#226

#226

Sinterklaas is weer het land uit, het Sinterklaasjournaal was beter dan ooit en ik kan met zonder schuldgevoel het kerstalbum van Hawksley Workman luisteren. Al deed ik dat eigenlijk al een maand en heb ik me ook niet echt schuldig gevoeld. Sinterklaas is hier toch geen dingetje. Kerst daarentegen wel en wij waren als echte buitenlanders vergeten onze kerstverlichting tevoorschijn te halen op eerste Advent. Ons huis viel enorm uit de toon afgelopen week, maar we zijn weer bij en ik denk dat we een eventuele burenruzie hebben voorkomen. De belangrijkste raamverlichting hangt en staat op z’n plek. Ook in huis staat inmiddels een kerstboom, maar die heeft nog geen lichtjes of versiering, dus daar is nog wel wat werk aan de winkel.

De aankoop van de boom was wel weer typisch ‘welkom in Zweden’. We hebben afgelopen jaren bij IKEA een boom gehaald, maar die verkopen geen bomen meer vanwege allerlei redenen. Dus we moesten iets anders. Afgelopen zondag gingen we daarom op pad naar Hässleholm om een boom te kopen. Er waren verschillende bouwmarkten die bomen verkochten. De eerste had de bomen in netjes buiten laten staan. Maar buiten was het minus zoveel en lag er een berg sneeuw. Oftewel, die bomen waren bevroren en het zou één grote gok zijn om er eentje mee te nemen. Geen idee wat er na het ontdooien uit dat netje zou komen. De volgende bouwmarkt die we bezochten was al gesloten. Om 15 uur. Waarom zou je ook langer open blijven?! Het blijft wennen, of nouja, het went gewoon niet blijkbaar. Ik googlede snel een lokale boerderij met kerstboomverkoop naar voren en die was nog een half uurtje open en we waren er maar 10 minuten vanaf. Het bleek een heel gezellige locatie met vuurtjes, handwerkmarkt, glögg en kerstbomen. En daar vonden we een mooie boom, die nu dus alleen nog op wat lichtjes en versiering wacht. Maar dat komt deze week wel een keer.

#225

En toen had ik een week overgeslagen, maar niet getreurd. Het is allemaal vrij eenvoudig samen te vatten. Komtie: elke ochtend probeer ik mijn ontbijt binnen te houden en zolang ik niet te veel eet, gaat dat meestal prima. Dan werk ik nog maar 4 uurtjes, maar probeer ongeveer voor 10 uur werk te verzetten en dat gaat wat minder. Maar langzamerhand komt het besef dat 4 uur werk in 4 uur meer dan prima is. Vervolgens rijd ik naar huis, waar ik weer wat probeer te eten en meestal ga ik daarna met Milla en de baby in m’n buik even slapen. Of althans, Milla en ik slapen. De baby lijkt 24/7 allerlei oefeningen uit te voeren, dus daar wordt weinig geslapen. Misschien moet er wel heel veel bijgeslapen worden zodra de baby uit de buik is? Of denk ik nu te rooskleurig?
Daarna moet ik weer eten, maar dat is altijd drama, want geen zin. Dus ik ben blij met alles wat er wel in gaat. Hoera voor alle extra echo’s -en de Zweedse gezondheidszorg- zodat ik weet dat het met de baby allemaal in orde is. En dan is het 19u of soms ietsje later en ga ik weer naar bed.
In de weekenden rust ik nog een beetje meer uit, terwijl Tom een heleboel werk verzet in de kelder. Daar heb ik nog steeds geen foto’s van gemaakt, maar inmiddels is het hier begonnen te sneeuwen, dus ik heb wel een foto van de eerste sneeuw van de baby in de buik.

#225

Met een beetje geluk hebben we over drie maanden ook een foto van de eerste sneeuw van de baby uit de buik. Of minder dan drie maanden misschien wel. Hopelijk. Hoe korter, hoe beter. Of nouja, dat ook weer niet. Maar momenteel heb ik liever een februaribaby dan een maartbaby. De kinderwagen die hier inmiddels staat te wachten, is in ieder geval ook zeer geschikt voor sneeuw.

Mocht ik binnenkort weer een week overslaan, dan kan je er vanuit gaan dat ik gewoon in bed lig. Niks aan het handje.

#222

Vroeger -en dan bedoel ik voor ik zwanger werd- kon ik me nog herinneren wat ik vorige week had geschreven. Daar is momenteel geen sprake meer van. Ook op het werk heb ik tegenwoordig vaak last van een dimma in mijn hoofd. Het schijnt erbij te horen, maar misschien vind ik dat nog wel storender dan die maandenlange misselijkheid. Mijn collega’s stellen zelf gelukkig al voor dat ik de zwangerschap de schuld moet geven, dus er wordt míj niks kwalijk genomen. Misschien alleen de hummel in mijn buik, maar die heeft daar voorlopig geen last van.

