Werken aan een gezellig Älmhult (of niet)

In april was ik in Älmhult voor een sollicitatiegesprek. Het hele centrum van Älmhult lag toen overhoop, omdat ze het centrum graag aantrekkelijker willen maken. Ik weet niet hoe het vóór april was, maar toen was het inderdaad niet erg aantrekkelijk.

En eigenlijk is het dat nog steeds niet, want de boel ligt nog steeds open. En het is oktober inmiddels. Zes maanden zijn dat en zo groot is Älmhult niet? Ik heb me al regelmatig staan verbazen over mannen in oranje en gele hesjes die een beetje voor zich uit staan te staren en/of op papieren aan het wijzen zijn. Eén keer liep ik na mijn werk door het centrum en waren twee mannen als malloten stenen aan het leggen. Maar dat was dan ook alles, want verder gebeurt er weinig.

Tot mijn grote schrik kan je inmiddels wel weer met je auto rechtdoor (overigens, waar ik moet fietsen is mij een raadsel):Wegwerkzaamheden #ÄlmhultHeel benieuwd wanneer dit klaar is……………

Veckosummering #7

Aan het Möckeln meerGistermiddag na het werk een fietstochtje naar Möckeln -een meer dat tegen Älmhult aangeplakt ligt- gemaakt.

De zevende week was een intensieve, maar leuke week. Uiteraard waren er weer de gebruikelijke dagen op kantoor met trainingen over vanalles waarvan ik zeker 50% (nog) niet begrijp. Heerlijk. Maar er was ook een uitstapje met mijn collega’s naar onze andere collega’s in Helsingborg. Bijna twee uur in een IKEA-bus met elke vijf minuten een ander weerbeeld. Ik begrijp nog steeds niet hoe dat kan. Het ene moment leek het zo grijs dat er de komende dagen of weken geen zonnestraaltje tot de aarde door zou dringen en het volgende moment zat ik naar een strakblauwe hemel te kijken. Maar zodra ik begon te balen dat ik mijn zonnebril niet mee had genomen, begon het alweer te regenen. Oftewel, compleet onbetrouwbaar weer.

In het weekend kreeg ik bezoek. Heleen was vanuit Göteborg getreind, dus het was tijd om te sightseeën. We zijn daarom naar het IKEA Museum geweest, we zijn langs mijn kantoor gereden, het IKEA distributiecentrum en uiteraard ook langs de IKEA vestiging. En dat was het dan. Älmhult is IKEA. Punt.

Op zondag -nadat Heleen weer op de trein was gestapt- heb ik mijn persoonlijke Zweedse record gerend; 5,7km in 38 minuten. Ik kwam weer langs het IKEA distributiecentrum, mijn kantoor, IKEA of Sweden, IKEA Communications, het CSC en het IKEA Aktivitetshuset.

Älmhult is IKEA. Of had ik dat al gezegd?

Zweedse post – de volgorde van dingen

Mijn eerste Zweedse brief was die met mijn personnummer. Een teken dat je erbij hoort in dit land. Dat werd nog eens bevestigd in de tweede Zweedse brief die ik een week later ontving. Of ik even langs wilde komen voor een bevolkingsonderzoek naar baarmoederhalskanker. Eh? Ok ja, welkom in Zweden? Nu weet ik wel dat Zweedse vrouwen vanaf hun 25e elk jaar voor dit onderzoek opgeroepen worden, maar mag ik eerst even mijn verhuisdozen uitpakken? Mijn nieuwe buurt verkennen? Misschien een Zweedse ID-kaart aanvragen? Of mijn eerste salaris ontvangen zodat ik in ieder geval iets bij heb gedragen aan de Zweedse verzorgingsstaat en dus een beetje recht heb om mee te profiteren van de gratis zorg? Nee? Ok. Dan niet, zelf weten.
Weer een week later kreeg ik een derde brief. Een ‘Welkom in Älmhult!’ brief. Die hadden ze wellicht eerst kunnen sturen? Maar vooral brief nummer vier was handig geweest om vóór brief twee te ontvangen, want de vierde brief ging over het zorgcentrum waar ik vanaf heden bij hoor. En waar ik terecht kan voor dingen als bevolkingsonderzoeken. Bijvoorbeeld.

