#236

En weer een week verder. Week 236 in Zweden en week 37 of 38 -afhankelijk van hoe je telt- met een baby in mijn buik.

Het zijn drukke dagen geweest. Veel sporten om te volgen. Biathlon, schaatsen, langlaufen, hier en daar wat curling en ijshockey. En dan heb je nog die vage sporten als snowboardcross en big air en weet ik veel wat allemaal. Ik kijk zelfs kunstschaatsen, al boeit me dat denk ik het allerminste.

Maar mijn laatste werkdag van dit jaar is natuurlijk ook achter de rug inmiddels.

#236

Ik werd die dag geholpen door Milla. Heb dus een rustige laatste dag gehad. Er was nog wel een ‘succes en fijn verlof’-fika georganiseerd door mijn lieve collega’s. Ik gewoon thuis en de rest op kantoor. Want sinds afgelopen woensdag heeft Zweden de coronapandemie afgesloten en alles is weer normaal. Nog normaler dan het de afgelopen twee jaar hier al is geweest. Je kan je niet eens meer laten testen als je denkt dat je corona hebt. Ik ben het er niet helemaal mee eens, maar het zij zo. Ik heb hier in 2004/2005 al genoeg verbazingwekkende dingen zien gebeuren, dus ik kijk nergens echt meer van op.

Nu verder met de Spelen en week 237 in Zweden en week 38/39 met een baby in mijn buik. Maar of we het einde van deze week halen wat betreft dat laatste, dat weet je natuurlijk nooit.

#235

We zijn weer een week verder. Er is me van verschillende kanten verteld dat de laatste weken eindeloos zouden duren, maar daar merk ik nog maar weinig van. Misschien komt dat over twee dagen als ik geen werk meer heb? Of misschien komt het pas na de Olympische Spelen, want die zullen me na donderdag ook nog prima bezig houden.

#235

Je zou denken dat ik dit allemaal zo gepland heb, maar twee Spelen tijdens één zwangerschap is helemaal niet te plannen. Dat is puur geluk. En misschien ook een beetje pech, want de enige reden dat dit zo samenvalt, is een pandemie. Maar goed, mij hoor je niet klagen. In de zomer lag ik misselijk naar de Spelen te kijken en nu lig ik nog steeds misselijk naar de Spelen te kijken. Alleen dan met een haardje aan. In de zomer kon ik vaak maar moeilijk geloven dat er echt iets in mijn buik groeide. De verloskundige en het ziekenhuis namen mijn mededeling van de positieve test ook gewoon aan zonder een dubbelcheck te doen?! Nu heb ik al talloze echo’s gehad, word ik constant in mijn ribben getrapt en ben ik met de dag minder beweeglijk, maar ook nu kan ik me met vlagen weinig voorstellen bij de hummel in mijn buik. Het is gewoon een gekke gewaarwording dat er een echt mensje ín mij leeft momenteel. Eerst zien, dan geloven, denk ik.

Maar we zijn nu wel al ver gekomen, dus als beloning voor mezelf heb ik een Discovery+ abonnement genomen om ook echt ALLES van de Spelen op ELK tijdstip te kunnen kijken. Heb ik wel verdiend, al zeg ik het zelf.

#234

Vandaag is het februari. Misschien wel babymaand? Misschien ook wel net niet. Er valt weinig over te zeggen en de enige die er echt zeggenschap over heeft, praat sowieso nog maar weinig. De communicatie verloopt nog steeds vooral via een trap in mijn ribben hier en een por in mijn blaas daar.

Afgelopen week hebben we nog meer progressie geboekt hier in huis. Op donderdagavond kwam mijn zusje door de storm gereden. Vrijdag moesten we allemaal nog een hele of halve dag werken, maar zaterdag hebben Tom en Heleen een boel versleept en gemonteerd.

#234

De logeerkamer is naar beneden, Toms thuiswerkplek naar boven en op de babykamer staat nu de beroemde IKEA Hemnes commode die eigenlijk geen commode is, maar wel door de halve wereld zo gebruikt wordt. Ook het babybedje staat alvast op z’n plek voor over plusminus een half jaar.

