Na onze verhuizing naar Broby, zijn we niet heel vaak meer in Älmhult geweest. Niet dat Älmhult nou zo bijzonder is, maar je hebt er wel een IKEA natuurlijk en dat is wel een belangrijke winkel in tijden van verhuizings. Er is alleen ook nog een corona-virus in dit land en dat maakt een bezoek aan IKEA wel wat onaantrekkelijker. Maar wáárom zou ik het hier überhaupt over hebben, als we er helemaal niet geweest zouden zijn? Precies, dat slaat nergens op. Dus wij zijn donderdagavond tóch naar IKEA gereden. Ik had een behoorlijke lijst verzameld in de tussentijd en we hadden ook nog een verlanglijstje van mijn zusje mee. Dus heel relaxed winkelen was het niet. Niet qua drukte, want er waren weinig mensen. Maar wel qua tijd, want dat hadden we niet. Ze sluiten hier al om zeven uur namelijk. Waarschijnlijk omdat het om half vier al pikkedonker is en dan ben je om zeven uur wel klaar met je leven. Ik wel tenminste.
In ieder geval, we begonnen natuurlijk in de koopjeshoek en daar heb ik drie (!) items gevonden die ik op mijn lijstje had. Sommige items waren wel alleen om te bekijken, maar ja, dan kunnen we ze net zo goed meenemen voor minder dan 50%.
De buit
Toen stonden we alleen wel voor een probleem, want mijn auto is fijn, maar mijn auto is niet ruim. Dus moesten we nog op en neer met een IKEA-aanhangwagen ook, maar het was het waard.
?? It’s the first snow of the year. Guess it happens once a year??
Wakker worden met dit uitzicht op vrijdag is niet slecht! Of nouja, wakker worden.. Als ik wakker word om half zeven is het natuurlijk pikkedonker, maar tegen een uur of acht werd het echt genieten. En dat terwijl ik juist zo verdrietig was dat we zuidelijker zijn gaan wonen en dus waarschijnlijk nooit meer sneeuw zouden zien. Heel benieuwd wat de rest van de winter ons brengt.
We hebben vanochtend maar gelijk winterbanden onder mijn auto laten plaatsen, al staat ‘ie meer stil dan dat we hem gebruiken, maar toch. Voor boodschappen hebben we hem sowieso elke week nodig en afgelopen weekend zijn we weer gaan wandelen en daarvoor moesten we ook nog een halfuurtje in de auto.
Bruggetje waar we helemaal niet over hoefden
We waren dit keer naar Halens naturreservat, bij Olofström. Er waren een boel wandelroutes om uit te kiezen en na lang beraad gingen wij voor de Olsarundan van 6,7km. Het eerste deel was echt mijn ding met fatsoenlijke paden en duidelijk instructies, het tweede deel was meer Toms ding met smalle bospaadjes en honderdmiljoenduizend mogelijkheden om te struikelen en nooit meer teruggevonden te worden. Toen mijn Fitbit aangaf dat we er inmiddels 10000 stappen op hadden zitten, begon ik wel sterk aan die 6,7 kilometers te twijfelen, maar ze zullen het wel weten. Ergens halverwege deden we nog een hardloopwedstrijdje de berg op omdat we dachten dat we toch bijna bij de auto waren, maar nee. Maar een stukje rennen was niet verkeerd, want vanaf half vier hebben we ook weer met dikke schemer te maken en dan is een bos niet meer mijn lievelings. Uiteindelijk zijn we wel weer bij de auto beland en leefden we nog lang en gelukkig.
Eindelijk een weekend zonder dat we dingen MOETEN in huis. Best wenselijk na een week thuiswerken met bijbehorende nekklachten. Ik heb daarom heel rustig aan…. de gordijnen in de woonkamer ingekort!
Kunnen we dat ook weer ergens afvinken. Al zijn er eigenlijk geen lijstjes meer. Ik heb ook nog wat spulletjes in huis van een andere kleur voorzien. De kapstok en het schoenenrekje waren al gambetta geworden in plaats van zwart. Maar omdat zwart wel een gewenste kleur is in huis, heb ik in plaats daarvan een goud lampje dan weer zwart gemaakt. En wat zilverachtige onderdelen van onze IKEA-rolgordijnen zijn nu netjes wit. Want wie wilt dat überhaupt in het zilverachtig? Dat past toch nergens bij.
En zo blijf je dan bezig.
