Op het werk moet ik soms wel eens antwoorden dat ik hier ‘bijna twee jaar werk’ en dan denk ik toch elke keer van huhhoekandat? Maar het is zo. De zomer van 2017 is alweer twee jaar geleden. En nu is mijn honderdste week dus ook voorbij.
De weken van de afgelopen drie maanden waren toch wel stukken beter dan die van alle maanden daarvoor. En dat is toch vooral dankzij Tom.
Hier zit hij bij het water
En het water was heel dicht bij een leuke woning die ook veel te dicht op een spoor lag
Inmiddels is mijn verjaardagsweek begonnen en verwachten we donderdag bezoek uit Göteborg. Ik heb een extra lang verjaardagsweekend voor de boeg en ik kan niet wachten om eindelijk 33 te zijn straks. Mooi getal.
Precies 3 maanden nadat Tom naar Zweden is gereden, heeft hij een personnummer* toegewezen gekregen en is hij officieel onderdeel van dit mooie land geworden! Wij komen daar nu twee dagen later pas achter, want Zweedse post. Maar wow, mijn honderdste week in Zweden is een mooie week geworden.
Skååååååååål!
*Zonder personnummer kan je niks in dit land. Geen telefoonnummer aanvragen, geen bankrekening openen, niet inschrijven als werkzoekende, niet swishen, geen aankopen doen online, geen boodschappen doen in de winkel, geen post uit de brievenbus halen, geen tafel afruimen, geen tijd doorbrengen in de zon. Okok, ik overdrijf een beetje. Maar feit is dat het nummer nodig is als je hier wilt leven.
Het weer gaat hier de laatste week echt alle kanten op. Momenteel in mijn voordeel, want het is maar 15 graden. Terwijl het twee dagen geleden nog dik boven de 30 graden was. Gelukkig zat ik toen de hele dag achter mijn computer te werken, dus ik had een prima reden om er niet doorheen te gaan lopen zwoegen.
Verder zijn het nu best spannende tijden! Ga ik de 100 weken in Zweden halen of niet?
Veel zal afhangen van dit kleine monstertje dat de komende twee weken bij ons woont.
Maar hij is wel lief.
Trouwens, terwijl ik in mijn honderdste (hehehe) Zweedse week leef, vieren we vandaag ook de eerste drie maanden van Tom in Zweden. Op naar de volgende drie. En dan nog drie en nog drie en nog drie…
Mijn vrije dagen gingen nog even door dus we hadden na het weekendje Göteborg nog wat extra tijd voor ontspanning. En wat ontspant er nou beter dan een onderwatersauna. Precies. Niks. Gelukkig is er een onderwatersauna in Zweden en konden we daar vorige week terecht. Het was heerlijk. Al blijft het ook eigenaardig dat de gemiddelde Zweed naar een spa gaat om bier te drinken in de zon. Kan je dat thuis niet doen?
Afgelopen week was ook de echte nationaldag van Zweden, Midsommar. Midsommar heb ik dit jaar gevierd door te werken. Want wat doe ik hier anders?
Het voordeel van eindelijk wat vrije dagen is dat je van alles kan ondernemen. Het nadeel is dan weer dat ik nu te moe ben om alles samen te vatten. Maar gelukkig hebben we de foto’s nog.
Matching cadeautjes
Heleen was afgelopen week jarig en daarom reden Tom en ik vrijdag die kant op. Bij aankomst moesten we gelijk de meegebrachte cadeautjes inleveren, want ja, zo gaat dat nou eenmaal. Ik had wel voor de gelegenheid de cadeautjes gematcht met mijn outfit. Of andersom.
Na het uitpakken, vertrokken we naar de plaatselijke Ethiopiër voor eten. En daarna naar de plaatselijke Cappuccino voor fika. Daar zijn alleen door de hongerigheid geen foto’s meer gemaakt.
Sfeertje
Omdat het warm was op zaterdag, besloten we naar de botanische tuinen te gaan voor een verkoelende wandeling.
Klassieke schoolfoto situatie op een berg
Het was alleen helemaal niet verkoelend, dus we moesten bij elk bankje pauze houden. Die traagheid kwam ons ook goed uit, want we zouden pas rond 15 uur weer vertrekken uit de tuinen.
Actiefoto met bijen
Omdat we een vijfkamp zouden spelen in Liseberg! Heleen won niks en Tom won bijna alles. Typisch. Maar mocht je ooit in de buurt komen, kan ik de 5D western ervaring genaamd Desperados van harte aanraden. Maar daar zijn ook geen foto’s van, omdat we alledrie te druk waren met het schieten op ‘alles wat bewoog’.
Zweden of Nederland?
Toch bleek ook dit weekend weer dat aan alles een einde komt, dus na het ontbijt vertrokken Tom en ik naar het Zuiden. We kwamen op een gegeven moment nog een Nederlands strandje tegen, dus toen waren we iets te zuidelijk misschien? Uiteindelijk via Markaryd toch weer thuis gekomen.
