Wat is nou een half jaar op een mensenleven? Niet bijzonder veel, maar toch vind ik het wel bijzonder dat we vandaag een half jaar getrouwd zijn.
Soms voelt het als gisteren, meestal voelt het als vééél langer geleden. Maar hoe dan ook een dag om nog vaak aan terug te denken. En ik hoop dat we ook snel een keer terug kunnen naar Åre en dat we dan wat langer kunnen blijven. De komende winter zullen we daar nog geen tijd voor hebben en is het vanwege mijn groeiende buik misschien ook niet de allerleukste bestemming. Al kan ik prima een hele dag naar de sneeuw kíjken natuurlijk. Maar laten we vooral hopen dat we over een aantal jaar ook met een klein hummeltje terug kunnen gaan. We hebben afgelopen maart genoeg kleine hummeltjes op kleine skietjes voorbij zien glijden en er is niet veel schattigers dan dat. Maar ons eigen hummeltje zal komende maart nog iets te klein zijn om op skietjes te zetten.
Over afgelopen week kan ik verder kort zijn. Ik heb gewerkt en ik heb geslapen. Week 18 is misschien wel eindelijk de week dat alles beter wordt, maar dat laat ik volgende week weten.
Ik had voor het eerst sinds tijden een echt noemenswaardige activiteit op de planning staan afgelopen week.
Mijn eerste vaccin!
Volgens mij redeneren Nederland en Zweden redelijk gelijk wat betreft vaccins voor zwangeren. Eerst werd het niet aangeraden en inmiddels raden ze het aan vanaf 12 weken. Nu is dat alweer een maandje geleden voor mij, maar toen was ik zo beroerd dat ik er niet aan moest denken dat ik daar nog mogelijke bijwerkingen bovenop zou krijgen. Nou ben ik nog steeds beroerd, maar wil ik gewoon niet meer wachten. De weinige maatregelen die er waren gaan ze hier afschaffen binnenkort. Ik heb nog geen corona gehad, maar dat wil ik nu ook echt niet meer.
Dus vrijdag na het werk reed Tom mij naar het plaatselijke zwembad. Daar moesten ze toch het een en ander nog dubbelchecken vanwege mijn zwanger zijn. Ik had mijn artsen allang geraadpleegd, maar dat was niet voldoende. Uiteindelijk kreeg ik toch mijn prikje en vervolgens mocht ik nog eens 30 (!) minuten in een gymzaal zitten. ‘Voor de zekerheid.’
Blijkbaar is het niet alleen een zwembad. Zou ook wel erg oncomfortabel zijn, als wachtruimte.
Ik werd met de minuut misselijker, maar dat had niks met het vaccin te maken. Sterker nog, die vrijdag heb ik lang getwijfeld of ze me überhaupt wel geprikt hadden, want ik had niks gevoeld?! Gelukkig kreeg ik zaterdag hele plaatselijke spierpijn, dus dat is dan toch een geruststelling. Zondag was het allemaal weer koek en ei. Behalve dat zondagen al heel lang de meest vreselijke dagen van de week zijn om onduidelijke redenen en afgelopen zondag was geen uitzondering.
Dus tegen misselijkheid werkt het vaccin niet. Of nog niet. Wie weet verandert dat nog.
Afgelopen week was weer een heftige week. Het begon dinsdag al met een hele dag salesmeeting van het werk. Wel op een mooie locatie, dat scheelt en ik had mezelf een stoel strategisch dicht bij de deur gegund, dus dat scheelde nog meer. ’s Avonds ging de hele club uiteten bij een restaurant waar wij in ons vorige leven -denk twee maanden geleden- wel eens gingen wandelen. Het schijnt haske gezellig geweest te zijn, maar aangezien ik niet echt kan eten en al helemaal niet kan opblijven tot na half acht, was ik wijselijk naar huis gegaan.
Donderdag ben ik vervolgens op een neer naar Lund gereden, voor extra controles voor mij en een beetje voor de hummel in mijn buik. Het fijne nieuws is dat ik elke maand terug mag komen voor nog meer controles. Het nadeel daarvan is dat ik elke maand terug moet komen naar Lund. Nu valt het opzich nog wel mee, maar je moet niet vergeten dat het hier inmiddels allang herfst is. En dan gaat het hard. En voor je het weet is het om 15uur donker en lopen de elanden weer op de weg. Maar dat is van latere zorg.
Op zaterdagmiddag had ik de beste dag van mijn week. Ik had, zoals voorspeld, weer sushi gehaald en ik heb het allemaal opgegeten zonder problemen. De zondag daarna was vervolgens de slechtste dag in lange tijd, want ik was pas na half 7 wakker én ik moest mijn haren wassen. Twee keer foute boel als je al misselijk door het leven gaat. Blijkbaar.
Om niet helemaal in mineur te eindigen, wil ik nog wel een keer benadrukken dat het hier herfst is! We hebben de zomer overleefd en alles wordt nu weer beter!