Ik kan alleen niet zeggen dat het ‘ons van de straat hield’, want we hebben ook nog met gevaar voor eigen leven een wandeling gemaakt in hetzelfde natuurgebied als vorig weekend. De vraag is waarom je dat zou willen en dat weten wij ook niet echt. Vorig weekend zagen we al 3 jagers voor we bij de parkeerplaats waren. En dan wil ik nog even benadrukken dat dit een natuurreservaat met zeker 5 verschillende wandelroutes is (en ja, dat is sowieso een uitdaging voor ons gezien onze wandelroute-volg-geschiedenis, maar je moet wat). Tijdens de wandeling hoorden we af en toe schoten, wat niet heel geruststellend is. Maar er liepen ook gezinnen met hele kinderenschares en dat maakte het misschien nog minder geruststellend. Toen we weer wegreden uit het bos, kwamen we een auto met bijbehorend wild zwijn achterop tegen?! Ook dit weekend zagen we weer jagerachtigen bij aankomst. Dus we gingen weer op pad en we hoorden weer schoten om ons heen. Heel aangenaam is het niet, maar het brengt wel je gemiddelde wandeltempo lekker omhoog.
Die hele schemaplanning waar ik het vorige week over had, kan de prullenbak in. WANT WE ZIJN KLAAR.
Voor nu dan.
De planning die we hadden gemaakt, loopt eigenlijk nog tot komende zaterdag, maar om de een of andere reden hebben we alles in één week kunnen proppen. De (overgebleven) plinten, de verstekzaag, de doos vol ‘allerlei’ klusmaterialen, ALLES wat al máánden hier op de woonverdieping stond, is allemaal naar de kelder verplaatst.
Zoek de verschillen
Ik heb onze hal even onder de hal van de vorige eigenaar geplakt. Het valt natuurlijk gelijk op dat we niet twéé identieke lampjes op ons byrå hebben staan. Echt een gemis natuurlijk. Maar wat mij vooral opvalt, is dat het zo. veel. rustiger oogt nu. Geen tierelantijnplinten meer, geen boogjesdoorgangen, geen vaalgeel behang met opdruk, geen paarse en bruine slaapkamers meer. Wel een Milla die even komt kijken wat ik aan het doen ben, strakke plinten zonder hoekstukjes, rechte doorgangen en gebroken witte muren.
Tegelijkertijd hebben we ook minstens 10 dozen die nog ingepakt stonden in de kelder, uitgepakt en/of opgeborgen. Want daar hadden we blijkbaar ook nog tijd voor afgelopen weekend.
Allemaal goed nieuws dus. En dan is het Sinterklaasjournaal gisteren ook nog eens begonnen, wat wil een mens nog meer?!
In november mocht ik vanzelf wel een beetje met kerst beginnen, dus toen we zaterdag in Malmö waren, hebben we maar gelijk een rumsgran meegenomen. Ik weet niet of het kerstig is, maar ik vind het wel kerstig.
De nieuwe rumsgran naast een oud lampje op een nieuwe kast
Maar wat deden wij in Malmö? Slechts enkele dagen na verscherpte Corona-aanbevelingen vanuit de provincie? Goeie vragen. Het antwoord is vrij simpel. Wij hadden een week eerder al een kastje -bovenstaand kastje- besteld en die moest opgehaald worden. Wij waren er vroeg bij en het was nog rustig. Zodra de rest van de mensen ontwaakte, zijn wij weer huiswaarts gegaan.
Nou is Malmö wel anderhalf uur rijden, dus heel veel dag hadden we niet meer over. Heel veel plinten hebben dan ook nog niet hun uiteindelijke plek gevonden, maar we hebben nu wel een schemaplanning voor de plinten gemaakt nu, dus het kan nooit lang meer duren.
Woooooooooooow.
Maar ik stoor me niet aan de losliggende plinten in de woonkamer, want ik staar toch alleen maar naar ons nieuwe kleed. Deze werd vrijdag bezorgd en het is prachtig. Milla is ook fan. Het zijn dan ook precies haar kleuren.
‘Gelukkig’ ben ik weer 24 uur per week aan het werken. Kan ik ook in alle rust de behangupdate van vorige week nog even laten zien.
Laatste behangloodjes
We hebben alle behang- en verfzooi inmiddels verbannen naar de kelder, want dat is KLAAR. Met hoofdletters. Op onze woonverdieping hebben we momenteel alleen plintenzooi over (en zelfs dat is netjes georganiseerd).
De plintenzooi ligt achter de lege kast
En zoals je ziet hebben we zelfs al iets wat op een woonkamer begint te lijken. Afgelopen weekend hadden we namelijk sjouwhulp om Tom’s bank -die hier eerst ook stond- naar de kelder te tillen. Maar let niet op de fauteuil met kleedje, daar slaapt Milla. Net zo’n koukleum als ik.
