Categorie: Bebis

We zijn weer een week verder. Er is me van verschillende kanten verteld dat de laatste weken eindeloos zouden duren, maar daar merk ik nog maar weinig van. Misschien komt dat over twee dagen als ik geen werk meer heb? Of misschien komt het pas na de Olympische Spelen, want die zullen me na donderdag ook nog prima bezig houden.

Je zou denken dat ik dit allemaal zo gepland heb, maar twee Spelen tijdens één zwangerschap is helemaal niet te plannen. Dat is puur geluk. En misschien ook een beetje pech, want de enige reden dat dit zo samenvalt, is een pandemie. Maar goed, mij hoor je niet klagen. In de zomer lag ik misselijk naar de Spelen te kijken en nu lig ik nog steeds misselijk naar de Spelen te kijken. Alleen dan met een haardje aan. In de zomer kon ik vaak maar moeilijk geloven dat er echt iets in mijn buik groeide. De verloskundige en het ziekenhuis namen mijn mededeling van de positieve test ook gewoon aan zonder een dubbelcheck te doen?! Nu heb ik al talloze echo’s gehad, word ik constant in mijn ribben getrapt en ben ik met de dag minder beweeglijk, maar ook nu kan ik me met vlagen weinig voorstellen bij de hummel in mijn buik. Het is gewoon een gekke gewaarwording dat er een echt mensje ín mij leeft momenteel. Eerst zien, dan geloven, denk ik.

Maar we zijn nu wel al ver gekomen, dus als beloning voor mezelf heb ik een Discovery+ abonnement genomen om ook echt ALLES van de Spelen op ELK tijdstip te kunnen kijken. Heb ik wel verdiend, al zeg ik het zelf.

Vandaag is het februari. Misschien wel babymaand? Misschien ook wel net niet. Er valt weinig over te zeggen en de enige die er echt zeggenschap over heeft, praat sowieso nog maar weinig. De communicatie verloopt nog steeds vooral via een trap in mijn ribben hier en een por in mijn blaas daar.

Afgelopen week hebben we nog meer progressie geboekt hier in huis. Op donderdagavond kwam mijn zusje door de storm gereden. Vrijdag moesten we allemaal nog een hele of halve dag werken, maar zaterdag hebben Tom en Heleen een boel versleept en gemonteerd.

De logeerkamer is naar beneden, Toms thuiswerkplek naar boven en op de babykamer staat nu de beroemde IKEA Hemnes commode die eigenlijk geen commode is, maar wel door de halve wereld zo gebruikt wordt. Ook het babybedje staat alvast op z’n plek voor over plusminus een half jaar.

Ondertussen heb ik me met de was bezig gehouden. Al ging dat niet zonder hulp, want de trap an sich is al een uitdaging, maar de trap mét een wasmand is een bijna onoverkomelijk obstakel geworden. Na een korte googleronde over de beste manier van minikleertjes opvouwen, ben ik erg tevreden met het eindresultaat.

Alle minikleertjes in maat 50 en 56 zijn gewassen en opgeborgen. De minikleertjes in maat 62/68 hangen nu ook maar gelijk te drogen, dan heb ik daar over 2/3/4 (?) maanden geen omkijken naar.

Het gekke is dat we mijn zusje pas weer gaan zien als we met baby en al weer thuis zijn over een tijdje. Dat klinkt soms nog steeds in mijn hoofd alsof we haar dan máánden niet gaan zien, maar het kan net zo goed volgende week alweer zijn.

Om te beginnen kan ik mededelen dat de trampoline is opgehaald. Goed nieuws dus. Minder goed nieuws is dat ‘ie op dezelfde plek is teruggezet en nog steeds niet vaststaat, dus hopelijk demonteren ze hem nog even voor de volgende storm. Anders zitten we straks weer met een ongewenste trampoline in de tuin of door het raam. En daar hebben we niet zo’n zin in en ook helemaal geen tijd voor.

