Deel 2 van mijn avonturen in Zweden
Ik heb een weekendje Göteborg achter de rug. En ik had bijzonder luchtige vracht mee op de heenweg. Heel spannend of dat wel 2,5 uur hitte in de auto zou overleven. Het is uiteindelijk allemaal goed gegaan..
..alleen werd het niet zo goed ontvangen.
Geintje hoor, is allemaal show.
Maar vandaag zal wel echt dramatisch zijn, want de beste Heleen is nu pas echt jarig. Hipp hipp hurra!
Mijn laatste eenzame weekend voor de komende maanden is voorbij.
En het was feest in Älmhult! Draaimolens, podia, kraampjes en goktentjes. Groot feest dus. Weet niet precies waarom, maar in ieder geval bestond IKEA Älmhult dit weekend ook 60 jaar. Aangezien Älmhult gelijk staat aan IKEA, zal dat de reden wel zijn.
Ik heb me er niet meer mee bezig gehouden dan erdoorheen wandelen naar de opticien en apotheek en toen was ik er wel klaar mee. Ik had andere plannen:
Tuinmeubels monteren en vooral.. een hordeur installeren. Ik kan het iedereen afraden, want wat een vreselijk gedoe is het om een hordeur te maken. Maar het was wel echt nodig, want het is nu al zolang zo warm. Het blijkt ook niet koeler te worden als je elke 5 minuten de weerapp bekijkt. Helaas.
Deze week had een weekend met niet twee, maar drie dagen. En daar heb ik goed gebruik van gemaakt. Laten we even een kijkje nemen:
Ik ben voor het eerst bij een Zweedse opticien geweest. Hij zei: ‘Je irissen zijn wel erg groot’ En ik zei.. niks. Want wát zeg je daar nou op?!
Mijn auto glimt eindelijk weer ❤
Ik was ook -alweer- bij de IKEA , want ik had dingen nodig. 
Kijk, mijn altan is niet meer superleeg. Het is nu medium leeg. Op korte termijn wil ik dit nog aanvullen met een tafel, een bankje en kussens.
De Giro was superspannend, maar dat kon Milla weinig schelen.
Ik heb een nieuwe poef! En ik heb er maar zes maanden op hoeven wachten. Zes maanden ben ik wekelijks langs de IKEA Fynd geweest. Week na week na week na etc. Met af en toe ook een bezoek aan de normale IKEA vestiging om naar de showmodelpoef te kijken. Geen idee wat ik nu met mijn tijd moet..
Nee, geintje.
Ik weet PRIMA wat ik met mijn tijd moet doen. Namelijk; werken, stofzuigen, eten en slapen. Meer dan dat heb ik ook niet gedaan afgelopen week. Ja, ik heb ook wel veel gefietst van en naar mijn werk, omdat ik naast maandag tot vrijdag ook zaterdag en zondag moest werken. #aaaaaaargh Begrijp niet hoe ik dat overleefd heb PLUS dat ik vandaag ook alweer aan het werk ben. Eigenlijk is het maar goed dat de poef in huis is, scheelt toch weer een uurtje struinen per week.
Afgelopen week hadden we te maken met Hemelvaartsdag. Een vrije dag die ik heel erg nodig had. Zo erg zelfs, dat ik ook de dag na Hemelvaart vrij had genomen, zoals het hoort in Zweden.
Na een lange dag uitgeput op de bank liggen, ben ik naar Älmhult gereden om bovenstaande bezoek op te halen. We hadden nog een aantal Ik Vertrek-afleveringen te goed namelijk. En omdat sjouwen met twee altijd handiger is dan alleen, hebben we ook een slaapbank uit de IKEA gesleept, in mijn auto gepropt én in elkaar gezet.
Daarna begon de lange avond die Eurovisie-avond heette. Dat werd één grote teleurstelling uiteindelijk, maar ik kijk nu al uit naar volgend jaar!
Inmiddels zit ik -net als vier weken geleden- in een reeks van te veel werkdagen, dus de volgende samenvatting is er weer eentje om naar uit te kijken. Voor mij dan. Want dan is de reeks bijna voorbij.
