Categorie: Veckosummering

Hoe geinig is het wel niet om de Amstel Gold Race van 2019 terug te kijken. Te weten wat er gaat gebeuren. En toch te denken dat het niet kan?! Hoogtepuntje van afgelopen weekend wel.

Verder ben ik nog steeds semi-verkouden, dus ik doe naast werk en wandelen niet zo veel. Nou is dat ook spannend genoeg, want zaterdag was het com-ple-te Zweedse leger* in Killeberg neergestreken. Ze stonden met z’n allen op een van onze wandelroutes, maar we mochten er wel gewoon langs. Als we ons maar goed zichtbaar maakten, want er lagen ook militairen in het bos met geladen geweren?! Nouja, ok? We hebben het overleefd en Killeberg staat nog op z’n plek en er zijn nog geen Russen gesignaleerd, dus het zal allemaal wel goed komen hier.

Aangezien ik verder niks beleef, kan ik wel even de tijd nemen om mijn allerbeste aankoop van 2020 te presenteren. Nu al. Het lijkt me namelijk heel sterk dat in de komende maanden iets fantastischer gaat zijn dat mijn Qoali tyngdtäcke. Oftewel mijn zwaartedeken. Ik heb er zeker een jaar over nagedacht -want duur- en iets meer dan een maand geleden was ik er klaar mee en heb ik mijn deken besteld. Het is best zwaar en wennen in het begin en ik ben altijd wel even bezig om dat ding over me heen te trekken, maar als je dan eenmaal ligt dan… lig je gewoon vast voor de rest van de nacht. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat ik ooit nog onder een ander dekbed wil/ga/kan slapen. Dus dikke tip. Of zware tip in dit geval.

*Denk ik dan. Het was een nogal grote groep.

We zijn dit keer niet alleen een week verder, maar ook een heel jaar. Een heel jaar sinds Tom naar Zweden is verhuisd! Tijd voor bloemen in huis dus, al wist Tom totaal niet wat er te vieren viel. Maar ja, we kunnen niet allemaal de agenda beheren.

Verder vloeien de dagen en weken hier nog steeds in elkaar over en schijnt het inmiddels al weer 7 april te zijn. Ik ben elke week in dubio over welk moment het gunstigst is voor boodschappen. Aangezien er in Zweden nog steeds bizar weinig maatregelen worden genomen*, probeer ik zelf de Zweden zo veel mogelijk te ontlopen. Afgelopen weekend ben ik op shitzaterdag (© Leks de Goey) boodschappen gaan halen en dat was helemaal niet zo shittie als je zou denken. Het was erg rustig en alles was zo goed als aangevuld, alleen mijn Griekse yoghurt was niet voorradig. Maar een andere Griekse yoghurt dan weer wel, dus waar hebben we het over.

De rest van de zaterdagmiddag zijn we toch maar weer eens langs wat huizen gaan wandelen. Ik heb geen idee of en wanneer en waarom we een huis gaan kopen in deze tijden, maar de lente komt er nou eenmaal aan en dat betekent elke dag verse huizen op hemnet -de funda van Zweden-. Het is erg onduidelijk of we ooit een huis gaan vinden, maar dat gewandel levert in ieder geval een tevreden Fitbit op en dat is ook wat waard.

*De weergave in Zondag met Lubach was zeer accuraat.

En toen waren we weer een week verder zonder noemenswaardige sociale contacten. Eigenlijk zouden we afgelopen weekend de 60ste verjaardag van mijn moeder vieren. In Edinburgh. Maar dat ging niet door om een hele boel redenen, zoals dat vluchten werden gecanceld en grenzen werden gesloten. En vanwege Corona in het algemeen natuurlijk.

Ik had wel een taartje in huis gehaald zodat Tom en ik de verjaardag ook een beetje mee konden vieren. Ondanks dat de reis niet doorging, hebben we wel onze vakantiedagen laten staan en dat was heerlijk. Ik heb mijn tijd voornamelijk besteed aan het lezen van mijn huidige lievelingsboek -want nieuwste boek van Fredrik Backman in mijn verzameling-. Het was natuurlijk weer tragisch, maar toch heb ik meerdere keren hardop zitten lachen. Dus ik raad Folk med ångest van harte aan.

Vandaag ben ik weer naar kantoor gereden, ondanks dat het aantal besmettingen hier ook hoger en hoger wordt. Mijn collega-Zweden hebben het volste vertrouwen in de regering en de onzin die door de regering wordt uitgekraamd.

Misschien moet ik gewoon nog iets meer inburgeren.

Het voelt als gisteren dat ik bijna was vergeten om mijn week samen te vatten en nu is er dus weer een week voorbij? Het zijn gekke tijden. Letterlijk.