Over die hummel gesproken. Ik vraag me de laatste dagen steeds af wie wie nou wakker maakt. Elke ochtend rond 4 uur word ik wakker, maar dan is er ook iemand in mijn buik met allerlei oefeningen bezig. Maar maak ik de hummel wakker of maakt de hummel mij wakker? Ik weet het niet. Maar misschien mag ik er niks van zeggen, want volgens mij zat mijn vader vroeger ook met mij al om 4 uur beneden in de woonkamer omdat ik wakker was. Dus misschien ben ik het wel gewoon?!

Voor volgende week ga ik proberen te onthouden om Tom’s werk in de kelder vast te leggen, want hij is daar al druk bezig met een laatste verloren kamer op te knappen. Nee, geen babykamer, maar een tv-kamer. Maar die geeft dan weer ruimte voor een nieuwe logeerkamer en daardoor hebben we uiteindelijk plek voor een babykamer. Maar ik beloof niks, want ik ben dit waarschijnlijk over 5 minuten alweer vergeten.

#221

Hallo wintertijd! Mijn lievelingstijd is dit jaar nog beter, want onze bebis wordt in deze tijd geboren! Gelukkig (hopelijk?!) zal dat nog wel even duren.

Wintertijd in Zuid-Zweden betekent dat ik nu weer ongeveer een weekje in het licht naar m’n werk kan rijden. En terug in het pikkedonker. Dus opzich verandert er op de terugweg weinig. Eerst werd ik verblind door de zon en nu is er überhaupt niks meer te zien in het donker.

Over afgelopen week dan. Mijn zusje was eindelijk weer op bezoek! Donderdagavond kwam ze aan na mijn bedtijd (ca 20 uur, of eigenlijk, hoe eerder hoe beter) , maar Tom was zo lief haar op te halen van het station. Vrijdag werkte ze nog een dagje vanuit huis met Tom terwijl ik op kantoor zat, maar zaterdag konden we echt genieten. Van echt helemaal niks. De zon scheen ook nog eens, dus dat was dubbelgenieten. Zo mooi buiten en wij hoefden alleen maar een heleboel Ik Vertreks te kijken binnen.

Op zondags moest ze wel terug naar de grote stad, maar volgende maand komt ze alweer terug. En dan bedoel ik december, want het is natuurlijk al november en alles inmiddels.

#220

Lisa en Milla

De eerste baby die ik ooit in huis had, is afgelopen weekend 12 jaar geworden! 12 jaar. Je zou denken dat ze een grote puber is inmiddels, maar niks van dat. Ze is een stalker. Elke ochtend komt ze naast me liggen als ik probeer te ontbijten. Ze wacht me op bij de deur als ik uit werk kom -tegenwoordig zit ze vaak door het raampje te krijsen omdat Tom haar dan optilt-. En af en toe komt ze op me afgerend alsof ze me al járen niet gezien heeft, terwijl ze dan zelf gewoon een paar uur ergens in slaap is gevallen.

Het eenkennigste beestje dat ik ken, ik hoop dat ze één extra medebewoner kan accepteren vanaf volgend jaar.

En dan nog wat anders. De zon staat hier zo laag als ik om 17 uur naar huis rijd, dat is echt niet normaal. Hij schijnt zelfs onder mijn zonneklepje door, waardoor ik steeds hoger moet gaan zitten, maar op een gegeven moment houdt dat ook op natuurlijk. De klok schijnt komend weekend weer verzet te worden, dus misschien helpt dat. Voor even dan, tot we terug bij af zijn. En daarna is het gewoon altijd donker.

#219

Naast dat dit de 219e week in Zweden was, is ook de 21e week van mijn zwangerschap inmiddels afgelopen. Bij de verloskundige kreeg ik vorige week een boekje mee en ik heb m’n week goed besteed door dit boekje door te nemen.

#219
Het boekje en op de achtergrond veel te lieve cadeautjes van veel te lieve vrienden

Nu weet ik dus alles. En dat is erg fijn voor een control freak als ik.

Dat is natuurlijk een grapje. Niet dat ik een control freak ben, maar dat ik alles weet nu. Toch vond ik het wel heel handig om eens wat meer informatie over het hoe en wat in de Zweedse zorg omtrent zwanger zijn, bevallen en nazorg door te nemen. Ik dacht altijd dat je sowieso 9 maanden de tijd hebt om je voor te bereiden op *alles*, áls je eenmaal zwanger bent. Maar nu ben ik over de helft en ben ik alleen nog maar misselijk en moe geweest en is er van voorbereiding nog maar weinig sprake geweest.