Ondertussen heb ik me met de was bezig gehouden. Al ging dat niet zonder hulp, want de trap an sich is al een uitdaging, maar de trap mét een wasmand is een bijna onoverkomelijk obstakel geworden. Na een korte googleronde over de beste manier van minikleertjes opvouwen, ben ik erg tevreden met het eindresultaat.

#234

Alle minikleertjes in maat 50 en 56 zijn gewassen en opgeborgen. De minikleertjes in maat 62/68 hangen nu ook maar gelijk te drogen, dan heb ik daar over 2/3/4 (?) maanden geen omkijken naar.

Het gekke is dat we mijn zusje pas weer gaan zien als we met baby en al weer thuis zijn over een tijdje. Dat klinkt soms nog steeds in mijn hoofd alsof we haar dan máánden niet gaan zien, maar het kan net zo goed volgende week alweer zijn.

#233

Om te beginnen kan ik mededelen dat de trampoline is opgehaald. Goed nieuws dus. Minder goed nieuws is dat ‘ie op dezelfde plek is teruggezet en nog steeds niet vaststaat, dus hopelijk demonteren ze hem nog even voor de volgende storm. Anders zitten we straks weer met een ongewenste trampoline in de tuin of door het raam. En daar hebben we niet zo’n zin in en ook helemaal geen tijd voor.

Waar we wel tijd voor hebben (moeten maken), is een bezoek aan IKEA om nog wat baby- en huisspullen te kopen. Ik was zaterdag enthousiast naar de IKEA website gesurfd om alles online te bestellen en te laten bezorgen, maar de eerst mogelijke bezorgdatum bleek 11 februari te zijn en dat komt mij iets te akelig dichtbij eind februari. Dus zondag stonden we precies op openingstijd op de parkeerplaats van IKEA Älmhult. Alleen loop ik tegenwoordig zo traag dat half Älmhult alweer binnen was tegen de tijd dat wij bij de ingang arriveerden. Maar goed, ik had mijn online boodschappenlijstje, dus eigenlijk hoefden we alleen wat dozen uit het magazijn te halen. Ook weer in slow motion natuurlijk, maar het is gelukt. We kunnen komend weekend alvast een babybed-bedje in elkaar gaan zetten, hoewel we die heel zeer waarschijnlijk voorlopig toch niet gebruiken omdat we allang een bedsidecrib-bedje in huis hebben. Maar toch.

Het gekke is dat de bebis al voor bijna 90% af is. Tot voor kort dacht ik nog een maand of drie voorbereidingstijd te hebben, maar nu is het einde van januari aangebroken en zitten we al in week 36 (?!). Ik ben vanaf de zomer vrij overtuigd geweest van een maart-kindje, maar nu weet ik het niet zo zeker meer. Soms lijkt het wel alsof er al een alternatieve uitgang gezocht wordt, via mijn ribben bij voorkeur. Dat kan natuurlijk niet en is ook niet nodig, want de bebis ligt al zeker 15 weken met het hoofdje naar beneden, dus hoe moeilijk kan het zijn? Maar ik krijg helaas voorlopig nog niet uitgelegd dat trappen tegen míjn ribben geen zin heeft en dat niemand daarbij gebaat is. En ik heb het toch al in twee talen geprobeerd inmiddels.

Maar door de lichte stress die opkwam bij het idee van een februari-kindje heb ik afgelopen dagen wel fijn progressie kunnen maken qua förlössningsbrev, bb-väska en het mogelijke geboortekaartje. Daar heb ik alleen geen Zweeds woord voor, want ik denk nog steeds dat dat niet bestaat hier.