Waar we na drie kwartier ook gelijk weer vertrokken om nog een film te kijken in Växjö, maar dat is weer een heel ander verhaal.
Week 96 in Zweden was druk. We hebben namelijk de Zweedse nationale feestdag én Pinksteren achter de rug. Niet dat ik daar ook maar iets van mee heb gekregen, want ik zat weer eens vast in een veel te lange werkweek. Morgen is eindelijk de laatste dag en daarna mag ik 6 dagen wegblijven van kantoor, dus verwacht volgende week een leukere weeksamenvatting.
Er was er een jarig, hoera hoera! Dat kun je niet zien, want dat was Tom!
Afgelopen zaterdag konden we gewoon weer samen een verjaardag vieren. Dus ik heb geen fratsen meer hoeven uithalen met cadeautjes via collega’s doorgeven. Dit jaar waren er echter wel andere fratsen. Want terwijl Tom dacht dat we rustig met z’n tweeën de dag door zouden brengen, waren ondertussen zijn ouders vanuit Nederland onderweg.
Vrijdagavond kwamen zij al aan.. En ik wist dat wel, maar Tom niet. Dus die was even een stuk gaan fietsen precies op het moment dat zij hier zouden zijn. Aangezien ik niet van het verbieden ben, heb ik hem ook gewoon lekker laten fietsen, want de verrassing zou er niet minder om zijn.
Zaterdag was de echte verjaardag en die brachten we deels door in de IKEA voor een prachtig cadeau voor in onze tuin -foto’s volgen vast later nog-. En deels in de Zweedse natuur waar we een stukje gingen wandelen.
Altijd mooi bij Gustavsfors
In tegenstelling tot Nederland hadden wij een aangename 20 graden op zaterdag. De hitte was twee dagen vertraagd, maar ook die hebben we overleefd. Ik vooral omdat ik de hele dag op kantoor zat, dat scheelt altijd.
Een bericht uit de auto, is weer eens wat anders. Wij zijn op weg naar huis na een bezoekje aan Lund.
Afgelopen weekend hebben we ook Alvesta en Hässleholm gezien. De ene om m’n zusje op te halen van de trein en de andere om haar weer weg te brengen. Tussendoor hebben we alle Ik Vertreks van afgelopen maanden bekeken, dus wij zijn weer goed op de hoogte van alle ellende en naïviteit in de wereld.
Maar ondanks dat er heel veel tijd ging zitten in het terugkijken, zijn Tom en ik ook nog naar Markaryd geweest om mee te doen met de England Runt hardloopwedstrijd. Ik rende samen met een vriendin de 5 kilometer en daarna konden wij even op adem komen, omdat Tom de 10 kilometer aan het rennen was. Uiteraard was vrijwel iedereen sneller dan ik, maar voor een eerste wedstrijdje rennen in drukte was het een prima ervaring. En onder 32 minuten na twee weken verkoudheid is ook niet zo slecht natuurlijk. Misschien doe ik in september wel weer mee in Älmhult.
Nu hebben we nog 82 kilometer te gaan tot thuis. Tot zover deze live verslaggeving uit de auto.
Dit was toch wel even een historisch weekje. Nog nooit in mijn leven ben ik zo verkouden geweest. Toch naar Motala gereden om de verjaardag van mijn Zweedse gastmoeder te vieren. Daarna weer een dag in bed liggen en vervolgens nog twee dagen werken tussen strepsils en tissues. En ondertussen won Duncan gewoon even het feest der feesten in Tel Aviv. WOW.
Milla zit natuurlijk eersterangs voor het Eurovisie Songfestival
Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik was perplex. Hij stond er zo goed voor, te goed om te winnen eigenlijk. Nou hebben mijn favorieten wel vaker gewonnen, maar ik heb Nederland echt nog nooit als favoriet gehad én ik had ook nooit gedacht dit in mijn leven nog mee te maken. Het is zo SKITTEREND. En zo terecht ook (-ik heb het tegen jou, Noorwegen-). Het Eurovisie Songfestival is volgend jaar in Nederland. En dat is bijna een reden om een reisje terug te boeken. Maar niet helemaal, want het is vast wel weer in Zweden daarna en dat is dan toch praktischer.
Enige nadeel van dit festijn is dan wel dat je weer geconfronteerd wordt met de bekrompenheid van de landgenoten hier. Noorwegen, Estland, IJsland en Denemarken kregen allemaal meer punten dan Nederland. Eikels.
Afgelopen week bestond uit minstens 10 dagen voor mijn gevoel. Waarvan ik er zeker 15 moest werken. Voor mijn gevoel. Niet zo gek dat ik me gedurende de zondag steeds beroerder begon te voelen.
Mijn enige inspanning van gisteren was dan ook om Tom aan te moedigen toen ‘ie 11km ging rennen. Ik was al kapot van de 500m die ik op en neer moest wandelen.
