Categorie: Geen categorie

Vrijdag ongeveer gelijktijdig met dat Tom en ik klaar waren met werken, kwamen Tom’s ouders aan in Broby. Eindelijk zagen we ze weer in het echt. Eindelijk konden wij ook het huis laten zien waar we een jaar geleden naartoe waren verhuisd en waar we zoveel over hadden verteld. Naast het huis hadden we natuurlijk ook een huwelijk achter de rug in de tijd dat we elkaar niet hebben gezien, dus genoeg om over te praten.

De rest van het weekend hebben we ook wat van de omgeving laten zien en heeft Tom eindelijk buiten kunnen zitten met gezelschap -want ik kom daar nauwelijks, principedingetje-. Eigenlijk is een weekend dan veel te snel voorbij, maar gezien de toestand in Nederland was het maar goed dat ze toch zo snel konden komen.

Deze week komen mijn ouders ook naar Zweden, maar die blijven eerst nog een weekendje in Göteborg hangen. Wij werken nu nog een paar dagen door en morgen zullen we wel een zekere verjaardag vieren. Waarschijnlijk in de kelder, want het wordt hier 30 graden en op je verjaardag mag je zelf bepalen wat je doet.

Het begint hier al aardig af te koelen. Overdag is het nog maar tussen de 11 en 15 graden. De bergen hout die we afgelopen lente hebben versleept, komen steeds vaker van pas.

Milla is ook blij met deze tijd van het jaar en pikte mijn plek al in voor ik überhaupt kon gaan zitten.

Het idee dat september ten einde loopt en mijn volgende weeksamenvatting in oktober geschreven gaat worden, is natuurlijk te gek voor woorden. Maar zo gaat dat en heel veel geeft het ook niet, want in oktober heb ik een paar dagen extra vrij en kan ik hopelijk wat meer tekenen, uitrusten en staren in het vuur.

Het idee was om mijn Zweedse weken samen te vatten, maar dit is even een Nederlandse week tussendoor.

Sommigen zouden het vakantie noemen, anderen gewoon niet. We hebben gedanst op een bruiloft, gekletst met vrienden en familie, tussendoor een heel erg plat rondje gerend en gerelaxed in een sauna.

Nu reizen we nog een stukje met de trein en morgen hebben we nog een hele dag in Nederland voor we terugvliegen. Tot volgende week!

Een bericht uit de auto, is weer eens wat anders. Wij zijn op weg naar huis na een bezoekje aan Lund.

Afgelopen weekend hebben we ook Alvesta en Hässleholm gezien. De ene om m’n zusje op te halen van de trein en de andere om haar weer weg te brengen. Tussendoor hebben we alle Ik Vertreks van afgelopen maanden bekeken, dus wij zijn weer goed op de hoogte van alle ellende en naïviteit in de wereld.

Maar ondanks dat er heel veel tijd ging zitten in het terugkijken, zijn Tom en ik ook nog naar Markaryd geweest om mee te doen met de England Runt hardloopwedstrijd. Ik rende samen met een vriendin de 5 kilometer en daarna konden wij even op adem komen, omdat Tom de 10 kilometer aan het rennen was. Uiteraard was vrijwel iedereen sneller dan ik, maar voor een eerste wedstrijdje rennen in drukte was het een prima ervaring. En onder 32 minuten na twee weken verkoudheid is ook niet zo slecht natuurlijk. Misschien doe ik in september wel weer mee in Älmhult.

Nu hebben we nog 82 kilometer te gaan tot thuis. Tot zover deze live verslaggeving uit de auto.

Ook al was dit week 82 in Zweden, dit bericht typ ik vanuit Nederland.

Afgelopen zondag ben ik vanaf Växjö naar Amsterdam gevlogen, een prima verbinding die ik iedereen aan kan raden. Vanuit Amsterdam treinde ik naar Groningen waar ik voor mijn gevoel dagen ben geweest, maar het was er eigenlijk maar één. Maar ik heb Tom weer gezien, lekker gegeten met zijn ouders, gerelaxed in de sauna, bijgekletst met vriendinnen, mijn haar laten knippen en nieuw tekenpapier gekocht. En inmiddels ben ik met mijn ouders weer naar het Zuiden gereden.

Wat mij tot nu toe vooral opvalt is het groene gras. Ik heb al zeker een half jaar geen groen gras meer gezien?! De hoeveelheid auto’s, fietsen en huizen zijn ook vrij opvallend. En de vele paaseitjes! Die ga ik allemaal mee terug slepen vrijdag. Maar eerst nog even tijd voor familie.