#232

Het was een stormachtige week in Zweden afgelopen week. In de nacht van donderdag op vrijdag heb ik veel wakker gelegen met een actieve baby in mijn buik en een storm buiten. En afgelopen zondagnacht was het ook weer aan het stormen. Rond half 4 werden Tom en ik allebei wakker van een dreun in/rond/bij ons huis. Was het een boom? Een omgevallen exemplaar? Tom keek uit het raam en zei dat er een trampoline in onze tuin lag. Daarna ging hij naar buiten om de trampoline weg te halen en ik dacht eerst alleen maar van ‘jaja’. Toen ik een paar minuten later iets wakkerder was, keek ik ook maar uit het raam en zag ik Tom inderdaad in gevecht met een trampoline en de wind.

#232

Dus nu hebben we alvast een trampoline voor de baby. Beetje voorbarig, maar wel heel erg ingeburgerd volgens de regels van de Zweedse cultuur.

Nee geintje natuurlijk. We hebben de eigenaar inmiddels achterhaald en hopelijk wordt dit ding binnenkort weer weggehaald. En dan zien we wel hoeveel jaar het nog duurt voor er om een trampoline gezeurd gaat worden.

#231

Of eigenlijk 231+1, want zo tellen ze de zwangerschapsweken ook en in mijn leven gebeurt weinig anders dan zwanger zijn en alles wat daarbij hoort. En het is woensdag en geen dinsdag meer. En wat is het verschil ook eigenlijk he? Ik zie het niet zo. Behalve dat ik op dinsdags vaak mijn ziekenhuisafspraken heb én daarnaast mijn 4 uren moet werken. Dat zijn twee activiteiten voor één dag en dat is er tegenwoordig gewoon één teveel. Daarom (eenmalig*) een blog op woensdag.

Ik merkte het afgelopen weekend ook. Op zaterdags heb ik mijn haren gewassen, zodat ik op zondags even naar de supermarkt kon wandelen. Beide activiteiten op één dag is geen optie blijkbaar. Het zal wel door die eerder genoemde zwangerschapsweken komen, want we zitten inmiddels op 33+3 en dat komt akelig dicht in de buurt van hoogzwanger. Volgens mij rekenen ze dat vanaf week 35 hier in Zweden, dus nog even geduld.

We hadden vanwege 6 januari gelukkig wel een extra lang weekend, dus ik heb af en toe ook wat kunnen aanrommelen met mijn BB-väska -de vluchtkoffer, maar dat is een vrij domme naam- en ik maak vast lijstjes voor wat we niet moeten vergeten als we per direct naar het ziekenhuis moeten. Dat is vooral Milla natuurlijk, dat beestje mag niet mee helaas, maar ze heeft wel brokjes en water nodig natuurlijk.

Mijn brein werkt niet echt mee om hier nog een afgerond, samenhangend verhaal van te maken, dus dit is het.

Tot volgende week.

*vast niet

#230

Hallo en hej 2022! Eindelijk in het nieuwe jaar, dat waarschijnlijk op heel veel vlakken gelijk zal verlopen als de vorige twee, maar toch ook niet. We zullen wel geen nieuw huis kopen en we gaan zeker niet nog een keer trouwen en we krijgen wél een kleine bebis om voor te zorgen. Maar verder, hetzelfde.

Oudejaarsavond -of nieuwjaarsavond zoals ze hier zeggen- was nog vermoeiender dan eerdere jaren. Laat opblijven is sowieso niet mijn ding, maar nu nog minder, dus eigenlijk heb ik er tot op de dag van vandaag last van. De bebis en ik moesten vandaag weer voor wat checks in Lund zijn en ik zou je nu al niet meer kunnen vertellen hoe die 100 kilometer heen en terug verlopen zijn. Maar we hebben het gered in ieder geval en volgende week rijdt Tom. Toch wel zo veilig.

Gelukkig zit de werkweek hier er wel al bijna weer op vanwege de trettondedag jul en de klämdag. Zweden is zo verkeerd niet, soms.

#229

De kerst is weer voorbij en m’n zusje gaat morgen ook weer naar huis. We hebben een boel programma’s met bijbehorende irritaties weg kunnen werken. We hebben gepuzzeld en spelletjes gedaan. We hebben bedenkelijke films gekeken en een heleboel geslapen. En tussendoor heb ik ook nog een beetje veldrijden en schaatsen mee kunnen pikken.