Als je mijn jaarsamenvatting van gisteren hebt gelezen, begrijp je misschien waarom ik 1) zo ongelooflijk weinig heb gedaan afgelopen weken en 2) van alles aan het vergeten ben.
Het waren moeilijke weken voor mijn blog. Wat valt er te zeggen als je constant misselijk bent en je eigenlijk alleen maar op bed of op de bank kan liggen. Buiten werktijden om, want dan zat/hing ik wel gewoon aan tafel. Want ja, werk ging gewoon door natuurlijk. Gelukkig voornamelijk vanuit huis. Maar genoeg daarover.
Afgelopen weekend waren we weer naar Kristianstad. Weer voor de opticien, maar nu om een nieuw setje lenzen op te halen. En komend weekend moet ik wéér terug, om te kijken of het nieuwe setje bevalt. Daarna ben ik wel klaar met de opticien voor het komende jaar. Om te vieren dat ik zin had in sushi, of eigenlijk, überhaupt zin had om íets te eten, had ik op de terugweg babyveilige sushi gekocht. En het was lekker en ik kreeg het op, een mijlpaal als je het mij vraagt. Misschien moet ik dat komend weekend ook herhalen, al wordt de blog dan wel weer saai. Maar dat is dan maar zo.
Meestal ben ik heel punctueel met dingen, maar dit jaar ben ik vergeten mijn jaarsamenvatting te schrijven op de juiste dag. Ik denk dat ik er aan moet gaan wennen dat niet alles kan gaan zoals ik het het liefst heb en ik zal mijn planbare agenda los moeten gaan laten. Daarover later meer. Eerst maar eens terugkijken op mijn vierde jaar in Zweden.
Zomer 2020
De zomer van 2020 brachten we voor een groot deel door op de weg tussen twee huizen. Rijdend van Killeberg naar Broby en andersom. Als we in Killeberg waren, pakten we dozen in en maakten we plannen. Als we in Broby waren, sloopten we ronde doorgangen, behangden en schilderden we. Halverwege de zomer verhuisden we ook nog, maar toen waren we alles behalve klaar met ons huis dus kon Milla ons van ongevraagd advies voorzien.
Herfst 2020
In de herfst gingen we bijna elke avond en hele zaterdagen door met allerlei klussen in huis. Op de meeste zondagen wisten we ons gelukkig wel naar buiten te slepen om rondjes te wandelen in dit soort mooie bossen. Ik hoop op weer zo’n mooie herfst.
Winter 2020/2021
De allerbeste tijd van het jaar was ook echt wel de allerbeste tijd van het jaar afgelopen jaar. Voor de kerst haalden we mijn zusje uit Göteborg en meer bezoek was er niet, want corona. Er kwam uiteindelijk een boel sneeuw en zelfs zoveel kou dat we konden schaatsen op meren die tegenwoordig nog zelden helemaal dichtvriezen. Ik voel de pijn in mijn voeten nog, maar dat geeft niet. Het waren prachtige tijden. Misschien ook wel omdat we in het geniep plannen maakten.
Lente 2021
Om precies te zijn, trouwplannen! De astronomische lente begon op 20 maart. Onze winterse bruiloft van 21 maart past dus prima onder het kopje lente, al voelde het 100% als winter in Åre. Met stip de mooiste dag van 2021.
Zomer 2021
En toen waren we weer rond. Meer dan een jaar nadat we onze woning hadden gekocht, konden onze ouders op bezoek komen afgelopen zomer. Een meer dan bijzonder bezoek, omdat we toen nog heel klein nieuws voor ze hadden. Inmiddels is dat nieuws iets uitgegroeid, van embryo naar een echt minimensenbabytje. Op de echo afgelopen week werden onder andere twee armpjes en twee beentjes geteld. En wat wil een mens nou nog meer?!
Mijn vijfde jaar in Zweden zal dus weer een geheel nieuwe uitdaging worden. En zoals ik al zei, waarschijnlijk zal ik mijn hardnekkig alles willen plannen moeten loslaten en maar moeten zien wat de dagen gaan brengen in de toekomst. En nu ook al, want nu heb ik al totaal geen controle meer over mijn eigen lichaam en waartoe die in staat is. Of niet in staat is, beter gezegd. Maar er groeit een mensje en dat is het belangrijkste.
Het is woensdag. Dat weet ik nu. Maar dat wil niet zeggen dat ik gisteren wist dat het dinsdag was. Gisteren was wel de eerste dag in tijden dat ik weer op kantoor heb gewerkt en dan merk je toch gelijk dat je uit je ritme bent.
Aan de andere kant vergeet ik wel meer tegenwoordig, dus ik kan er ook niet te zwaar aan tillen.
Maar hoe was week 211 in Zweden dan? Ik kan me vooral heel veel werkdrukte herinneren. En een uitje naar de opticien. Altijd leuk om letters te raden die je nauwelijks kan lezen. De conclusie was wel dat ik dezelfde sterkte hou, dus ik heb veel goed geraden. Vanwege onze verhuizing naar Broby had ik dit keer een andere opticien gekozen. Een half uurtje rijden naar Kristianstad voelt toch prettiger dan een half uurtje naar Älmhult. Misschien omdat we tegenwoordig vaker die kant op rijden in plaats van andersom.