*ik weet overigens wel dat alles sowieso wel goed komt, dus geen zorgen*

Voor de komende maanden ben ik wel een tikkeltje meer gerust, want ik heb een passende winterjas gevonden. De mouwen zijn lang genoeg en ik kan een stukje aanritsen voor een eventuele buik (die nog steeds niet bijzonder noemens- of fotowaardig is) of te zijner tijd een eventuele baby in draagdoek. Superpraktisch dus. En ook echt nodig, want ik heb al een paar keer moeten krabben, dus het wordt hier alweer lekker koud. De bomen zijn nu ook op z’n mooist, maar dat is altijd maar zo’n hele korte periode, want één windvlaag kan een einde maken aan deze tijd van de herfst.

#218

Afgelopen week konden we eindelijk weer naar onze hummel kijken. Tom mocht voor de verandering mee, maar ik heb goede hoop dat vanwege het afschaffen van restricties hij ook gewoon bij komende afspraken aanwezig mag zijn. Alles lijkt goed te gaan met de bebis en dat is toch wel het belangrijkste van afgelopen week.

#218

Gisteren ben ik ook eindelijk bij mijn eigen verloskundige geweest. Afgelopen twee bezoeken had ik een tijdelijke vervanger, omdat die bezoeken in de zomer waren en dan is alles anders (lees: dicht) hier op het Zweedse platteland. Ze liet me even luisteren naar het hartje en dat tikte mooi 2x zo snel als dat van mij.
Ik kreeg ook een bewijs van mijn zwangerschap mee. Toch prettig om te hebben als je al over de helft bent. Maar dat schijnt er allemaal bij te horen. Het bewijsje gaat naar de Zweedse overheid en die overheid gaat dan een jaar of wat geld op mijn rekening storten na de geboorte zodat ik niet naar mijn werk hoef*. Prima regeling.

In het weekend waren we trouwens ook nog kinderwagens passen. Ik had zo’n vermoeden dat dat net zo’n issue zou kunnen worden als passende broeken met niet te korte pijpen, of mijn huidige frustratie, een winterjas met niet te korte mouwen. Veel kinderwagens bleken ook niet geschikt voor onze looppas, omdat we constant tegen mandjes en andere onderdelen aan schopten. Maar we zijn wel wat wijzer geworden. Ik hoop dat we tegen een mooie tweedehanse aanlopen binnenkort, want jemig, die prijzen zijn echt niet normaal.

*Je kan baby’s in dit land ook niet eerder dan na hun eerste verjaardag naar de opvang brengen, dus veel keus is er ook niet.

#217

Dit was een week van eersten. Voor het eerst in hele lange tijd ben ik op zaterdagochtend naar de supermarkt gewandeld om een brood te halen. Omdat ik voor het eerst sinds ook heel lang zin had in brood of eten überhaupt. Voor het eerst deze herfst hadden we de haard aan dit weekend. Voor het eerst had ik ook pannenkoeken met jam en slagroom op. Omdat ik daar óók zin in had. Goed, ik werd wel misselijk halverwege, maar de eerste helft was wel echt lekker. Voor het eerst had ik ook een zwangerschapsbroek aan voor een hele dag (en niet alleen om te passen). Is het echt nodig? Mwah misschien niet, maar heerlijk is het wel.

#217
Een minibuikje voor een minimensje

En zo zijn we inmiddels in week 20 aanbeland. Sinds week 12 zou de misselijkheid zogenaamd afnemen en deze periode zou ik de allermeeste energie moeten hebben en me keigoed moeten voelen. Dát weet ik zo net niet allemaal, maar we zijn wel weer een weekje verder in ieder geval.

En ohja, Parijs-Roubaix werd voor het eerst door vrouwen gereden dit weekend. Legendarisch en fantastisch was het.

#215

Wat is nou een half jaar op een mensenleven? Niet bijzonder veel, maar toch vind ik het wel bijzonder dat we vandaag een half jaar getrouwd zijn.

#215

Soms voelt het als gisteren, meestal voelt het als vééél langer geleden. Maar hoe dan ook een dag om nog vaak aan terug te denken. En ik hoop dat we ook snel een keer terug kunnen naar Åre en dat we dan wat langer kunnen blijven. De komende winter zullen we daar nog geen tijd voor hebben en is het vanwege mijn groeiende buik misschien ook niet de allerleukste bestemming. Al kan ik prima een hele dag naar de sneeuw kíjken natuurlijk. Maar laten we vooral hopen dat we over een aantal jaar ook met een klein hummeltje terug kunnen gaan. We hebben afgelopen maart genoeg kleine hummeltjes op kleine skietjes voorbij zien glijden en er is niet veel schattigers dan dat. Maar ons eigen hummeltje zal komende maart nog iets te klein zijn om op skietjes te zetten.

Over afgelopen week kan ik verder kort zijn. Ik heb gewerkt en ik heb geslapen. Week 18 is misschien wel eindelijk de week dat alles beter wordt, maar dat laat ik volgende week weten.