Ik en mijn beginnende buikje zijn buiten geweest deze week. Buiten om het buiten zijn. Niet zoals afgelopen maanden om van A naar B te komen, waarbij de A van thuis was en de B meestal van mijn werk of een ziekenhuis. Had ik er zin in? Niet bepaald. Had ik er energie voor? Al helemaal niet. Maar drie maanden binnen zitten is ook niet alles, dus had ik de kortste wandelroute uitgekozen toen Tom vroeg of we niet een stukje konden wandelen. Op bekend terrein, want dan weet ik in ieder geval wat me te wachten staat en waar een eventuele shortcut zou zitten. Maar de shortcut was niet nodig, want ik heb de hele 2 (!) kilometer volgehouden. Met minimale inspanning toch een maximale hartslag, want zo werkt mijn lichaam tegenwoordig.
Mijn manager vroeg me van de week nog wat voor monster er in mijn buik groeit toen ik mijn lunch weer eens nauwelijks weg kreeg en ja, goeie vraag wel. Goeie vraag. We zullen het zien over vijf maanden.
De Sinterklaasviering in Göteborg kon wegens omstandigheden niet plaatsvinden dit jaar, dus hadden we opeens een heel weekend zonder plannen. Om dat te vieren zijn we maar 7,5km door Broby gaan rennen, of meer óm Broby eigenlijk. Ik vind dat toch een teken dat we eindelijk alle (ver)huisellende achter ons aan het laten zijn, want we hebben echt heel weinig gerend afgelopen maanden. Inmiddels rennen we weer twee keer in de week én maken we op zondag een wandeling ergens in de omgeving.
Afgelopen zondag deden we een nieuwe poging bij het Hovdala slott, ten zuiden van Hässleholm. Twee keer eerder hebben we daar gezocht naar één van de vele wandelroutes die op een kaart bij de parkeerplaats staan aangegeven en één keer hebben we die zoektocht na ongeveer vijf minuten gestaakt omdat het belachelijk koud was. Ook afgelopen zondag was het koud, maar niet belachelijk en wéér liepen we te zoeken naar een aanwijzing of een begin en opeens was daar de dammslingan! Een levensgevaarlijke route die echt vlak langs een damm loopt. En als ik zeg vlak langs, bedoel ik vlak langs, want op sommige plekken ging het smalle wandelpaadje half over in het water. We kwamen nog gezinnen met jonge kinderen tegen ook, maar ik weet niet of die kinderen de wandeling overleefd hebben. Ik denk het niet.
Maar goed, dan heb je dus uiteindelijk wel zo’n grauw uitzicht over het slott en de rest van Hässleholm voor je. Zeker wel de moeite waard en we weten voortaan waar we moeten beginnen, maar toch geef ik de makers van de wandelroutes rondom Hovdala slott een 4-. Genoeg ruimte voor verbetering.
Die hele schemaplanning waar ik het vorige week over had, kan de prullenbak in. WANT WE ZIJN KLAAR.
Voor nu dan.
De planning die we hadden gemaakt, loopt eigenlijk nog tot komende zaterdag, maar om de een of andere reden hebben we alles in één week kunnen proppen. De (overgebleven) plinten, de verstekzaag, de doos vol ‘allerlei’ klusmaterialen, ALLES wat al máánden hier op de woonverdieping stond, is allemaal naar de kelder verplaatst.
Zoek de verschillen
Ik heb onze hal even onder de hal van de vorige eigenaar geplakt. Het valt natuurlijk gelijk op dat we niet twéé identieke lampjes op ons byrå hebben staan. Echt een gemis natuurlijk. Maar wat mij vooral opvalt, is dat het zo. veel. rustiger oogt nu. Geen tierelantijnplinten meer, geen boogjesdoorgangen, geen vaalgeel behang met opdruk, geen paarse en bruine slaapkamers meer. Wel een Milla die even komt kijken wat ik aan het doen ben, strakke plinten zonder hoekstukjes, rechte doorgangen en gebroken witte muren.
Tegelijkertijd hebben we ook minstens 10 dozen die nog ingepakt stonden in de kelder, uitgepakt en/of opgeborgen. Want daar hadden we blijkbaar ook nog tijd voor afgelopen weekend.