Op het werk gaat het door corona nog steeds heel erg op en neer, geen peil op te trekken. Maar thuis gaan we langzaam maar zeker vooruit. Ook mijn tekentafel is in elkaar gezet en staat op z’n plek, dus daar kan ik binnenkort verder gaan inrichten. Waarschijnlijk kunnen we komend weekend een kast ophalen voor in onze hal. Eind volgende week wordt een vloerkleed bezorgd dat ik op papier héél veelbelovend vind, dus ik hoop enorm dat ‘ie in het echt ook aan mijn verwachtingen voldoet. We hebben een nieuwe fauteuil op het oog en we moeten nog op zoek naar mooie planten. Ook die laatste hebben we op papier al gevonden, maar vooral de kruka -ik ben het Nederlands even kwijt, maar het zal er vast op lijken- blijkt lastig te zijn.
Doordat de klok verzet is afgelopen weekend, is het hier rond 16 uur wel donker. En omdat ik nu toch bezig ben met inrichten, krijg ik enorm zin om de boel gelijk aan te kleden voor kerst -want lichtjes- maar misschien moet ik daar nog heel even mee wachten.
Sinds vorige week werk ik weer 32 uur in de week. Voor zolang het duurt dan. Een hele omschakeling na maandenlang hooguit 24 uur gewerkt te hebben. Ik vergeet dus ook gewoon dat het alweer dinsdag is.
Het is inmiddels ook te laat om nog te vertellen over onze behangvrijdag en verfzaterdag helaas, maar we zijn wel een stuk opgeschoten met onze hal. Dat kan ik wel zeggen. De laatste loodjes beginnen nu echt op laatste loodjes te lijken.
Nu moet ik me alvast mentaal gaan voorbereiden op de fietstocht van morgenvroeg. Ik ben verder namelijk totaal onvoorbereid en heb geen één fatsoenlijke handschoen die mij door de 6 km lange kou tussen Broby en Glimåkra kan helpen. Het is hier namelijk al gaan vriezen. En dat konden m’n vingers gisterochtend na 1 kilometer al totaal niet meer aan. Daarna begaven m’n hele handen het en tegen de tijd dat ik bij m’n werk aankwam functioneerden m’n beide armen nauwelijks meer. Op een gegeven moment stond ik ook zowat stil omdat ik vergat (!) te trappen door de kou. Dan weet je even waar ik nu al mee moet dealen.
Het was overigens wel belachelijk mooi met al het bevroren gras en de ijzige bomen. Dat dan weer wel.
Donderdag gingen we coronaproof boodschappen doen in de avond. Voordeel: minder mensen in de winkel. Nadeel: meer wild op de weg. Gelukkig niet voor onze auto, maar ik zal voortaan wel iets voorzichtiger rijden nu ik een echt Zweeds zwijn op de weg af heb zien rennen. Al dacht ik in eerste instantie dat het een hond was, aangezien ik in die eerste instantie tegen Tom zei van ‘wie laat er hier nu zijn hond los lopen?!’ en toen keek ik nog eens en was het wel een héél grote hond. Met een kop van een zwijn, zeg maar.
In ieder geval, de boodschappen hadden we zo verzameld en toen konden we weer naar huis en vroeg ons bed in. Want vrijdag werd onze nieuwe bank geleverd. Tussen 10 en 16 uur zou ‘ie er dan eindelijk zijn en ‘we bellen een halfuur van tevoren’. PRIMA.
Tot de deurbel ging om iets voor 8 uur? De bank stond toen toch echt al voor de deur en daar hebben we hem maar gelaten ook. Om iets voor 10 uur kreeg ik nog een smsje of ik al uitkeek naar onze nieuwe bank en veel plezier ermee enzo.
Niets meer aan doen.
Zondag was vervolgens ook nog behoorlijk enerverend, met een Giro (op Twitter), een F1 (op tv) en een Gent-Wevelgem (op laptop). Het hele voorjaar was natuurlijk drama zonder sport, maar dit is toch ook niet te doen?! Straks gaan ze ook nog schaatsen en skiën??
Toch hadden we ook nog een uurtje om even een wandeling te maken. Ook dit ligt heel dichtbij huis en was weer bizar mooi. Al was ik vooral alert op wilde zwijnen, want ja, er waren nogal wat sporen en ik weet nu hoe groot dan wel gevaarlijk ze kunnen zijn.
Mossig.
Genoeg bomen, maar niet geschikt om in te klimmen/vluchten. Helaas.
Het is 6 oktober en het is herfst. Een paar weken geleden hadden we al wat paddenstoelen tussen het gras, maar nu is het gras bijna niet meer zichtbaar door bladval. En dit zijn dan nog maar de blaadjes van één boom, want de rest is nog vrij groenig. Dat wordt nog wat.
