rendieren, nog meer rendieren en uiteindelijk ook steeds meer sneeuw. 600 kilometer over voornamelijk 80-kilometer wegen duurt láng, maar toch ging het voorspoediger dan we gedacht hadden. We belden het hotel op om te zeggen dat we toch niet kwamen en reden nog 60 kilometer door. We belandden in een hotel in Östersund waar ook verschillende biathlon-teams overnachten. De wereldbekerfinale werd dat weekend geskied en geschoten, maar we hadden andere plannen dus we moesten door.
Ook zondag 21 maart stonden we weer vroeg op, voor de laatste 100 kilometers richting Åre en richting onze bruiloft. Al moesten we volgens Tom eerst nog even ergens anders heen. We kwamen bij de grootste waterval van Zweden uit en op die prachtige plek werd ik nog op het nippertje ten huwelijk gevraagd. Hoewel ik dit al van mijlenver zag aankomen, was het toch een superromantisch moment.
Snel liepen we terug naar de auto en reden door het besneeuwde landschap naar ons hotel. We moesten daarvoor wel een bergweg op slingeren, tot we niet hoger konden en daar stond een gigantisch mooi hotel, met een gigantisch mooi uitzicht. We checkten in, brachten onze spullen naar de kamer en Tom bracht me vervolgens gelijk naar de plaatselijke kapper die mij zou helpen met mijn haar en make-up. Tom ging terug om zich om te kleden en al mijn haren werden in de tussentijd gekruld. Het was inmiddels al een beetje gaan sneeuwen. Voor ik het wist kwam Tom mij weer halen, ik kleedde me ook snel om en we reden naar de kerk van Duved.
Deden we dit echt? Jep. Het idee dat vrijwel niemand wist waar wij op dat moment waren en vooral waaróm was zo gek maar ook zo bijzonder.
De pastoor nam even kort de dienst met ons door en toen kwam ook de fotograaf aan. Om 15 uur luidden de klokken van de kerk en daarna startte onze muziek en liepen we naar het altaar, nog best een wandeling in een kerk waar 900 mensen in passen. We liepen langs alle lege kerkbanken, maar voelden beide toch de aanwezigheid van onze families en vrienden. Daarna vloog de tijd voorbij en opeens waren we getrouwd en verlieten we de kerk als man en vrouw.
Fotograf Amanda Freskgård
Samen met de fotograaf gingen we daarna nog op pad om wat foto’s te maken. Het sneeuwde nog steeds en we reden achter de fotograaf aan. Weer naar een waterval, een andere dit keer, ook supermooi.
Fotograf Amanda Freskgård
Toen we afscheid namen van de fotograaf zagen we dat we eigenlijk al aan ons diner hadden moeten zitten. Gelukkig was het geen probleem dat we wat later aanschoven aan tafel, als we maar een mooie dag hadden gehad. En dat hadden we. Het was een onvergetelijke dag in de sneeuw. Een droom die uitkwam.
Fotograf Amanda Freskgård
De volgende dag hebben we eerst een tijdje rondgedobberd in de spa. De sauna had uitzicht op een stukje piste, dus daar zaten we ook wel even lekker. Maar als je die mensen buiten ziet, wil je zelf ook de sneeuw in. Alleen heb ik geen behoefte om een berg af te skiën, dus wij hebben langlaufski’s gehuurd en een paar rondjes gelanglauft.
Daarna wandelden we nog een rondje door Åre en na weer een heerlijke maaltijd in het hotel kwam er een einde aan onze eerste dag als getrouwd stel. De volgende ochtend hebben we in alle rust ontbeten en onze spullen weer gepakt. Het was tijd om weer naar huis te gaan. Op de terugweg overnachtten we ongeveer halverwege in Filipstad. De sneeuw verdween langzaam weer, de rendieren lieten zich niet meer zien, maar het maakte niet echt meer uit. Dit was sowieso de mooiste reis ooit.