Allemaal goed nieuws dus. En dan is het Sinterklaasjournaal gisteren ook nog eens begonnen, wat wil een mens nog meer?!
In november mocht ik vanzelf wel een beetje met kerst beginnen, dus toen we zaterdag in Malmö waren, hebben we maar gelijk een rumsgran meegenomen. Ik weet niet of het kerstig is, maar ik vind het wel kerstig.
De nieuwe rumsgran naast een oud lampje op een nieuwe kast
Maar wat deden wij in Malmö? Slechts enkele dagen na verscherpte Corona-aanbevelingen vanuit de provincie? Goeie vragen. Het antwoord is vrij simpel. Wij hadden een week eerder al een kastje -bovenstaand kastje- besteld en die moest opgehaald worden. Wij waren er vroeg bij en het was nog rustig. Zodra de rest van de mensen ontwaakte, zijn wij weer huiswaarts gegaan.
Nou is Malmö wel anderhalf uur rijden, dus heel veel dag hadden we niet meer over. Heel veel plinten hebben dan ook nog niet hun uiteindelijke plek gevonden, maar we hebben nu wel een schemaplanning voor de plinten gemaakt nu, dus het kan nooit lang meer duren.
Woooooooooooow.
Maar ik stoor me niet aan de losliggende plinten in de woonkamer, want ik staar toch alleen maar naar ons nieuwe kleed. Deze werd vrijdag bezorgd en het is prachtig. Milla is ook fan. Het zijn dan ook precies haar kleuren.
‘Gelukkig’ ben ik weer 24 uur per week aan het werken. Kan ik ook in alle rust de behangupdate van vorige week nog even laten zien.
Laatste behangloodjes
We hebben alle behang- en verfzooi inmiddels verbannen naar de kelder, want dat is KLAAR. Met hoofdletters. Op onze woonverdieping hebben we momenteel alleen plintenzooi over (en zelfs dat is netjes georganiseerd).
De plintenzooi ligt achter de lege kast
En zoals je ziet hebben we zelfs al iets wat op een woonkamer begint te lijken. Afgelopen weekend hadden we namelijk sjouwhulp om Tom’s bank -die hier eerst ook stond- naar de kelder te tillen. Maar let niet op de fauteuil met kleedje, daar slaapt Milla. Net zo’n koukleum als ik.
Op het werk gaat het door corona nog steeds heel erg op en neer, geen peil op te trekken. Maar thuis gaan we langzaam maar zeker vooruit. Ook mijn tekentafel is in elkaar gezet en staat op z’n plek, dus daar kan ik binnenkort verder gaan inrichten. Waarschijnlijk kunnen we komend weekend een kast ophalen voor in onze hal. Eind volgende week wordt een vloerkleed bezorgd dat ik op papier héél veelbelovend vind, dus ik hoop enorm dat ‘ie in het echt ook aan mijn verwachtingen voldoet. We hebben een nieuwe fauteuil op het oog en we moeten nog op zoek naar mooie planten. Ook die laatste hebben we op papier al gevonden, maar vooral de kruka -ik ben het Nederlands even kwijt, maar het zal er vast op lijken- blijkt lastig te zijn.
Doordat de klok verzet is afgelopen weekend, is het hier rond 16 uur wel donker. En omdat ik nu toch bezig ben met inrichten, krijg ik enorm zin om de boel gelijk aan te kleden voor kerst -want lichtjes- maar misschien moet ik daar nog heel even mee wachten.
Donderdag gingen we coronaproof boodschappen doen in de avond. Voordeel: minder mensen in de winkel. Nadeel: meer wild op de weg. Gelukkig niet voor onze auto, maar ik zal voortaan wel iets voorzichtiger rijden nu ik een echt Zweeds zwijn op de weg af heb zien rennen. Al dacht ik in eerste instantie dat het een hond was, aangezien ik in die eerste instantie tegen Tom zei van ‘wie laat er hier nu zijn hond los lopen?!’ en toen keek ik nog eens en was het wel een héél grote hond. Met een kop van een zwijn, zeg maar.
In ieder geval, de boodschappen hadden we zo verzameld en toen konden we weer naar huis en vroeg ons bed in. Want vrijdag werd onze nieuwe bank geleverd. Tussen 10 en 16 uur zou ‘ie er dan eindelijk zijn en ‘we bellen een halfuur van tevoren’. PRIMA.
