Ik kan niet echt geloven dat de helft van december alweer bijna voorbij is. Ik weet niet of de zwangerschap het extra erg maakt, maar ik denk het wel. Maanden geleden dachten we nog dat we volgende week wel naar Nederland zouden kunnen komen. Dan was er geen corona meer en zou ik me ook wel weer beter voelen. Nu is er meer corona dan ooit en voel ik me ook nog geen klap beter. Dus wij blijven weer gewoon in Zweden.
Maar wel met twee weken vakantie, dat dan weer wel.
Afgelopen week heb ik weer een boel geslapen, ben ik tussendoor naar Lund op en neer gereden voor een controle echo, ben ik naar Knislinge gereden voor een bezoekje aan de verloskundige en hebben we een babystoel opgebouwd en de kinderwagen omgebouwd. De babystoel staat nu ook gewoon al bij de tafel en ik moet zeggen dat ik er na 3 dagen al wel helemaal aan gewend ben. Nou is het besef van een bebis sowieso wel aanwezig bij mij, want ik voel natuurlijk vanalles bewegen in mijn buik. Daarbij word ik ook steeds meer geconfronteerd met allerlei onmogelijkheden. Ik heb al maanden geen balans meer, maar ik kan mijn sokken en schoenen nu ook echt niet meer staand aandoen. Ik moet zitten en dan nog is het een worsteling, waarbij ik na elke (halve) sok of schoen een pauze nodig heb. Daarbij ben ik al een paar keer half in de auto gevallen toen ik dacht gewoon netjes te gaan zitten, dus met in- en uitstappen krijg ik nu hulp van Tom. En ik vergeet soms nog dat ik niet moet hurken om iets uit het onderste schap van de supermarkt te halen, want ik kom gewoon niet meer overeind. Maar misschien is dat allemaal wel niet zo gek, zo in week 30.
In ieder geval, de kerstboom is inmiddels ook versierd. Dus we zijn bijna helemaal bij met de rest van de Zweden.
Alleen onze buitenverlichting ontbreekt nog, maar daarvoor moet de sneeuw eerst wegsmelten en dat staat voor later deze week op de planning. Hopelijk krijgen we -en met we bedoel ik Tom- de verlichting op z’n plek voor er weer nieuwe sneeuw valt.