Categorie: Veckosummering

Ik had voor het eerst sinds tijden een echt noemenswaardige activiteit op de planning staan afgelopen week.

Mijn eerste vaccin!

Volgens mij redeneren Nederland en Zweden redelijk gelijk wat betreft vaccins voor zwangeren. Eerst werd het niet aangeraden en inmiddels raden ze het aan vanaf 12 weken. Nu is dat alweer een maandje geleden voor mij, maar toen was ik zo beroerd dat ik er niet aan moest denken dat ik daar nog mogelijke bijwerkingen bovenop zou krijgen. Nou ben ik nog steeds beroerd, maar wil ik gewoon niet meer wachten. De weinige maatregelen die er waren gaan ze hier afschaffen binnenkort. Ik heb nog geen corona gehad, maar dat wil ik nu ook echt niet meer.

Dus vrijdag na het werk reed Tom mij naar het plaatselijke zwembad. Daar moesten ze toch het een en ander nog dubbelchecken vanwege mijn zwanger zijn. Ik had mijn artsen allang geraadpleegd, maar dat was niet voldoende. Uiteindelijk kreeg ik toch mijn prikje en vervolgens mocht ik nog eens 30 (!) minuten in een gymzaal zitten. ‘Voor de zekerheid.’

Blijkbaar is het niet alleen een zwembad. Zou ook wel erg oncomfortabel zijn, als wachtruimte.

Ik werd met de minuut misselijker, maar dat had niks met het vaccin te maken. Sterker nog, die vrijdag heb ik lang getwijfeld of ze me überhaupt wel geprikt hadden, want ik had niks gevoeld?! Gelukkig kreeg ik zaterdag hele plaatselijke spierpijn, dus dat is dan toch een geruststelling. Zondag was het allemaal weer koek en ei. Behalve dat zondagen al heel lang de meest vreselijke dagen van de week zijn om onduidelijke redenen en afgelopen zondag was geen uitzondering.

Dus tegen misselijkheid werkt het vaccin niet. Of nog niet. Wie weet verandert dat nog.

Afgelopen week was weer een heftige week. Het begon dinsdag al met een hele dag salesmeeting van het werk. Wel op een mooie locatie, dat scheelt en ik had mezelf een stoel strategisch dicht bij de deur gegund, dus dat scheelde nog meer. ’s Avonds ging de hele club uiteten bij een restaurant waar wij in ons vorige leven -denk twee maanden geleden- wel eens gingen wandelen. Het schijnt haske gezellig geweest te zijn, maar aangezien ik niet echt kan eten en al helemaal niet kan opblijven tot na half acht, was ik wijselijk naar huis gegaan.

Donderdag ben ik vervolgens op een neer naar Lund gereden, voor extra controles voor mij en een beetje voor de hummel in mijn buik. Het fijne nieuws is dat ik elke maand terug mag komen voor nog meer controles. Het nadeel daarvan is dat ik elke maand terug moet komen naar Lund. Nu valt het opzich nog wel mee, maar je moet niet vergeten dat het hier inmiddels allang herfst is. En dan gaat het hard. En voor je het weet is het om 15uur donker en lopen de elanden weer op de weg. Maar dat is van latere zorg.

Op zaterdagmiddag had ik de beste dag van mijn week. Ik had, zoals voorspeld, weer sushi gehaald en ik heb het allemaal opgegeten zonder problemen. De zondag daarna was vervolgens de slechtste dag in lange tijd, want ik was pas na half 7 wakker én ik moest mijn haren wassen. Twee keer foute boel als je al misselijk door het leven gaat. Blijkbaar.

Om niet helemaal in mineur te eindigen, wil ik nog wel een keer benadrukken dat het hier herfst is! We hebben de zomer overleefd en alles wordt nu weer beter!

Als je mijn jaarsamenvatting van gisteren hebt gelezen, begrijp je misschien waarom ik 1) zo ongelooflijk weinig heb gedaan afgelopen weken en 2) van alles aan het vergeten ben.

Het waren moeilijke weken voor mijn blog. Wat valt er te zeggen als je constant misselijk bent en je eigenlijk alleen maar op bed of op de bank kan liggen. Buiten werktijden om, want dan zat/hing ik wel gewoon aan tafel. Want ja, werk ging gewoon door natuurlijk. Gelukkig voornamelijk vanuit huis. Maar genoeg daarover.