Waar we wel tijd voor hebben (moeten maken), is een bezoek aan IKEA om nog wat baby- en huisspullen te kopen. Ik was zaterdag enthousiast naar de IKEA website gesurfd om alles online te bestellen en te laten bezorgen, maar de eerst mogelijke bezorgdatum bleek 11 februari te zijn en dat komt mij iets te akelig dichtbij eind februari. Dus zondag stonden we precies op openingstijd op de parkeerplaats van IKEA Älmhult. Alleen loop ik tegenwoordig zo traag dat half Älmhult alweer binnen was tegen de tijd dat wij bij de ingang arriveerden. Maar goed, ik had mijn online boodschappenlijstje, dus eigenlijk hoefden we alleen wat dozen uit het magazijn te halen. Ook weer in slow motion natuurlijk, maar het is gelukt. We kunnen komend weekend alvast een babybed-bedje in elkaar gaan zetten, hoewel we die heel zeer waarschijnlijk voorlopig toch niet gebruiken omdat we allang een bedsidecrib-bedje in huis hebben. Maar toch.

Het gekke is dat de bebis al voor bijna 90% af is. Tot voor kort dacht ik nog een maand of drie voorbereidingstijd te hebben, maar nu is het einde van januari aangebroken en zitten we al in week 36 (?!). Ik ben vanaf de zomer vrij overtuigd geweest van een maart-kindje, maar nu weet ik het niet zo zeker meer. Soms lijkt het wel alsof er al een alternatieve uitgang gezocht wordt, via mijn ribben bij voorkeur. Dat kan natuurlijk niet en is ook niet nodig, want de bebis ligt al zeker 15 weken met het hoofdje naar beneden, dus hoe moeilijk kan het zijn? Maar ik krijg helaas voorlopig nog niet uitgelegd dat trappen tegen míjn ribben geen zin heeft en dat niemand daarbij gebaat is. En ik heb het toch al in twee talen geprobeerd inmiddels.

Maar door de lichte stress die opkwam bij het idee van een februari-kindje heb ik afgelopen dagen wel fijn progressie kunnen maken qua förlössningsbrev, bb-väska en het mogelijke geboortekaartje. Daar heb ik alleen geen Zweeds woord voor, want ik denk nog steeds dat dat niet bestaat hier.

Ik kan niet echt geloven dat de helft van december alweer bijna voorbij is. Ik weet niet of de zwangerschap het extra erg maakt, maar ik denk het wel. Maanden geleden dachten we nog dat we volgende week wel naar Nederland zouden kunnen komen. Dan was er geen corona meer en zou ik me ook wel weer beter voelen. Nu is er meer corona dan ooit en voel ik me ook nog geen klap beter. Dus wij blijven weer gewoon in Zweden.

Maar wel met twee weken vakantie, dat dan weer wel.

Afgelopen week heb ik weer een boel geslapen, ben ik tussendoor naar Lund op en neer gereden voor een controle echo, ben ik naar Knislinge gereden voor een bezoekje aan de verloskundige en hebben we een babystoel opgebouwd en de kinderwagen omgebouwd. De babystoel staat nu ook gewoon al bij de tafel en ik moet zeggen dat ik er na 3 dagen al wel helemaal aan gewend ben. Nou is het besef van een bebis sowieso wel aanwezig bij mij, want ik voel natuurlijk vanalles bewegen in mijn buik. Daarbij word ik ook steeds meer geconfronteerd met allerlei onmogelijkheden. Ik heb al maanden geen balans meer, maar ik kan mijn sokken en schoenen nu ook echt niet meer staand aandoen. Ik moet zitten en dan nog is het een worsteling, waarbij ik na elke (halve) sok of schoen een pauze nodig heb. Daarbij ben ik al een paar keer half in de auto gevallen toen ik dacht gewoon netjes te gaan zitten, dus met in- en uitstappen krijg ik nu hulp van Tom. En ik vergeet soms nog dat ik niet moet hurken om iets uit het onderste schap van de supermarkt te halen, want ik kom gewoon niet meer overeind. Maar misschien is dat allemaal wel niet zo gek, zo in week 30.

In ieder geval, de kerstboom is inmiddels ook versierd. Dus we zijn bijna helemaal bij met de rest van de Zweden.

Alleen onze buitenverlichting ontbreekt nog, maar daarvoor moet de sneeuw eerst wegsmelten en dat staat voor later deze week op de planning. Hopelijk krijgen we -en met we bedoel ik Tom- de verlichting op z’n plek voor er weer nieuwe sneeuw valt.

Naast dat dit de 219e week in Zweden was, is ook de 21e week van mijn zwangerschap inmiddels afgelopen. Bij de verloskundige kreeg ik vorige week een boekje mee en ik heb m’n week goed besteed door dit boekje door te nemen.

