Lisa's wonderlijkere wereld van Lisa

Terwijl ik hier mijn 91e week achter de rug hebt, is voor Tom de eerste maand inmiddels voorbij en zijn we in mei beland. Hoewel we Toms eerste weken nog in zomerse temperaturen doorbrachten, zitten we nu weer met ijskou en sneeuw met hagelbuien. Nou heb ik daar vrij weinig op tegen, want ik zit niet te wachten op nog zo’n lange zomer als vorig jaar, maar apart is het wel.

Tussen de sneeuwbuien van afgelopen weekend zijn we bij vrienden in Markaryd gaan barbecueën. Na een gezellige avond moesten we nog 30 minuten rijden om weer thuis te komen. In principe genoeg tijd om een eland of ander beest tegen te komen, maar helaas. Geen overstekend wild voor ons.

Thuis hebben we gelukkig ons eigen stukje wildlife. En met haar zijn we altijd in gevecht om de beste plek van de bank. Dit keer had Milla gewonnen.

Afgelopen vrijdag kwam er eindelijk een einde aan een lange reeks werkdagen. Om dat te vieren vertrokken we naar de Zweedse kust. Sölvesborg om precies te zijn. Vanuit Killeberg is dat maar een uurtje rijden. Het blijft me verbazen dat we nog zo dicht bij de kust wonen, terwijl we voor mijn gevoel middenin het binnenland wonen.

Ik had een wandelroute van 8 km gevonden en bij het toeristenbureau haalden we de kaart op. Wellicht een beetje te ambitieus met de warmte van afgelopen vrijdag, maar er waren allerlei shortcuts mogelijk indien nodig. Nadat we kilometerslang alleen maar bergop aan het lopen waren, kwamen we eindelijk bij een uitkijkpunt.

Heel mooi, maar het kwam totaal niet overeen met de kaart waar we voor het eerst op keken. Het uitzichtpunt klopte niet, de route ten opzichte van de snelweg klopte niet, de manage en het honkbalveld lagen heel erg anders, maar ondanks al deze opmerkelijkheden vervolgden we onze weg wel gewoon. Ongeveer een halfuur later kwamen we bij een stuga uit. Die in de verste verte niet op onze route zou moeten liggen. Bleek dat we al die tijd de Skåneleden (oranje paaltjes) aan het volgen waren in plaats van ons 8 kilometer lange rondje (gele paaltjes). Voor de beeldvorming, de Skåneleden is 1250 km lang. Google Maps leidde ons vervolgens in nog eens 3 kwartier terug naar Sölvesborg en onze auto. En die bracht ons als beloning nog naar de zee.

Je zou bijna denken dat het weer maandag is, na zo’n Paasweekend. Of in mijn geval vrijdag, want ik heb alle Paasdagen gewerkt. Alleen klopt het vrijdagsgevoel ook niet, want ik moet nog even door. Dus het is meer een woensdag op deze dinsdag.

Hoe dan ook. Tijd voor een nieuwe weeksamenvatting. De week bestond vooral uit hout. Zes kubieke meter hout om precies te zijn. Eerst lag alles voor ons huis op de grond en uiteindelijk lag het in stapels achter ons huis.

Daar zijn we dus wel wat uurtjes mee bezig geweest. Ik heb vooral meters gemaakt en hout verplaatst. Tom heeft zitten puzzelen om er een stabiel geheel van te maken. Moet ook wel, want de bedoeling is dat dit pas volgende winter gebruikt gaat worden. Ik wil bij voorbaat al een aantekening maken dat we volgend jaar ook best een kubieke meter minder kunnen bestellen.

Jullie zullen begrijpen dat er behalve werk en hout weinig is gebeurd afgelopen week. Behalve dan nog één persoonlijk hoogtepuntje. Gisteren heb ik mijn eerste 10km ooit gerend. In slow motion. Dus we waren na een uur en 11 minuten pas weer thuis, maar daardoor was ik ook totaal niet vermoeid. Volgende keer sneller dus!

Altijd mooi met dubbele getallen. 33 is ook zoiets. Toevallig word ik ook zo oud dit jaar. Maar daar later meer over, want dat duurt nog wel even.