Afgelopen weekend waren we weer naar Kristianstad. Weer voor de opticien, maar nu om een nieuw setje lenzen op te halen. En komend weekend moet ik wéér terug, om te kijken of het nieuwe setje bevalt. Daarna ben ik wel klaar met de opticien voor het komende jaar. Om te vieren dat ik zin had in sushi, of eigenlijk, überhaupt zin had om íets te eten, had ik op de terugweg babyveilige sushi gekocht. En het was lekker en ik kreeg het op, een mijlpaal als je het mij vraagt. Misschien moet ik dat komend weekend ook herhalen, al wordt de blog dan wel weer saai. Maar dat is dan maar zo.

Het is woensdag. Dat weet ik nu. Maar dat wil niet zeggen dat ik gisteren wist dat het dinsdag was. Gisteren was wel de eerste dag in tijden dat ik weer op kantoor heb gewerkt en dan merk je toch gelijk dat je uit je ritme bent.

Aan de andere kant vergeet ik wel meer tegenwoordig, dus ik kan er ook niet te zwaar aan tillen.

Maar hoe was week 211 in Zweden dan? Ik kan me vooral heel veel werkdrukte herinneren. En een uitje naar de opticien. Altijd leuk om letters te raden die je nauwelijks kan lezen. De conclusie was wel dat ik dezelfde sterkte hou, dus ik heb veel goed geraden. Vanwege onze verhuizing naar Broby had ik dit keer een andere opticien gekozen. Een half uurtje rijden naar Kristianstad voelt toch prettiger dan een half uurtje naar Älmhult. Misschien omdat we tegenwoordig vaker die kant op rijden in plaats van andersom.

In ieder geval, mijn jaaroverzicht ben ik niet vergeten. Die is gewoon nog niet klaar.

Ik zat me laatst af te vragen wanneer ik naar de kapper moet nu ik alweer een tijdje fulltime werk. Ik ging ook terugtellen hoe lang het geleden was dat ik überhaupt bij de kapper ben geweest en dat is ongeveer op de dag af 5 maanden geleden. Een week voor onze bruiloft. Dus eigenlijk valt het wel mee en kan ik vast nog wel 2 a 3 maanden vooruit. Maar dat betekent dan wel weer dat ik snel een tijd moet gaan boeken voor alles vol zit en daar heb ik waarschijnlijk de komende maanden gewoon geen zin in. Elke keer hetzelfde verhaal. Of in ieder geval, sinds ik in Zweden woon. Want in Nederland liep ik gewoon naar de kapper wanneer ik wilde en dan was er altijd wel plek.

Allemaal leuk en aardig die verhalen over haar, maar het lijkt zo wel alsof er niks is gebeurt afgelopen week. En dat klopt ook wel. Zoveel tijd verpest aan denken over m’n haar dat ik mijn vierde jubileum in Zweden ben vergeten. Ik ga komende week aan mijn prioriteiten proberen te werken en ondertussen begin ik aan een jubileumsblog die hopelijk dan wel voor het eind van de maand online staat.

Je ziet Milla denken van ‘paardensport? Serieus?!’ Ik moest haar dus uitleggen dat ik al langs 3 zenders was gezapt en alledrie zonden ze die ellendige paardensport uit, dus we moesten het er maar mee doen en wachten op betere tijden. En die kwamen er ook wel, de laatste dagen waren misschien wel de mooiste.

Maar nu dan? De eerste dagen na de Olympische Spelen voelen toch een beetje als een zwart gat. En dat zwarte gat wordt ook nog eens gevuld met héél véél werk. Je zou zeggen dat dat goed is voor de afleiding, maar een tikkeltje minder zou ook genoeg afleiden. Gelukkig is dinsdag alweer bijna voorbij, dus het weekend komt er aan.

Gebeurt er dan nog iets in het weekend? Jep. De Vuelta begint!

Mijn leven in Zweden is eigenlijk niet zo anders dan mijn leven in Nederland, ik kijk nog steeds veel te veel sport. Alleen praat ik hier overdag Zweeds met mijn collega’s en dat is toch een dikke plus.