Misschien moet ik vanaf nu maar één keer per maand de brievenbus leeghalen. Dan kan ik zelf alle brieven op de meest logische volgorde leggen en openen.

Veckosummering #6

Foto van de dag:
Geen doorgangHet is dit keer een stilstaande trein die vanochtend mijn weg naar het werk versperde. En ga je dan wachten? Zoek je een andere weg? Heel verwarrend. Sowieso, ik moet elke dag op goed geluk dit spoor over, doodeng. In ieder geval, ik koos voor wachten en kon na ca. 5 minuten mijn weg vervolgen. Alleen gebeurde er toen nog iets raars, want aan de andere kant stond een man te wachten. Die, nadat de trein verder reed, het spoor op liep. Als in; letterlijk het spoor op liep. Geen idee waar hij naartoe ging? En ik wist ook niet zeker of ik er iets van moest zeggen en/of naar moest vragen?

Naja.

En verder.. Ik heb mijn mooie, nieuwe jas! En ik hoefde er maar 50 km voor te rijden. Ja en nog eens 50 km toen ik weer naar huis wilde. Mijn jas is heel fijn, vooral als het regent. Maar ik heb nu wel ontdekt dat ik nog een jas moet. De verkoopster zei dat ik een heel eind moet kunnen komen met deze jas + een fleece vest eronder, maar ik twijfel nog.

Wie had gedacht dat verhuizen zulke jas-issues zou opleveren. Ik niet.

Gelukkig -voor mij dan- is de herfst hier hard aan het doorbreken. De meeste bomen beginnen langzamerhand te verkleuren en tijdens het hardlopen wordt het steeds lastiger om te beoordelen of datgene in de verte een blaadje of een slak is. Na een paar keer door het bos gezigzagd te hebben om slakken te ontwijken, ben ik zondag een rondje industrieterrein gaan lopen. Veel minder slakken, veel beter.

Nu is mijn zesde week in Zweden alweer voorbij. Gister nog vertelde ik een verzekeringsman doodleuk dat ik ‘pas net, ongeveer drie weken geleden’ naar Zweden ben verhuisd. Oeps. Misschien is het dan ook tijd om eens een nieuw mobiel nummer te regelen? Nouja, dat kan ook wel over een maand en dat duurt nog zeker 7 weken.

Hehehe.

Veckosummering #5

De eerste hele werkweek is voorbij gevlogen. En het weekend ook.

Doordeweeks ben ik meestal rond 15.30/16u vrij. Waarschijnlijk -en ook hopelijk- is het de nieuwigheid, waardoor ik rond 16u ook echt wel klaar ben met alles en iedereen. Dus naast mijn fietstocht naar mijn werk, al het nieuws wat ik daar leer en mijn fietstocht terug, gebeurt er niet zo veel. Eén avond is het me gelukt nog een rondje te hardlopen, maar dat was het dan wel.

Gelukkig heb ik twee hele weekenddagen om weer op te laden. En om eten te koken voor de rest van de week. Afgelopen zondag heb ik een ovenschotel met zonder geitenkaas gemaakt. Er is vast wel ergens geitenkaas te vinden in dit land, maar in de drie (toch niet zo kleine) supermarkten in Älmhult kan ik het niet vinden. En al helemaal niet de geraspte variant van de Albert Heijn. Dat is toch best verwonderlijk, want het schap met de geraspte kazen beslaat in twee van de drie supermarkten ongeveer 1,5m². Je hebt bijvoorbeeld geraspte kaas voor op een pizza, geraspte kaas voor op een pasta, geraspte kaas voor op een taco, geraspte kaas voor op een wrap en gewone geraspte kaas.