Deze week hebben we in Hässleholm gezocht naar één specifieke wandelroute rondom het Hovdala slott. Het stikt daar van de wandelroutes, maar sommige zijn meer dan 20 of zelfs 50 kilometer en op een ijzigkoude zaterdagmiddag zit ik daar niet op te wachten. Op de meeste andere dagen trouwens ook niet. Wij zochten een dammslingan van 4 kilometer. En we hebben zeker 3,5 kilometer rondjes gelopen om het slott op zoek naar ook maar iets van een aanwijzing voor het begin, midden of eind van deze route en toen was ik er wel klaar mee. Niet te vinden. Mochten we ooit nog een poging doen, zal ik het dan proberen vast te leggen, want in principe was het er wel mooi. Maar ja, kou in april -waar niemand rekening mee hield- zorgt er ook niet echt voor dat ik de boel daar graag ga vastleggen op foto.

De rest van het weekend hebben we nog veel sportiever doorgebracht met rondjes hardlopen, de Formule 1 en Parijs-Roubaix. Nu is het wachten op een gezellig Paasweekend. Vol werkdagen.

Een hele week samen in Zweden. Inclusief drie werkdagen van mijn kant. En een boel spullen die een plek zoeken in huis. Dat gaat al best aardig, maar het wachten is nu op het tweede deel van de spullen en dan zullen we wel zien hoe veel of vooral weinig hier in huis past.

De huizenkijkhobby hebben we afgelopen weekend maar weer opgepakt, maar een woning waar Tom voortdurend met zijn hoofd tegen het plafond aan loopt is toch niet echt ideaal. Een woning in de buurt van Medelanders inclusief vlaggetje voor de deur ook niet. Ik vermoed dat we nog wel wat jaartjes bezig zijn met de zoektocht naar het zogoedalsperfecte huis. En dat is ook wel prima.

Weer een week voorbij. En ik heb niks om te laten weten over mijn week, want ik heb gewoon geen idee meer wat ik heb gedaan? Waarschijnlijk werken en slapen.

De reden dat ik nu al niet meer weet wat ik afgelopen week heb gedaan, is omdat ik vooral toeleef naar volgende week. Over precies 1 week en een uur of 2 woon ik niet meer alleen in Zweden. En tegelijkertijd woont Tom niet meer alleen in Nederland.

Echt ♥

Dit was een week van nieuwe dingen.

Zo ging ik woensdag na mijn werk naar een steps lesje bij het IKEA activiteitshuis. Super jaren tachtig natuurlijk en met voornamelijk blonde Zweedse meisjes om me heen. Het was vrij pittig, maar ook zeker voor herhaling vatbaar.

Op zondag reed ik naar Växjö voor de plaatselijke kunstronde oftewel konstrunda. Je kan mij niet wijsmaken dat Zweeds een lastige taal is; je husselt wat klinkers en KLAAR. Ik was aangenaam verrast door een aantal kunstenaars en dat er überhaupt een boel belangstelling was. Ookal was de belangstelling voornamelijk oud en grijs. Maar toch. Halverwege maart lijkt mij niet het meest strategische moment om van atelier naar atelier te wandelen, maar het pakte goed uit en ik heb zelfs de zon even gezien.

Maandag was ook een beetje nieuw, een lunch in Osby. Eigenlijk op herhaling, want het was vorige keer een groot succes. Dat vonden ze zelf echter niet, want ze hadden geen lunch meer. Dus toen werd het een lunch met pannenkoeken en taart en dus iets nieuws. Ook goed.

Mijn bezoek aan Nederland duurde nog een paar dagen en in die dagen reisde ik nog even naar Utrecht en ben ik op bezoek geweest bij mijn oma. Tussendoor heb ik ook nog twee rondje gerend en die gingen een stuk sneller dan in Zweden. Dat op-en-af rennen van bergjes hier neemt blijkbaar toch veel tijd in beslag. Of energie. Of beide.

Al met al was het een fijn bezoek en werd die fijne tijd nog een beetje uitgerekt door een bezoek van mijn zusje. We hebben samen twee volledige series gekeken (Hunted en Nedsläckt land voor de meeschrijvers, de ene nog informatiever dan de ander) en natuurlijk ook de finale van Wie is de Mol? Dat bleek degene te zijn die het meeste geld had verdiend, dus ik was lichtelijk verbaasd. Maar het maakt allemaal niet uit, want inmiddels is de Belgische De Mol begonnen en dat maakt allesallesalles goed.