In ieder geval, mijn jaaroverzicht ben ik niet vergeten. Die is gewoon nog niet klaar.
Ik zat me laatst af te vragen wanneer ik naar de kapper moet nu ik alweer een tijdje fulltime werk. Ik ging ook terugtellen hoe lang het geleden was dat ik überhaupt bij de kapper ben geweest en dat is ongeveer op de dag af 5 maanden geleden. Een week voor onze bruiloft. Dus eigenlijk valt het wel mee en kan ik vast nog wel 2 a 3 maanden vooruit. Maar dat betekent dan wel weer dat ik snel een tijd moet gaan boeken voor alles vol zit en daar heb ik waarschijnlijk de komende maanden gewoon geen zin in. Elke keer hetzelfde verhaal. Of in ieder geval, sinds ik in Zweden woon. Want in Nederland liep ik gewoon naar de kapper wanneer ik wilde en dan was er altijd wel plek.
Allemaal leuk en aardig die verhalen over haar, maar het lijkt zo wel alsof er niks is gebeurt afgelopen week. En dat klopt ook wel. Zoveel tijd verpest aan denken over m’n haar dat ik mijn vierde jubileum in Zweden ben vergeten. Ik ga komende week aan mijn prioriteiten proberen te werken en ondertussen begin ik aan een jubileumsblog die hopelijk dan wel voor het eind van de maand online staat.
Je ziet Milla denken van ‘paardensport? Serieus?!’ Ik moest haar dus uitleggen dat ik al langs 3 zenders was gezapt en alledrie zonden ze die ellendige paardensport uit, dus we moesten het er maar mee doen en wachten op betere tijden. En die kwamen er ook wel, de laatste dagen waren misschien wel de mooiste.
Maar nu dan? De eerste dagen na de Olympische Spelen voelen toch een beetje als een zwart gat. En dat zwarte gat wordt ook nog eens gevuld met héél véél werk. Je zou zeggen dat dat goed is voor de afleiding, maar een tikkeltje minder zou ook genoeg afleiden. Gelukkig is dinsdag alweer bijna voorbij, dus het weekend komt er aan.
Gebeurt er dan nog iets in het weekend? Jep. De Vuelta begint!
Mijn leven in Zweden is eigenlijk niet zo anders dan mijn leven in Nederland, ik kijk nog steeds veel te veel sport. Alleen praat ik hier overdag Zweeds met mijn collega’s en dat is toch een dikke plus.
Er zijn zoveel sporten om te volgen momenteel, ik heb helemaal geen tijd om te schrijven. Er zijn ook bijna geen sporten die ik níet leuk vind om te kijken helaas. Alleen alles met paarden mag van mij wel weg. Na een dag werken moet ik nu nog veel inhalen, goud in Nederland én Zweden vandaag. En ja, dat werken is dus weer begonnen sinds gisteren. Een week vakantie zonder plannen tijdens de eerste week van de Spelen was achteraf toch goed gepland. Misschien moet ik ook al iets vastleggen voor februari 2022..
Toch even kort. Eén dag ben ik wel uit huis geweest, toen het eindelijk was afgekoeld (en eigenlijk ookal regende) zijn we naar Karlskrona gegaan. Een stadje op anderhalf uur rijden van hier. Niet eens zo ver en ook nog een mooie weg, dus win win.
Karlskrona heeft veel water en veel eilanden, maar wij zijn op het droge gebleven. Een volgende keer wil ik ook wel wat eiland hoppen, al zal dat misschien dan wel volgende zomer worden aangezien ze volgens mij alleen in de zomer rondvaren (en die is nu voorbij, yes!). Maar ook de wandeling was meer dan geslaagd. Mooie oude gebouwen, heel lekker eten en nog lekkerder ijs. Heel veel ijs in Karlskrona, een aanrader dus.
Ik vind het lastig de dagen uit elkaar te houden, maar vandaag schijnt het een dinsdag te zijn. Vanavond stappen mijn ouders weer op de boot naar Nederland (met Duitsland als tussenstop natuurlijk), maar zondag vertrokken ze al uit Broby. Laten we hopen dat het niet weer 2,5 jaar duurt voor ze weer naar Zweden kunnen komen.
Helaas is het hier nog steeds stikheet, dus er komt niet veel uit mijn handen. Nou hoeft dat ook niet, want vrijdag zijn de Olympische Spelen begonnen, dus er zijn de hele dag (en nacht) genoeg sporten om te volgen. Toch zou het wel fijn zijn als het ietsje koeler wordt nog deze laatste week van onze vakantie, zodat we toch nog een uitstapje buiten de deur kunnen maken.
Maar de vooruitzichten zijn gunstig, dus wie weet wat er nog mogelijk is.