Maar we zijn ook buiten geweest. Bewijs:

#229

Nu tellen we af naar het nieuwe jaar. En naar de komst van de bebis.

#228

Die vakantieweken zijn altijd lastige weken als het gaat om te onthouden dat het dinsdag is. Dat wordt nog wat als ik straks een jaar thuis zit en alle dagen ineen gaan vloeien.

Afgelopen vrijdag heb ik in ieder geval de laatste werkdag van het jaar gehad en tegelijkertijd ook de laatste werkdag van komend jaar besproken. Als alles zo blijft zoals het nu is, zal ik nog tot en met 10 februari werken. Dat zijn nog 27 werkdagen. Of eigenlijk 27 halve werkdagen, want ik kan me niet voorstellen dat ik opeens al mijn energie nog terugkrijg van de baby voor ‘ie naar buiten komt.

#228

Mijn werkkamer is afgelopen week weer een beetje voller komen te staan met alles wat we verzamelen voor de komst van de bebis. Ik denk dat we al aardig compleet zijn, maar eerlijk gezegd heb ik geen flauw idee of dat ook echt zo is. We hebben in ieder geval de mogelijkheid om de baby mee te nemen naar huis in de auto. En dan zien we thuis wel weer verder.

Maar dat is over twee maanden pas.

Eerst komende week mijn zusje maar weer ophalen in Göteborg voor een herhaling van de kerst van vorig jaar met ons drieën. Of vieren. Of vijven. Ligt eraan wie je allemaal mee wilt tellen.

#227

Ik kan niet echt geloven dat de helft van december alweer bijna voorbij is. Ik weet niet of de zwangerschap het extra erg maakt, maar ik denk het wel. Maanden geleden dachten we nog dat we volgende week wel naar Nederland zouden kunnen komen. Dan was er geen corona meer en zou ik me ook wel weer beter voelen. Nu is er meer corona dan ooit en voel ik me ook nog geen klap beter. Dus wij blijven weer gewoon in Zweden.

Maar wel met twee weken vakantie, dat dan weer wel.

Afgelopen week heb ik weer een boel geslapen, ben ik tussendoor naar Lund op en neer gereden voor een controle echo, ben ik naar Knislinge gereden voor een bezoekje aan de verloskundige en hebben we een babystoel opgebouwd en de kinderwagen omgebouwd. De babystoel staat nu ook gewoon al bij de tafel en ik moet zeggen dat ik er na 3 dagen al wel helemaal aan gewend ben. Nou is het besef van een bebis sowieso wel aanwezig bij mij, want ik voel natuurlijk vanalles bewegen in mijn buik. Daarbij word ik ook steeds meer geconfronteerd met allerlei onmogelijkheden. Ik heb al maanden geen balans meer, maar ik kan mijn sokken en schoenen nu ook echt niet meer staand aandoen. Ik moet zitten en dan nog is het een worsteling, waarbij ik na elke (halve) sok of schoen een pauze nodig heb. Daarbij ben ik al een paar keer half in de auto gevallen toen ik dacht gewoon netjes te gaan zitten, dus met in- en uitstappen krijg ik nu hulp van Tom. En ik vergeet soms nog dat ik niet moet hurken om iets uit het onderste schap van de supermarkt te halen, want ik kom gewoon niet meer overeind. Maar misschien is dat allemaal wel niet zo gek, zo in week 30.

In ieder geval, de kerstboom is inmiddels ook versierd. Dus we zijn bijna helemaal bij met de rest van de Zweden.

#227

Alleen onze buitenverlichting ontbreekt nog, maar daarvoor moet de sneeuw eerst wegsmelten en dat staat voor later deze week op de planning. Hopelijk krijgen we -en met we bedoel ik Tom- de verlichting op z’n plek voor er weer nieuwe sneeuw valt.