Qua corona gaat het hier allemaal z’n gangetje en moet de rest van de wereld ‘zich niet zo aanstellen’ en ‘ga lekker met z’n allen wandelen in het park’ en ‘mensen moeten zelf weten of ze op skivakantie willen, we houden alles in ieder geval open voor de mensen die dat dus zelf moeten weten’. Ik ben ook nog steeds de enige van mijn collega’s die vanuit huis werkt. Maar qua werk zal er binnenkort wel het een en ander veranderen, want mijn fijne nieuwe werk heeft toch ook behoorlijk last van corona ondanks dat ‘het maar een griepje is’. Ik zal daarom binnenkort nog maar voor 50% aan het werk zijn en hoewel ik dat járen heb gedaan én dat altijd helemaal prima heb gevonden, baal ik er nu toch wel van.

En dat zal ik ook wel blijven doen tot het moment daar is dat ik echt maar 50% werk en opeens TIJD HEB VOOR MIJN TEKENINGEN. Bijvoorbeeld. Als je het zo zegt, is het allemaal niet zo dramatisch. En mag de tijd blijven vliegen, want dan kan ik weer echt gaan tekenen en dan is het zo weer zomer en wordt het overleven en janken, maar zal het ook weer winter worden en dan komt alles weer goed.

Ok, ik draaf een beetje door. We socialdistancen ons eerst maar eens de komende week door.

Ik ben in de wondere wereld van het thuiswerken volledig de tel kwijt geraakt. Maar het is dinsdag (geweest). En dat schiet me nu net te binnen, terwijl ik langzaam wegdoezelde.

De rest volgt nog.

De rest:

Daar ben ik nog even, een dag later en alles. Het is een gekke tijd en de dagen vloeien hier nog meer in elkaar over dan anders. Sinds donderdagmiddag werken Tom en ik allebei vanuit huis. Omdat Tom een beetje hoestte en daarom weg werd gestuurd. En ik, omdat ik niet een heel -klein- dorp potentieel in gevaar wil brengen. Zaterdag begon ik ook te snotteren, maar het zet niet door en dat vind ik wel prima.

Ik denk dat we hier in Killeberg best OK zitten op dit moment. We komen überhaupt zelden mensen tegen, dus ons normale leven kan verder gewoon doorgaan. Of nouja, gewoon.. Eergisteren liepen er twee vrouwen enkele meters achter ons tijdens onze dagelijkse wandeling en ze leken steeds dichterbij te komen, dus hebben wij af en toe een sprintje getrokken om ze voor te blijven. Zo gewoon gaan wij er mee om dus.

Een samenvatting van het bezoek van mijn zusje afgelopen weekend kan ik helaas niet geven, want die zit zielig en ziek thuis. Het goeie nieuws is dat wij datzelfde weekend wel eindelijk weer een zon hebben gezien.

En het andere goeie nieuws is dat Wie is de Mol? EIN-DE-LIJK is afgelopen. Wat een VRE-SE-LIJK seizoen was dit (afgezien van Nathan). Maar nu kunnen we wel driedubbel genieten van de waanzin van de Belgische Mol.

Het meest opmerkelijke van de afgelopen week is dat ik na mijn werk nog een rondje kan wandelen of hardlopen zónder in het donker thuis te komen.

Ik rijd ookal weer een tijdje in het licht naar mijn werk toe en dat went nog steeds niet. Elke ochtend dezelfde verbazing over Al. Dat. Licht buiten. En dan is het nog steeds niet echt lichtlicht hier, want het aantal zonuren zal inmiddels naar een historisch dieptepunt gedaald zijn. Ik hoor van meerdere mensen om me heen dan ook dat ze elk weertype zónder regen beschouwen als ‘goed weer’. Bewolking, mist, kou, storm, zolang het niet regent is het ‘goed weer’.

We hebben weer een week achter de rug. De week van de winter van 2020. Met een dagje sneeuw in Glimåkra en twee dagen sneeuw in Killeberg. Het was genieten.

Verder zijn we vooral in Broby geweest. En Broby is -voor de mensen die dit niet weten- een gehucht vlakbij, maar het heeft twee supermarkten, twee bloemisten en enkele kappers, dus het is wel een gróót gehucht. En in dit gehucht staat een hele mooie kerk. En in die kerk speelde zaterdagavond één van mijn lievelings; Loney Dear. Toen ik de aankondiging twee weken geleden las, ben ik eerst een uur gaan googelen of er misschien nog meer Brobys zijn in Zweden want het zal toch niet het gehucht zijn hier om de hoek?! Maar toch wel. En het was prachtig. Na een klein kwartier was er al een heel uur voorbij. Dat gevoel.

De dag erna waren we weer in Broby om een huis te bezichtigen en in feite had ik dat huis gelijk kunnen kopen puur vanwege het feit dat ze Loney Dear hadden uitgenodigd in hun gehuchtje.