Categorie: Veckosummering

En toen was ik 33. Zo blij mee, zo’n mooi getal. En wat een superverjaardag heb ik gehad!

Het begon donderdag al toen mijn zusje met deze ballonnen aan kwam zetten. Zij was extra vroeg vanuit Göteborg vertrokken om mij hiermee te verrassen en ik was extra vroeg gestopt met werken om haar met mijn aanwezigheid te verrassen. Goed begin dus. Maar het superlange verjaardagsweekend kon nu wel beginnen.

Vrijdag zijn we een stukje gaan wandelen bij Linnés Råshult. Het weer is nogal gek geweest afgelopen week, maar wij hadden deze wandeling precies goed getimed.

’s Avonds oefende ik alvast met het maken van een tompouce voor mijn verjaardag. Nou bleek dat later allemaal niet meer nodig te zijn, maar het was wel lekker.

De volgende dag werd er nog gekker weer voorspeld, dus we hingen voornamelijk op de bank met Chernobyl en The Great British Bake Off voor de afwisseling. ’s Middags reden we nog wel even naar Markaryd om voor de kattenfamilie van de puppy te zorgen. Ik ging vroeg naar bed en de rest zogenaamd ook, alleen zijn die ’s nachts nog opgestaan om de boel nog meer te versieren.

Zondag de 14e begon met een verjaardagscroissant en een hele boel cadeautjes en telefoontjes. En gelijk daarna de keuken in om een lunch te maken met zonder gluten en melk proteïne voor mijn Zweedse familie.

Die waren namelijk bezig met een tour door Zuid-Zweden en konden daarom op mijn verjaardag zijn. Voor het eerst ooit, want in 2004 kwam ik pas na mijn verjaardag in Zweden en ik vertrok in 2005 voor mijn verjaardag weer naar Nederland.

Ze hadden alles mee om een echte Zweedse verjaardagstaart voor mij te maken, dus die hebben we na de lunch ook nog opgegeten. Hierbij leerden we tevens het grootste cultuurverschil tussen Nederland en Zweden kennen. In Zweden eet je taart blijkbaar met een lepel?

Uiteindelijk moesten zowel mijn zusje als de familie weer door met hun eigen leven en hebben Tom en ik mijn verjaardag afgesloten met het terugkijken van de F1. Ook belangrijk.

Tot slot nog even wat speciale aandacht voor dit skitterende cadeau van Tom. Ik loop al anderhalf jaar rond met mijn Fitbit Flex 2, maar die is op sommige punten toch wat beperkt. En hoewel ik niet altijd de tijd bij me hoef te dragen, vind ik dit wel een hele geinige toevoeging op mijn nieuwe Fitbit Versa. De tijd in woorden, prachtig. Daarnaast telt ie ook nog steeds mijn stappen en mijn slaap en kan ik er mee betalen en ik moet er nog even induiken, want volgens mij kan ik er gewoon in gaan leven zo veelzijdig.

Ik denk niet dat er volgende week weer zo’n lang verhaal verschijnt, maar wie weet. De puppy is weer naar huis, dus wellicht ontdekken we wel weer hoeveel tijd we over hebben om iets met ons leven te doen.

Jep. 100 weken in Zweden overleefd.

Op het werk moet ik soms wel eens antwoorden dat ik hier ‘bijna twee jaar werk’ en dan denk ik toch elke keer van huhhoekandat? Maar het is zo. De zomer van 2017 is alweer twee jaar geleden. En nu is mijn honderdste week dus ook voorbij.

De weken van de afgelopen drie maanden waren toch wel stukken beter dan die van alle maanden daarvoor. En dat is toch vooral dankzij Tom.

Inmiddels is mijn verjaardagsweek begonnen en verwachten we donderdag bezoek uit Göteborg. Ik heb een extra lang verjaardagsweekend voor de boeg en ik kan niet wachten om eindelijk 33 te zijn straks. Mooi getal.

Het weer gaat hier de laatste week echt alle kanten op. Momenteel in mijn voordeel, want het is maar 15 graden. Terwijl het twee dagen geleden nog dik boven de 30 graden was. Gelukkig zat ik toen de hele dag achter mijn computer te werken, dus ik had een prima reden om er niet doorheen te gaan lopen zwoegen.

Verder zijn het nu best spannende tijden! Ga ik de 100 weken in Zweden halen of niet?

Veel zal afhangen van dit kleine monstertje dat de komende twee weken bij ons woont.

Trouwens, terwijl ik in mijn honderdste (hehehe) Zweedse week leef, vieren we vandaag ook de eerste drie maanden van Tom in Zweden. Op naar de volgende drie. En dan nog drie en nog drie en nog drie…

Mijn vrije dagen gingen nog even door dus we hadden na het weekendje Göteborg nog wat extra tijd voor ontspanning. En wat ontspant er nou beter dan een onderwatersauna. Precies. Niks. Gelukkig is er een onderwatersauna in Zweden en konden we daar vorige week terecht. Het was heerlijk. Al blijft het ook eigenaardig dat de gemiddelde Zweed naar een spa gaat om bier te drinken in de zon. Kan je dat thuis niet doen?