Tot de deurbel ging om iets voor 8 uur? De bank stond toen toch echt al voor de deur en daar hebben we hem maar gelaten ook. Om iets voor 10 uur kreeg ik nog een smsje of ik al uitkeek naar onze nieuwe bank en veel plezier ermee enzo.
Niets meer aan doen.
Zondag was vervolgens ook nog behoorlijk enerverend, met een Giro (op Twitter), een F1 (op tv) en een Gent-Wevelgem (op laptop). Het hele voorjaar was natuurlijk drama zonder sport, maar dit is toch ook niet te doen?! Straks gaan ze ook nog schaatsen en skiën??
Toch hadden we ook nog een uurtje om even een wandeling te maken. Ook dit ligt heel dichtbij huis en was weer bizar mooi. Al was ik vooral alert op wilde zwijnen, want ja, er waren nogal wat sporen en ik weet nu hoe groot dan wel gevaarlijk ze kunnen zijn.
Mossig.
Genoeg bomen, maar niet geschikt om in te klimmen/vluchten. Helaas.
Het gaat alweer hard met september. Dus het is nog maar de vraag of de woonkamer en keuken af zijn over een week of anderhalf. Maar we zijn in ieder geval wel met de plinten begonnen. En dan bedoel ik zowel de vloer- en plafondplinten als de deur- en raamplinten.
Zoek de plinten
We hebben er inmiddels alweer een paar uur plintenwerk opzitten, maar omdat die rotdingen zo vanzelfsprekend zijn, zie je ze niet eens. Uren van onzichtbaar werk hebben we verricht en we moeten nog eens uren en uren door. Gelukkig is de volgende stap inrichten. Dan zíe je tenminste dat je iets hebt gedaan.
Maar zoals ik al zei, het gaat hard met september. En om niet de hele herfst van 2020 te missen én omdat we toch de omgeving nog moeten verkennen, zijn we zondag bij een steengroeve in de buurt gaan wandelen. Alles bij elkaar zaten we nog geen kwartier in de auto en toen waren we al bij het/een begin van een wandelroute van 5,2 kilometer.
Stukje bos
Een hele móóie wandelroute ook. Maar niet de makkelijkste, want er lagen overal stenen. Ja, goh. Je verwacht het niet he, in een steengroeve.
Nu zal ik eens proberen onze nieuwe deurbel te installeren. We hebben de oude al een tijdje geleden onbruikbaar gemaakt, maar dat zie je niet van buiten. Dus ik weet niet of er in de tussentijd al mensen voor onze deur hebben staan wachten op… niks. Maar ik verwacht later deze week nog pakketjes, dus aan de slag!
We zijn halverwege september en we hebben weer een behangupdate!
Vrijdag waren Tom en ik allebei vrij, dus we hadden twee (!) hele (!) dagen om te behangen. Wat een feest. Toch?
Ja, behalve dat we op vrijdagochtend nog wat oneffenheden ontdekten in de doorgangen die we wilden gaan behangen, dus dat moest eerst weggespackeld worden. (En dan ben je weer een paar uur/een dag verder met drogen en schuren..) Omdat we die doorgangen niet konden doen, viel de rest van de woonkamer en keuken ook af. Het is allemaal gekoppeld, zoals dat hoort met een goede doorgang. Gelukkig hadden we nog een paar andere muren in de hal die los staan van de rest -soort van-, dus zijn we daar uiteindelijk maar begonnen.
Lijmen, lijmen, plakken, plakken
En hier zie je dat we voortvarend waren begonnen met een strook behang. Je ziet ook nog heel goed wat voor chaos het was. En de oplettende kijker ziet rechts bovendien nog een drogende doorgang naar de woonkamer. Uiteindelijk konden we nadat we twee wandjes in de hal klaar hadden, alvast beginnen met een stukje doorgang die al opgedroogd was. En dat is maar goed ook, want we hadden anders echt te veel te doen op behangdag twee.
Een rechte doorgang met zonder rondingen
Na twee hele dagen doorlijmen en plakken, waren onze doorgangen af. De woonkamer en de keuken waren af. En de hal voor een deel. Maar daar leven we toch niet, dus dat is niet zo erg.