De meeschrijvende lezers hadden misschien een foto van onze nieuwe bank verwacht, aangezien die 2 oktober geleverd zou worden. Maar dat werd ‘ie niet, want ik had de leverantör -wat is dit in het Nederlands?- gebeld en gevraagd of ze 9 oktober kunnen leveren. Het Deense meisje dat ik aan de lijn kreeg zei in snoezig Zweeds dat dat geen enkel probleem was, dus we zullen wel zien komende vrijdag of dat ook echt geen probleem blijkt te zijn. Het was wel opmerkelijk om een Deense Zweeds te horen praten, want op mijn werk krijg ik voortdurend telefoontjes uit Denemarken en Noorwegen en die mensen praten echt geen Zweeds. En ik praat ook écht geen Deens of Noors. Ik denk dat ik van elk gesprek de eerste 5 minuten sowieso niks begrijp van wat ze zeggen en daarna kan ik een beetje gokken wat ze wel zullen bedoelen en uiteindelijk komen we dan tot een conclusie waar we beide tevreden mee zijn. Denk ik. Ik hoor ze daarna nooit meer natuurlijk.
Maar je hoeft je geen zorgen te maken. Ik heb vorige week een beoordelingsgesprek gehad en mijn manager was uitermate tevreden met mijn telefoongesprekken. Onder andere. Teveel om over uit te weiden hier helaas.*
Volgende week een bankupdate! Of behang! Of plinten! Of allemaal! **
*Grapje. Of toch niet. Nee jawel, grapje. ** Ook een grapje, dat laatste gebeurt sowieso niet.
Voor we verder gaan met oktober, even iets anders. Het is alweer vijf weken geleden dat we bij mijn zusje in Göteborg waren. En het is daarom ook vijf weken geleden dat wij onze tweede grote aankoop van dit jaar deden. Huisupdates -de eerste grote aankoop- schrijf ik hier voortdurend, maar er is nog geen één fietsupdate geweest. En dat terwijl ik er toch al meer dan 250km op heb zitten. Dat is zo’n beetje de afstand Groningen-Druten als je via de A6 zou rijden. (Waarom zou je dat doen?) Of zo’n 20 keer van Broby naar Glimåkra en weer terug.
Op weg naar huis
Hoe bevalt het? Dat is denk ik de enige relevante vraag. Laten we dit even heel gestructureerd aanpakken met plus- en minpunten.
Om met de pluspunten te beginnen, mijn fitbit is heel trots op mijn dagelijkse beweging en ik voel me er ook goed bij. De tijd die het me kost, vind ik tot nu ook een dik pluspunt. In de auto had ik vaak niet eens de mogelijkheid om een liedje uit te zoeken, want dan was ik alweer ter plaatse, oftewel die rit is te kort. Nu heb ik zowel ’s ochtends als ’s middags bijna twintig minuten om mijn hoofd leeg te maken. Met zonder muziek, want dat vind ik gevaarlijk, dat dan weer wel. Dat ik überhaupt niet met de auto hoef, is natuurlijk ook een groot pluspunt. En vanaf de fiets zie ik beter hoe de wereld verandert van zomer naar herfst.
Dan de minpunten. Het eerste minpunt bestaat eigenlijk nog niet, maar verwacht ik al wel snel. En het sluit tevens aan bij mijn laatste pluspunt. Op een gegeven moment wordt de herfst een winter. Wordt het donker en blijft het donker en dan weet ik niet of het nog zo leuk is op de fiets. Gelukkig heb ik een prima fietspad mét verlichting, dus misschien valt het mee. Een ander minpunt is de eland die ik drie weken geleden aantrof op de weg hierboven. Je ziet iets verderop wel zo’n ‘waarschuwingsbord’, maar ik heb al zoveel van die borden gezien in mijn drie jaar in Zweden, maar de elanden zelf zie je niet. En toch al helemaal niet in de bewoonde wereld. Dacht ik. Nou was ik die dag gelukkig (?) met de auto omdat ik nog boodschappen moest doen, maar er liep dus gewoon een dikke vette eland voor mijn auto langs. Sindsdien kijk ik niet echt meer voor me op de fiets, maar tuur ik de bossen in. Je zult zo’n beest maar voor je fiets hebben?! Minpunt dus. En laten we dan ook maar het meest voor de hand liggende punt bespreken. De regen. Het regent hier wel eens en dan is fietsen gewoon minder leuk. Ik heb het al wel een paar keer gedaan en mijn regenpak functioneert prima, maar het is gewoon niet leuk. Punt. Maar het allerergste -en dit vind ik denk ik überhaupt het allerergste aan leven op deze aardbol- zijn de slakken. Ik ben voortdurend om die gore beesten aan het slalommen. Dan heb ik toch liever een eland voor mijn fiets dan een slak.
En ohja, de Batavus Zonar is sowieso een aanrader. Door de accu voel ik de heuvels niet eens. Behalve op de terugweg, want die fiets ik vaak met zonder ondersteuning. Maar ook dan, aanrader.