En dan denk ik: ‘DAT IS ALLEMAAL HETZELFDE!’

Nouja.

Het was in ieder geval een lekkere ovenschotel met geraspte pizzakaas.

 

8 september 2017 • Eerste maand overleefd

Vandaag woon ik precies één maand in Zweden. Soms voelt het ook als een maand, soms lijkt het alsof ik nooit ergens anders heb gewoond en vaak denk ik dat ik hier nog niet langer dan één dag kan zijn geweest.

Gisteren heb ik eindelijk een Zweedse bankrekening geopend, zodat ik ook geld kan krijgen voor al dat ‘werk’ wat ik afgelopen week heb verzet. Het zijn dit soort dingen waardoor ik me nog heel erg nieuw voel in dit land. En ‘even’ boodschappen halen bijvoorbeeld, daar kan ik gerust een uur over doen omdat ik langs elk gangpad loop om te kijken wat er allemaal te koop is (en wat het kost). Fascinerend is het. Tot nu toe mis ik mijn voorgesneden groentes nog niet, maar dat is wel het enige product waarvan ik vermoed dat ik het wellicht ooit zou kunnen gaan missen.

Mijn ochtendroutine is na een enkel weekje al zo gewoon geworden, dat ik wat dat betreft ook al een jaar in mijn Zweedse huisje zou kunnen wonen. En mijn fiets heeft tot nu toe elke dag op dezelfde plek in de fietsenstalling gestaan. Omdat het kan (en omdat ik een gewoontemens ben). Zie dat in Nederland maar eens voor elkaar te krijgen. En hoewel ik weet waar mijn laptop en ik moeten zitten op mijn werk, kom ik nog niet echt verder dan outlook en skype. Opstarten dan. Want de mailtjes waarmee mijn inbox elke dag overspoeld wordt, zijn een soort abracadabra met zelden een herkenbaar onderwerp. (Maar dat is ook heeeelemaaaal niet eeeeeerg, ruuuuuustig aan, ta det luuuuuungt, etc.)

Ik heb inmiddels wel ontdekt dat ik wat voorbarig ben geweest met het weggooien (in een textielcontainer, geen paniek) van mijn Nederlandse tussenjas. Die ik overigens in Nederland gerust de hele winter droeg. Ik heb nu al erg veel behoefte aan een tussenjas, maar die heb ik dus niet. En de enige mooie (vinröd, wind- en waterdicht en milieuvriendelijk ♥) die ik heb gevonden, is bijna overal uitverkocht. Dichtstbijzijnde winkel met voorraad: 400 km verderop. Ehm ja, zó Zweeds ben ik toch nog niet. Dat ik dat een OK afstand vind om een tussenjas te kopen.

Veckosummering #4

Een echte samenvatting deze keer.

Dinsdag 29 augustus – Na mijn ontbijt ben ik samen met mijn auto naar Motala gereden. Ik heb nog nooit meer dan 200km aan één stuk gereden, maar deze 300km vlogen voorbij. Het was fantastisch. In Motala stond een lunch op me te wachten en later ben ik nog een rondje gaan rijden met mijn voormalig gastvader om te zien wat er in 13 jaar allemaal veranderd is (veel..) en alsof dat niet al genoeg activiteit voor één dag was, zijn we ’s avonds ook nog gaan midgetgolfen (minigolf in het Zweeds, klinkt toch wat vriendelijker)

Woensdag 30 augustus – Het plan was om na mijn ontbijt weer in de auto te stappen, maar ik kwam vast te zitten in een Japanse beeldpuzzel. Die. Moest. Af. Met een beetje hulp van mijn voormalig gastzus is dat gelukt en kon ik op weg. Al vrij snel zat ik te gillen in de auto, want er rende een ree de weg over en aangezien ik aan het rijden was, zijn dat 4 punten voor mij*. Omdat ik weer 300km zonder problemen had gereden, trakteerde ik mijzelf op een halloumiburger.