Nu weet ik dus alles. En dat is erg fijn voor een control freak als ik.

Dat is natuurlijk een grapje. Niet dat ik een control freak ben, maar dat ik alles weet nu. Toch vond ik het wel heel handig om eens wat meer informatie over het hoe en wat in de Zweedse zorg omtrent zwanger zijn, bevallen en nazorg door te nemen. Ik dacht altijd dat je sowieso 9 maanden de tijd hebt om je voor te bereiden op *alles*, áls je eenmaal zwanger bent. Maar nu ben ik over de helft en ben ik alleen nog maar misselijk en moe geweest en is er van voorbereiding nog maar weinig sprake geweest.

^{*ik weet overigens wel dat alles sowieso wel goed komt, dus geen zorgen*}

Voor de komende maanden ben ik wel een tikkeltje meer gerust, want ik heb een passende winterjas gevonden. De mouwen zijn lang genoeg en ik kan een stukje aanritsen voor een eventuele buik (die nog steeds niet bijzonder noemens- of fotowaardig is) of te zijner tijd een eventuele baby in draagdoek. Superpraktisch dus. En ook echt nodig, want ik heb al een paar keer moeten krabben, dus het wordt hier alweer lekker koud. De bomen zijn nu ook op z’n mooist, maar dat is altijd maar zo’n hele korte periode, want één windvlaag kan een einde maken aan deze tijd van de herfst.

Afgelopen week konden we eindelijk weer naar onze hummel kijken. Tom mocht voor de verandering mee, maar ik heb goede hoop dat vanwege het afschaffen van restricties hij ook gewoon bij komende afspraken aanwezig mag zijn. Alles lijkt goed te gaan met de bebis en dat is toch wel het belangrijkste van afgelopen week.

Gisteren ben ik ook eindelijk bij mijn eigen verloskundige geweest. Afgelopen twee bezoeken had ik een tijdelijke vervanger, omdat die bezoeken in de zomer waren en dan is alles anders (lees: dicht) hier op het Zweedse platteland. Ze liet me even luisteren naar het hartje en dat tikte mooi 2x zo snel als dat van mij.
Ik kreeg ook een bewijs van mijn zwangerschap mee. Toch prettig om te hebben als je al over de helft bent. Maar dat schijnt er allemaal bij te horen. Het bewijsje gaat naar de Zweedse overheid en die overheid gaat dan een jaar of wat geld op mijn rekening storten na de geboorte zodat ik niet naar mijn werk hoef*. Prima regeling.

In het weekend waren we trouwens ook nog kinderwagens passen. Ik had zo’n vermoeden dat dat net zo’n issue zou kunnen worden als passende broeken met niet te korte pijpen, of mijn huidige frustratie, een winterjas met niet te korte mouwen. Veel kinderwagens bleken ook niet geschikt voor onze looppas, omdat we constant tegen mandjes en andere onderdelen aan schopten. Maar we zijn wel wat wijzer geworden. Ik hoop dat we tegen een mooie tweedehanse aanlopen binnenkort, want jemig, die prijzen zijn echt niet normaal.

^{*Je kan baby’s in dit land ook niet eerder dan na hun eerste verjaardag naar de opvang brengen, dus veel keus is er ook niet.}

Dit was een week van eersten. Voor het eerst in hele lange tijd ben ik op zaterdagochtend naar de supermarkt gewandeld om een brood te halen. Omdat ik voor het eerst sinds ook heel lang zin had in brood of eten überhaupt. Voor het eerst deze herfst hadden we de haard aan dit weekend. Voor het eerst had ik ook pannenkoeken met jam en slagroom op. Omdat ik daar óók zin in had. Goed, ik werd wel misselijk halverwege, maar de eerste helft was wel echt lekker. Voor het eerst had ik ook een zwangerschapsbroek aan voor een hele dag (en niet alleen om te passen). Is het echt nodig? Mwah misschien niet, maar heerlijk is het wel.

En zo zijn we inmiddels in week 20 aanbeland. Sinds week 12 zou de misselijkheid zogenaamd afnemen en deze periode zou ik de allermeeste energie moeten hebben en me keigoed moeten voelen. Dát weet ik zo net niet allemaal, maar we zijn wel weer een weekje verder in ieder geval.

En ohja, Parijs-Roubaix werd voor het eerst door vrouwen gereden dit weekend. Legendarisch en fantastisch was het.