Afgelopen week was Tom nog steeds in Zweden en heb ik gewoon gewerkt. Ik merk duidelijk dat het warmer wordt, want ik heb met de dag minder energie. Zo gaan die dingen.
Afgelopen week hebben we echte wildlife gespot in Killeberg. Kijk maar:
Wow he.
Vanavond begint het jaarlijks terugkerende dilemma: blijf ik wakker voor het songfestival OF kijk ik het terug?! Ik word op zich wel weer om 6u op mijn fiets verwacht morgenvroeg, dus in principe weet ik wel wat wijsheid is. Maar het songfestival gaat niet over wijsheid, het songfestival gaat over België! Hup België!
In week 38 heb ik:
* gewerkt in Älmhult
* gewerkt in Helsingborg
* nergens een broek in lengtemaat 34 gevonden
* Tom opgehaald, die hier ook nog eens de rest van de week blijft
* Koningsdag niet gevierd
* Valborg al helemaal niet gevierd
En in week 38 ben ik:
* nog vaker naar mijn werk gefietst
* al weer veel te veel slakken tegen gekomen
* op bezoek geweest in Västra Torup
* gelukkig
Ze zeggen dat het dinsdag is vandaag. Maar het voelt als zaterdag.
Van maandag tot en met maandag heb ik gewerkt en bovenstaande foto is van één van de ochtenden. Toen stond ik iets na zessen op een bus te wachten in Osby, zodat ik anderhalf uur later in Helsingborg aan het werk kon.
Ik ben inmiddels ook een aantal keer op de fiets naar mijn werk geweest. In Älmhult dan. En dat is fantastisch, behalve dat de wind regelmatig halverwege de dag in mijn nadeel draait. Maar daar doe je niks aan.
Omdat ik nu vooral moemoemoe ben, ga ik mijn to do lijstje snel afwerken. Dan kan ik daarna met een boekje op de bank gaan liggen en wachten op donderdag.
Afgelopen week heb ik mijn auto ingeleverd om de banden te wisselen en een minilekkage te laten verhelpen. Maar omdat die minilekkage onder mijn motor zat, was het geen pretje. Dat er de hele week (!) geen treinen reden en ik een handgeschakelde leenauto kreeg, was óók al geen pretje. Het was gelukkig wel een caddy, dus ik kon niks om me heen zien en ga er daarom maar vanuit dat alles en iedereen het om mij heen overleefd heeft.
Zaterdag ben ik even in Markaryd geweest en dat is gek genoeg maar een half uurtje rijden. Zo dichtbij eigenlijk. En behalve dat ik er een hele fijne fauteuil heb opgehaald, heb ik ook even een rondje gewandeld.
Maar het was best wel warm, dus ook niet per se een pretje.
Wel mooi.
Nu ben ik begonnen aan een reeks van acht werkdagen en ik hoop dat er een samenvatting van week 37 komt, maar zo niet, dan weet je waarom.
Ik presenteer: Een saffraancurry met pompoen en zwarte bonen. Maar vooral ook zonnestralen…
Hoewel er nog niet genoeg zon is geweest om alle sneeuw en ijs weg te smelten.. Kwam ik zondag achter. Het allergrootste gedeelte van mijn hardlooprondje was weer netjes begaanbaar, maar er is nog een stukje dat weerstand biedt. Heel goed, vind ik.
Ik ben afgelopen week voor het eerst sinds ik in Killeberg woon naar Älmhult gefietst. Het is ongeveer 10 km, dus dat valt wel mee. En behalve wat klimmetjes op de heenweg víel het ook echt mee. Binnen 30 minuten stond ik voor mijn kantoor. Ik ben nog even afwasmiddel gaan kopen, zodat het niet helemaal een nutteloze bezigheid was en toen ging ik terug.
En toen waaide het dus heel hard. En realiseerde ik me waarom het zo mee viel op de heenweg. Pfoe. En dat je dan aan het ploeteren bent en vervolgens ook nog bergop moet en dat je er achter komt dat je niet eens meer terug kan schakelen, omdat je al op het lichtste verzet aan het fietsen bent. Huilen op de fiets. Ik dacht dat ik zeker een uur onderweg was geweest toen ik eindelijk thuis kwam, maar het bleek maar 5 minuten langer te duren met tegenwind.