Oslo! Wat een fantastische stad. Het eerste wat ons opviel toen we Oslo naderden, was de hoeveelheid Tesla’s (en BMW i3’s) op de weg. We begonnen enthousiast aan een wedstrijdje Tesla’s (en BMW i3’s) tellen, maar dat bleek de grootste vergissing van de hele vakantie. Het blijkt dat elektrische auto’s dik gesubsidieerd worden in Noorwegen dus vrijwel elke tweede auto was een Tesla (of BMW i3, meestal reden ze in duo’s, in feite zag je dus alleen maar deze twee auto’s). De wedstrijd nam om die reden al snel hysterische vormen aan. De grootste grap was dat er voor ons Airbnb adresje óók een Tesla én BMW i3 stond. Maar genoeg over auto’s, want naast superdure auto’s verbleven we ook in een superdure wijk van Oslo.
Met dit superdure uitzicht op de Oslo Fjord. Over dat paadje rechts hebben we eerst een wandeling gemaakt.
Om te genieten van een superdure zonsondergang.
De volgende dag gingen we op pad in de regio en kwamen we bij Baerums Verk uit.
Daar was deze superdure waterval.
Maar ook een superdure fika. Ik heb de hele zomer al zin gehad in worteltaart en het was het waard.
Ook was er een superdure meubelzaak, waar ik alvast wat superdure meubels heb uitgekozen voor mijn toekomstige huis. In principe hadden ze de hele winkel wel voor me mogen inpakken, maar dat is wellicht wat voorbarig aangezien ik voorlopig nergens anders heen ga.De volgende stop was een bezoekje aan deze superdure schans. Het was fantastisch om dit ding eens in het echt te zien, maar wat ik me op bovenstaande foto nog niet eens realiseerde..
De superdure biathlonbaan van Oslo ligt natuurlijk naast de schans! Eén van de hoogtepunten van de reis was toch wel de wandeling over deze baan❤
Nadat we vervolgens in een bizarre file terechtkwamen op 500m van het voetbalstadion, hebben we de voetbalwedstrijd Noorwegen-Nederland nooit gezien. In plaats daarvan besloten we nog een keer naar de Holmenkollen te kijken.
Maar dan vanuit dit superdure (sculptuur-)park. Goed kijken, want de schans staat echt op deze foto.
Een dag later gingen we met een superdure bus Oslo zelf in. Hier zijn Tom’s voeten heel groot, of de Noorse musjes heel klein. Ik weet het nog steeds niet.
We bezochten het Frammuseum en leerden een boel over de Noorse poolexpedities van vroeger. Maar als je dan de hele tijd op zo’n nagebouwd schip rondloopt, wil je toch wat meer.
Dus we gingen op rondvaarttocht door de Oslo fjord! Superdure tocht natuurlijk.
Maar we kwamen wel langs supermooie plekken met superdure huisjes. We hebben twee uur op de boot gezeten en dat was allemaal heel strategisch in de namiddag gepland, want ik moest wakker blijven en niet te moe worden.
De reden om naar Oslo te gaan, speelde zich namelijk op woensdagavond af. In een superduur Noors café.
Hawksley Workman❤❤❤ Ik heb hem in al die 15 jaar dat ik hem volg niet heel vaak gezien helaas, maar het was het wachten en de superdure reis meer dan waard.

Vandaag woon ik precies één maand in Zweden. Soms voelt het ook als een maand, soms lijkt het alsof ik nooit ergens anders heb gewoond en vaak denk ik dat ik hier nog niet langer dan één dag kan zijn geweest.

Gisteren heb ik eindelijk een Zweedse bankrekening geopend, zodat ik ook geld kan krijgen voor al dat ‘werk’ wat ik afgelopen week heb verzet. Het zijn dit soort dingen waardoor ik me nog heel erg nieuw voel in dit land. En ‘even’ boodschappen halen bijvoorbeeld, daar kan ik gerust een uur over doen omdat ik langs elk gangpad loop om te kijken wat er allemaal te koop is (en wat het kost). Fascinerend is het. Tot nu toe mis ik mijn voorgesneden groentes nog niet, maar dat is wel het enige product waarvan ik vermoed dat ik het wellicht ooit zou kunnen gaan missen.

Mijn ochtendroutine is na een enkel weekje al zo gewoon geworden, dat ik wat dat betreft ook al een jaar in mijn Zweedse huisje zou kunnen wonen. En mijn fiets heeft tot nu toe elke dag op dezelfde plek in de fietsenstalling gestaan. Omdat het kan (en omdat ik een gewoontemens ben). Zie dat in Nederland maar eens voor elkaar te krijgen. En hoewel ik weet waar mijn laptop en ik moeten zitten op mijn werk, kom ik nog niet echt verder dan outlook en skype. Opstarten dan. Want de mailtjes waarmee mijn inbox elke dag overspoeld wordt, zijn een soort abracadabra met zelden een herkenbaar onderwerp. (Maar dat is ook heeeelemaaaal niet eeeeeerg, ruuuuuustig aan, ta det luuuuuungt, etc.)

Ik heb inmiddels wel ontdekt dat ik wat voorbarig ben geweest met het weggooien (in een textielcontainer, geen paniek) van mijn Nederlandse tussenjas. Die ik overigens in Nederland gerust de hele winter droeg. Ik heb nu al erg veel behoefte aan een tussenjas, maar die heb ik dus niet. En de enige mooie (vinröd, wind- en waterdicht en milieuvriendelijk ♥) die ik heb gevonden, is bijna overal uitverkocht. Dichtstbijzijnde winkel met voorraad: 400 km verderop. Ehm ja, zó Zweeds ben ik toch nog niet. Dat ik dat een OK afstand vind om een tussenjas te kopen.