De oplettende kijkers missen een week op mijn blog. En dat klopt, maar ik werk er nog aan, dus geduld.
We waren een paar daagjes vrij geweest, maar zijn inmiddels ook al weer evenveel dagen aan het werk. Het is nog steeds druk, maar toch minder dan eerst dus ik mag misschien wel weer minder dan fulltime werken binnenkort. Dat zou een win-winsituatie zijn, want de dagen zijn inmiddels ook zoveel langer, dat we ook hier weer een soort van leven na ons werk hebben.
Af en toe een wandelingetje, De Mol kijken en het nieuwe album van Loney Dear luisteren, wielrennen én Formule 1 volgen. Zo komen wij de week wel door.
De wandeling van afgelopen weekend was overigens in mijn werkdorp, Glimåkra. Daar zijn nieuwe routes uitgezet, maar er is nog geen overzichtje gemaakt. Het was dus vrij spannend om een kleur te kiezen, maar we gingen voor rood en de route was mooi, maar ook kort. Dus daarna konden we nog de gele route testen en die was vrijwel hetzelfde, minus de ‘lastige’ beklimmingen. Prima combinatie als je je 8000 stappen wilt halen in ieder geval.
Ik ben weer eens wat later vandaag, want het is tegenwoordig nog licht als we om 17 uur klaar zijn met werken. Het is zelfs zo lang licht na 17 uur dat we nog een rondje kunnen rennen zonder in het pikkedonker thuis te komen. Dus dat hebben we gedaan. Alleen heeft Tom een rondje gevonden dat ik persoonlijk iets overdreven lang vind voor een doordeweekse avond, maar anders wilde Tom niet mee.
Zoals je ziet overdreven veel kilometers en aangezien we ditzelfde rondje -maar dan de andere kant op- afgelopen zondag ookal gerend hebben, voelde mijn benen superwaardeloos aan de eerste 8 kilometers. Daarna ging het wel lekker, maar toen waren we weer thuis.
Onderweg zagen we veel ganzen, wat roofvogels en 7 reetjes. Toch is dit wel één van de allergrootste voordelen van wonen in het land waar we wonen. Mensen kom je namelijk nauwelijks tegen.
En nee, ik vind het niet vreemd dat ik me altijd zo moe voel met dit soort fratsen. Gelukkig hadden we nog wat vakantiedagen staan, dus volgende week hebben we een paar dagen extra vrij.
Is het nog steeds maart? Of zijn we al in april beland? Ik heb geen idee, want alle dagen vloeien in elkaar over in één grote brij van tijd. Ik weet wel dat het nog altijd belachelijk koud is ’s ochtends, dus het zal wel maart zijn.
Afgelopen vrijdag ben ik rond 13 uur in de auto gestapt op weg naar Göteborg. Dat ging 2,5 uur helemaal goed, tot ik bij afslag Heleen kwam. Letterlijk 800m voor aankomst kwam ik stil te staan in een onbegrijpelijke situatie van af- en opritten en waar meerdere mensen flink misbruik maakten van de onbegrijpelijkheid, waardoor de hele situatie voor mij en de andere mensen nog langer duurde. Uiteindelijk kwam het plusminus 15 minuten later toch nog goed en kon ik op de bank ploffen. En daar hebben we veel tijd doorgebracht, omdat we een boel Ik Vertreks achterliepen. Nou zijn we wel wat gewend, maar de laatste vier afleveringen waren stuk voor stuk NIET TE DOEN. De finale van Wie is de Mol? maakte het allemaal niet beter, maar gelukkig was het gezelschap fijn.
Ik kan ook nog een heel verhaal vertellen over een aanval van een groep meeuwen, wat we maar ternauwernood hebben overleefd, maar ik ben te moe en het is te druk op het werk en er is nog te veel te doen in huis, dus dat houden jullie te goed. Voor ooit.