Donderdag 31 augustus – De laatste dag voor september, oftewel, de laatste dag voor ik weer aan het werk moet. Maar over deze dag heb ik al geschreven. Ik heb opgeruimd en hardgelopen en ben vroeg naar bed gegaan.

Vrijdag 1 september – Het is eindelijk september, de maand waar ik al 4 maanden op heb zitten wachten! Deels omdat september betekent dat de zomer zo goed als voorbij is en deels omdat ik met nieuw werk ga beginnen. Om 8.30u werd ik verwacht in het Kantoorshuis (Kontorshuset) en daar trof ik een paar Zweden, een paar Denen en een Noor, die nu eigenlijk een Zweed is, aan. Iedereen spreekt Zweeds, behalve de Finse trainer, dus de komende weken spreken we allemaal Engels. (Behalve in de pauzes, voor de verwarring)
De dag bestond verder vooral uit voorstellen en uitleg over de komende weken. De belangrijkste boodschap kwam hier op neer: ‘doe rustig aan, leer in je eigen tempo, we verwachten voorlopig toch niks van je’. Dat wordt nog een hele uitdaging.
Gelukkig hadden al mijn nieuwe collega’s afgelopen jaar heel hard gewerkt, want ze hadden hun doelstellingen gehaald en daarom was er taart. Prinsessentaart, één van mijn lievelings.
Om 15.30u werd ik weer naar huis gestuurd en ondanks dat we niks hadden gedaan, zat mijn hoofd vol. Bij thuiskomst ben ik daarom gelijk de deur weer uitgelopen en ben ik op zoek gegaan naar nieuwe stukjes Älmhult.

Zaterdag 2 september – Eindelijk weekend! Precies wat ik nodig had na één werkdag en acht vakantieweken. Vandaag had ik geen plannen, dus ik heb wat gemaild, gewassen, gepoetst, geboodschapt, gewandeld, gekookt en geskypt.

Zondag 3 september – Deze dag begon ik met een rondje hardlopen met Tom. Hij in Groningen, ik in Älmhult. Daarna ben ik nog naar de supermarkt gelopen, omdat ik gister de cacao was vergeten. En ik kan hier niet leven zonder cacao, dat snap je wel. Op mijn laptop was de hele middag F1 te zien en verder heb ik me vooral zitten verheugen op de eerste echte werkweek.

Maandag 4 september – Eiiiiiindelijijijijijk maandag! We krijgen een heleboel informatie naar onze hoofden geslingerd en ik ben -eenmaal thuis- maar vroeg naar bed gegaan. Zzz.

Dinsdag 5 september – Vandaag is het me gelukt na een lange werkdag (lees: leerdag) (die overigens om 16u eindigde, maar toch) een rondje te hardlopen! Maar toch ga ik vandaag ook weer vroeg naar bed. Ik verwacht dat dit voor de komende weken (maanden?) geldt, niks aan te doen.

*Tom en ik tellen verschillende dieren en dingen in Zweden en een ree is 2 punten. Maar als je rijdt, krijg je dubbele punten. Tom loopt nu wel een dikke achterstand op, omdat hij niet hier wilde blijven. Eigen schuld, denk ik dan.

Laatste dag

Vanaf morgen ben ik eindelijk werkzaam voor IKEA SE in plaats van IKEA NL. Al ben ik niet bepaald werkzaam geweest de afgelopen acht weken. Ik merkte vandaag opeens heel duidelijk dat ik te weinig tijd bij en met IKEA door heb gebracht, want ik maakte de klassieke ‘ik lees de montagehandleiding niet en pak een willekeurige schroef’-fout. Het gevolg is dat er nu een klein gaatje in mijn nieuwe BEKVÄM krukje zit. Oeps.