Op zondag rustdag gingen we naar Kristianstad voor een paar boodschappen en dingen als een deurbel en wat testlatjes. En toen kwam er nog een bonusdag voor mij, want omdat ik een week eerder teveel had gewerkt, was ik ook maandag vrij. Omdat Tom wel moest werken, hielp Milla mij om alles wat we het weekend behangen hadden te schilderen.
Milla met de kritische blik
Het goeie nieuws is dat we in de woonkamer en keuken dus alleen nog maar plinten hoeven te plaatsen. Het slechte nieuws is dat we in de woonkamer en keuken alleen. nog. maar. plinten. hoeven. te. plaatsen… Plinten hebben de neiging om uitgesteld te worden. Tot in de oneindigheid. Dus ja, we zien wel.
Ik was deze week wéér in Älmhult. Zo kom je er nooit en zo kom je er twee keer in twee weken. Allereerst moesten mijn ogen weer eens gecheckt worden en dat ging weer fantastisch.
Opticien: “Hoeveel letters kan je zien?” Ik: “5” Opticien: “…” Ik: “hehehe” Opticien: “Ik bedoel dus welke letters kan je lezen” Ik: “Oh. Geen
En daarna ging ik nog op bezoek bij mijn lievelingskapper, waar ik in januari voor het laatst was. Zoals gebruikelijk als ik een lievelingskapper vind, is deze ook weer zwanger en is ze pas rond maart weer terug. Dat is een uitzonderlijk kort verlof voor Zweedse begrippen natuurlijk. Maar zoals ze zelf al zei: “jij merkt waarschijnlijk niet eens dat ik er niet ben.” En waarschijnlijk heeft ze daar wel gelijk in, want ik stel kappersbezoeken nog altijd minimaal 3 maanden uit nadat ik vind dat het weer tijd is voor een kappersbezoek.
Sneakpeak vanuit de IKEA
Na de kapper ging ik nog naar IKEA om een catalogus mee te nemen. Net als vorige week. En net als vorige week, ben ik de catalogus weer vergeten. Ik verwacht komende week niet weer in Älmhult te komen, maar aangezien ik de rest van mijn verzameling catalogi nog in een doos heb zitten, kan het ook nog wel even wachten.
Al zijn er wel vorderingen en verwachten/hopen we eind september/begin oktober een boel af te hebben in de woonkamer/keuken. Als het even meezit, heb ik volgende week zelfs weer een behangupdate. Dan kan ik het hele spackel- en schuurverhaal van afgelopen weekend gewoon achterwege laten, want dat is gewoon een verhaal met een berg stof en ellende.
In mijn 160ste week in Zweden hebben we nuttige dingen gedaan. We leven sinds onze verhuizing uit koffers (de inbouwkasten hadden wij namelijk opgeofferd voor een iets grotere badkamer) en daar is nu verandering in gekomen.
Na één avond,
Op vrijdag werden onze PAX garderobekasten (of is het kledingkast tegenwoordig?) geleverd in de stromende regen. Op vrijdagavond hadden we de basiselementen staan.
en een middag.
Op zaterdag zijn we verder gegaan met het waterpas en vastzetten van de basis en vervolgens konden we de deuren monteren en stellen en wat plankjes erin doen. Als je het opschrijft, ben je zo klaar. In werkelijkheid ben je úren verder.
En nog een avond.
Maar omdat ik echt wel klaar was met de koffers, ben ik zaterdagavond ook gelijk de kast gaan inrichten en al onze kleding gaan ordenen. Ik kwam erachter dat mijn truiencollectie erg eenzijdig is. Maar ik hou er van.
Zoals met alles tot nu toe in ons huis hebben we ook hier weer ruimte over, maar dat zal ik de komende maanden nog wel weten te vullen. In ieder geval, de hele slaapkamer kan afgevinkt worden!
De zondag heb ik voor een deel in Älmhult doorgebracht. Niet omdat ik dit jaar meedeed met de kunstronde, maar wel om mijn kunstvriendjes van vorig jaar en een oud-collega even te spreken én om te zien wat zij dit jaar tentoonstelden. Ze wisten me te vertellen dat de volgende editie pas over twee jaar is, dus we hebben nog tijd zat om de rest van ons huis af te maken. Scheelt weer.