Er zijn zoveel sporten om te volgen momenteel, ik heb helemaal geen tijd om te schrijven. Er zijn ook bijna geen sporten die ik níet leuk vind om te kijken helaas. Alleen alles met paarden mag van mij wel weg. Na een dag werken moet ik nu nog veel inhalen, goud in Nederland én Zweden vandaag. En ja, dat werken is dus weer begonnen sinds gisteren. Een week vakantie zonder plannen tijdens de eerste week van de Spelen was achteraf toch goed gepland. Misschien moet ik ook al iets vastleggen voor februari 2022..

Toch even kort. Eén dag ben ik wel uit huis geweest, toen het eindelijk was afgekoeld (en eigenlijk ookal regende) zijn we naar Karlskrona gegaan. Een stadje op anderhalf uur rijden van hier. Niet eens zo ver en ook nog een mooie weg, dus win win.

Karlskrona heeft veel water en veel eilanden, maar wij zijn op het droge gebleven. Een volgende keer wil ik ook wel wat eiland hoppen, al zal dat misschien dan wel volgende zomer worden aangezien ze volgens mij alleen in de zomer rondvaren (en die is nu voorbij, yes!). Maar ook de wandeling was meer dan geslaagd. Mooie oude gebouwen, heel lekker eten en nog lekkerder ijs. Heel veel ijs in Karlskrona, een aanrader dus.

Ik vind het lastig de dagen uit elkaar te houden, maar vandaag schijnt het een dinsdag te zijn. Vanavond stappen mijn ouders weer op de boot naar Nederland (met Duitsland als tussenstop natuurlijk), maar zondag vertrokken ze al uit Broby. Laten we hopen dat het niet weer 2,5 jaar duurt voor ze weer naar Zweden kunnen komen.

Helaas is het hier nog steeds stikheet, dus er komt niet veel uit mijn handen. Nou hoeft dat ook niet, want vrijdag zijn de Olympische Spelen begonnen, dus er zijn de hele dag (en nacht) genoeg sporten om te volgen. Toch zou het wel fijn zijn als het ietsje koeler wordt nog deze laatste week van onze vakantie, zodat we toch nog een uitstapje buiten de deur kunnen maken.

Maar de vooruitzichten zijn gunstig, dus wie weet wat er nog mogelijk is.

Hiep hiep hoera, ik ben inmiddels 35 jaar! Al sinds afgelopen woensdag natuurlijk. Die dag waren Tom en ik vrij en hebben we ook een hele dag helemaal niks gedaan. Want dat had ik gekozen. Met frietjes van de Max als avondeten.

Het mooiste van mijn verjaardagsweek is misschien nog wel dat mijn zusje afgelopen zondag mijn ouders naar Broby heeft gereden. In augustus zou het twee jaar geleden zijn dat ik ze zag en het is nog veel langer geleden dat zij in Zweden waren. Ze waren speciaal op tijd vertrokken vanuit Göteborg om de Formule 1 te kijken, maar dat werd één grote deceptie. Gelukkig was de laatste rit van de tour wel het kijken waard. Nu is het wachten op de Olympische Spelen.

En in de tussentijd spelen we kubb, wandelen we in de buurt en eten we eten. En we vieren vakantie, eindelijk.

Ik weet niet hoe het daar is, maar hier is het juli geworden. Juli! Mijn verjaardagsmaand en alles. Ik kan nog heel eventjes 34 zijn. Het mag duidelijk zijn dat dit niet mijn lievelingsmaand is, maar daar kan mijn verjaardag ook niks aan doen en we doen het er maar mee.

Het fulltime werken hakt er behoorlijk in, vooral omdat we nu niet één maar twee collega’s missen (van de vier..) om verschillende redenen. In plaats van vrijdagochtend moest ik daarom vrijdag in de namiddag boodschappen doen. Dat was qua drukte ook een prima tijdstip, maar er verdwenen wel dubieuze items die op geen enkel lijstje stonden in mijn tassen. Babybelkaasjes met verschillende Europese vlaggen erop, kladdkaka uit de aanbieding, een minipizza (terwijl we gewoon normale pizza’s zouden eten zodra ik thuis was?) Ach ja, daar is dan nu ook gewoon weer geld voor met het fulltime werken, dus dat effent zich allemaal mooi uit.

Over minder dan twee weken hebben wij ook vakantie. Maar voor die tijd krijgen we komend weekend eerst Tom’s ouders nog op bezoek en de week daarna ook mijn ouders. Die heb ik allemaal dan plusminus twee jaar niet gezien. Dus daar heb ik heel veel zin in!