Verder heb ik mijn laatste vrije dag vooral bezig gehouden met hardlopen. Ik heb een nieuw rondje gevonden en hoewel ik van de IKEA vestiging, mijn kantoor, het IKEA hotel én het IKEA museum wegrende, kwam ik langs vijf (5!) verschillende IKEA bedrijven. En nee, ik ren geen gigantische afstanden. Daarna heb ik wat orde proberen te scheppen op mijn bureau, in mijn kledingkast en in de badkamer en de keuken. Ik hoop dat ik nu ook met een aardig opgeruimd hoofd aan mijn nieuwe werk kan beginnen.

Over een heleboel weken dan, want ik ga eerst wat trainingen volgen in wathetdanookmagzijndatikgadoen.

Veckosummering #3

Mededeling vooraf: ik gebruik alleen slechte kwaliteit mobiele foto’s in dit bericht. Einde mededeling.

De derde week was een rare week. Steeds vaker schoot door mijn hoofd dat Tom toch echt weer naar Nederland zou gaan.
Eten in VarbergEten in Varberg

We hebben gelukkig een hele fijne tijd gehad in Zweden en als afsluiter bezochten we woensdag het Varberg stadshotell en Asia spa. Maar na wat ronddobberen (en aquajoggen met de stroom mee), een heerlijk driegangenmenu en uiteindelijk ook een lekker ontbijt, moesten we toch de auto in richting Göteborg. Ik hou niet zo van afscheid en dingen, dus ik kan hier kort over zijn; het was vreselijk. Gelukkig kent niemand mij in Göteborg, dus dat ik huilend in tram 3 richting Redbergsplatsen zat, deed niemand wat. En mij ook niet, dat scheelt. Eenmaal aangekomen op Redbergsplatsen werd ik op de bank van mijn zusje geïnstalleerd met een dekentje, een kopje thee en Jakie (spelling?), het knuffelschildpadje. Je zou kunnen zeggen dat alles weer goed was, maar dat was niet echt zo, maar ik ben blij dat ik mijn allerbeste zusje zo dichtbij heb.
Twee zussen in GöteborgTwee keer twee zussen.

Uiteindelijk ben ik zondag weer naar huis gegaan, maar niet nadat we eerst: hebben geluncht tussen ca. 300 keycords -met mensen eraan vast-, taco’s hebben gegeten met/zonder vlees, beide hetzelfde boek hebben aangeschaft (nieuwste van Fredrik Backman, yes!), nog meer hebben gegeten, spelletjes hebben gespeeld en ’tarte tatin’ hebben leren uitspreken op z’n Deens.

Nu ga ik op weg naar Motala. Ca. 300 km in mijn eigen (!!!) Saab.

Ik presenteer u…

Saab en ik..de allermooiste auto van de wereld!

Vorige week wilde ik een handdoekenrek kopen in Växjö. Bij navraag bleek het rek daar echter niet voorradig te zijn, maar wel in Hässleholm. Nou waren we nog niet in Hässleholm geweest, dus prima, wij vertrokken in zuidelijke richting. Mijn handdoekenrek (overigens een hele mooie, van bamboe) hadden we vrij snel gevonden, maar zoals ik vorige week al schreef was er verder weinig te beleven in Hässleholm. Omdat ik nog geen auto had gekocht, googlede ik snel of er iets passends in de buurt te koop stond. Slechts één advertentie kwam naar boven, van een zwarte Saab 9-3 Sport Sedan uit 2008. Er stond verder geen foto bij, dus ik vreesde al het ergste, maar we reden toch maar even langs de dealer. Eenmaal daar aangekomen, bleken ze dus gewoon míjn auto te hebben. Het is een biopower Saab, ik pas er precies in, mijn oranje rugtas kleurt er mooi bij, mijn muziek klinkt fantastisch uit de boxen, oftewel; mijn auto!
Er moest alleen nog een klein euvel verholpen worden, waardoor de auto niet gelijk mee kon. Maar vandaag mocht ik hem komen ophalen en ik ben verliefd.
Mijn allereerste, allermooiste auto.