We zijn weer een week verder. Er is me van verschillende kanten verteld dat de laatste weken eindeloos zouden duren, maar daar merk ik nog maar weinig van. Misschien komt dat over twee dagen als ik geen werk meer heb? Of misschien komt het pas na de Olympische Spelen, want die zullen me na donderdag ook nog prima bezig houden.
Je zou denken dat ik dit allemaal zo gepland heb, maar twee Spelen tijdens één zwangerschap is helemaal niet te plannen. Dat is puur geluk. En misschien ook een beetje pech, want de enige reden dat dit zo samenvalt, is een pandemie. Maar goed, mij hoor je niet klagen. In de zomer lag ik misselijk naar de Spelen te kijken en nu lig ik nog steeds misselijk naar de Spelen te kijken. Alleen dan met een haardje aan. In de zomer kon ik vaak maar moeilijk geloven dat er echt iets in mijn buik groeide. De verloskundige en het ziekenhuis namen mijn mededeling van de positieve test ook gewoon aan zonder een dubbelcheck te doen?! Nu heb ik al talloze echo’s gehad, word ik constant in mijn ribben getrapt en ben ik met de dag minder beweeglijk, maar ook nu kan ik me met vlagen weinig voorstellen bij de hummel in mijn buik. Het is gewoon een gekke gewaarwording dat er een echt mensje ín mij leeft momenteel. Eerst zien, dan geloven, denk ik.
Maar we zijn nu wel al ver gekomen, dus als beloning voor mezelf heb ik een Discovery+ abonnement genomen om ook echt ALLES van de Spelen op ELK tijdstip te kunnen kijken. Heb ik wel verdiend, al zeg ik het zelf.