Afgelopen week was ook de echte nationaldag van Zweden, Midsommar. Midsommar heb ik dit jaar gevierd door te werken. Want wat doe ik hier anders?

Week 96 in Zweden was druk. We hebben namelijk de Zweedse nationale feestdag én Pinksteren achter de rug. Niet dat ik daar ook maar iets van mee heb gekregen, want ik zat weer eens vast in een veel te lange werkweek. Morgen is eindelijk de laatste dag en daarna mag ik 6 dagen wegblijven van kantoor, dus verwacht volgende week een leukere weeksamenvatting.

Er was er een jarig, hoera hoera! Dat kun je niet zien, want dat was Tom!

Afgelopen zaterdag konden we gewoon weer samen een verjaardag vieren. Dus ik heb geen fratsen meer hoeven uithalen met cadeautjes via collega’s doorgeven. Dit jaar waren er echter wel andere fratsen. Want terwijl Tom dacht dat we rustig met z’n tweeën de dag door zouden brengen, waren ondertussen zijn ouders vanuit Nederland onderweg.

Vrijdagavond kwamen zij al aan.. En ik wist dat wel, maar Tom niet. Dus die was even een stuk gaan fietsen precies op het moment dat zij hier zouden zijn. Aangezien ik niet van het verbieden ben, heb ik hem ook gewoon lekker laten fietsen, want de verrassing zou er niet minder om zijn.

Zaterdag was de echte verjaardag en die brachten we deels door in de IKEA voor een prachtig cadeau voor in onze tuin -foto’s volgen vast later nog-. En deels in de Zweedse natuur waar we een stukje gingen wandelen.

In tegenstelling tot Nederland hadden wij een aangename 20 graden op zaterdag. De hitte was twee dagen vertraagd, maar ook die hebben we overleefd. Ik vooral omdat ik de hele dag op kantoor zat, dat scheelt altijd.

Dit was toch wel even een historisch weekje. Nog nooit in mijn leven ben ik zo verkouden geweest. Toch naar Motala gereden om de verjaardag van mijn Zweedse gastmoeder te vieren. Daarna weer een dag in bed liggen en vervolgens nog twee dagen werken tussen strepsils en tissues. En ondertussen won Duncan gewoon even het feest der feesten in Tel Aviv. WOW.

Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik was perplex. Hij stond er zo goed voor, te goed om te winnen eigenlijk. Nou hebben mijn favorieten wel vaker gewonnen, maar ik heb Nederland echt nog nooit als favoriet gehad én ik had ook nooit gedacht dit in mijn leven nog mee te maken. Het is zo SKITTEREND. En zo terecht ook (-ik heb het tegen jou, Noorwegen-). Het Eurovisie Songfestival is volgend jaar in Nederland. En dat is bijna een reden om een reisje terug te boeken. Maar niet helemaal, want het is vast wel weer in Zweden daarna en dat is dan toch praktischer.

Enige nadeel van dit festijn is dan wel dat je weer geconfronteerd wordt met de bekrompenheid van de landgenoten hier. Noorwegen, Estland, IJsland en Denemarken kregen allemaal meer punten dan Nederland. Eikels.

Afgelopen week bestond uit minstens 10 dagen voor mijn gevoel. Waarvan ik er zeker 15 moest werken. Voor mijn gevoel. Niet zo gek dat ik me gedurende de zondag steeds beroerder begon te voelen.

Mijn enige inspanning van gisteren was dan ook om Tom aan te moedigen toen ‘ie 11km ging rennen. Ik was al kapot van de 500m die ik op en neer moest wandelen.

Spannender dan dit was het niet.

Terwijl ik hier mijn 91e week achter de rug hebt, is voor Tom de eerste maand inmiddels voorbij en zijn we in mei beland. Hoewel we Toms eerste weken nog in zomerse temperaturen doorbrachten, zitten we nu weer met ijskou en sneeuw met hagelbuien. Nou heb ik daar vrij weinig op tegen, want ik zit niet te wachten op nog zo’n lange zomer als vorig jaar, maar apart is het wel.

Tussen de sneeuwbuien van afgelopen weekend zijn we bij vrienden in Markaryd gaan barbecueën. Na een gezellige avond moesten we nog 30 minuten rijden om weer thuis te komen. In principe genoeg tijd om een eland of ander beest tegen te komen, maar helaas. Geen overstekend wild voor ons.

Thuis hebben we gelukkig ons eigen stukje wildlife. En met haar zijn we altijd in gevecht om de beste plek van de bank. Dit keer had Milla gewonnen.