Auteur: Lisa

Vorige week ben ik helemaal vergeten stil te staan bij het feit dat de zomer nu écht voorbij is en hoe fijn dat is en hoe lang de herfst en daarna de winter nog gaan duren. Dus bij deze.

Gelijk met de komst van september zijn de temperaturen hier drastisch gekelderd en verkleuren de blaadjes waar je bij staat.

Ik hoop dat komende week weer wat meer van dichtbij te kunnen gaan bekijken, want afgelopen 7 dagen heb ik alleen maar gewerkt. Zaterdag was zelfs zo erg dat ik vanuit bed achter m’n bureau ging zitten om te werken en toen ik klaar was om 19 uur kon ik weer naar bed. Je zou denken van ‘dat is toch geen leven?!’ en dat klopt, het is ook geen leven. Maar wel geen leven in Zweden.

En toen waren we weer in Zweden. Hoewel we pas afgelopen donderdag terugvlogen, voelt het alsof we al weer weken verder zijn. Net zoals het weekje in Nederland voelde als een maand. Blijft toch fascinerend, die tijd. En daar kom ik zo nog even op terug.

Onze laatste dag in Nederland brachten we door in het zuiden. Met eerst familiebezoek en als afsluiter het lekkerste eten van het jaar. Gewoon verkrijgbaar in Druten bij Old Skool (Dikke tip voor als je in de buurt bent en ook als je er een paar uur voor moet rijden.)

Inmiddels sta ik weer dagelijks om 6.25u op de trein naar Älmhult te wachten -en vandaag dit stukje te typen-. Als mijn wekker om 5u gaat, is het zelfs nog niet helemaal licht. Een duidelijk teken dat de herfst is begonnen hier. Al waren de vele paddenstoelen en langzaam verkleurende blaadjes tijdens onze wandeling afgelopen weekend ook wel een hint.

Nog even over die tijd. Komend weekend is mijn eerste expositie in Zweden. Ik doe mee aan de kunstronde van Älmhult. Heel benieuwd hoe ze hier naar mijn tekeningen (en de tijd) kijken.

Ookal woon ik al twee jaar op deze plek, nog steeds lukt het om in de directe omgeving skitterende nieuwe plekken te vinden. Zo waren we afgelopen weekend naar Trollberget in het Åsnen nationaalpark. Dat ligt tussen Älmhult en Växjö, op nog een uurtje rijden van Killeberg dus.

In plaats van dat je filewandelt in het bos zoals in Nederland, rent er hier een ree voor je langs. Midden op de dag. Tussen ons en wat Duitsers. Is toch net wat anders.
Toen we genoeg hadden van het park en het park van ons, reden we een stukje verder richting Växjö en toen bleek dat we hier toch al wel eens zijn geweest twee jaar geleden. We hadden toen een bootje gehuurd om te vissen, maar omdat het park zo belachelijk groot is, herkenden we het niet eens meer.

Mijn volgende bericht zal ik wel vergeten, omdat we dan in Nederland zijn en ik waarschijnlijk geen idee heb wanneer het welke dag is. Maar er kómt een bericht uit Nederland, want morgen vertrekken we! Zinin!

Hej augusti*! Maand van de bruiloft van het jaar en om die reden ook maand van een reis naar Nederland. Over een week en een dag (!) komen we er aan, maar tot die tijd hebben we eerst nog een nieuw logeetje in huis.

Ik kan al die snoezigheid bijna niet aan.. Het is maar goed dat ik vandaag de hele dag op kantoor heb gewerkt. Daar tegenover staat dat ik morgen een extra dag vrij heb genomen om bij dit hummeltje te kunnen zijn ❤
Zaterdag moet ze alweer naar huis, maar daar kan ik echt nog niet over nadenken.

*Dat is augustus in het Zweeds, zo moeilijk is het allemaal niet hier.

Omdat ik een hele week tot 19 uur aan het werk was -en als gevolg daarvan alleen aan het slaap en aan het werk was de hele week-, leek het ons voor de afwisseling wel leuk om op de vrije zaterdag naar Helsingborg te rijden. Onderweg stopten we voor de gezelligheid ook nog even bij onze voormalige logeerpuppy.

Het was warm in Killeberg, maar nog veel warmer in Helsingborg. Beetje vreemd, want het hoort daar gewoon koeler te zijn bij de zee. Maar daar doe je verder niks aan. We hebben wat rondgewandeld, Indisch gegeten en nog een beetje meer rondgewandeld. Na 10.000 stappen waren we daar allebei wel klaar mee en reden we weer naar huis. Onderweg hebben we nogal heftige buien gezien, maar thuis was het natuurlijk weer droog*. Arm gras. Gelukkig hebben de sprietjes Tom tegenwoordig, want ik had ze allang uit laten drogen.

*Het gekke van Killeberg is dat het hier veel minder regent dan elders. Zo ben ik gisteren thuisgebracht door een collega. Hij moest op de tast rijden, want het regende zo hard dat je niks zag. Ik zei nog ‘zul je zien dat het in Killeberg droog is’, terwijl de ruitenwissers van gekkigheid niet meer wisten welke druppels ze als eerste weg wilden wissen. Nog eens 3 kilometer verder bleek het inderdaad gewoon droog te zijn. Die 10 kilometers en een provinciegrens tussen Älmhult en Killeberg maken het dus echt een wereld van verschil.

Wij hebben afgelopen week de ontdekking van het jaar gedaan. Tom had ooit gehoord dat er in Loshult een bakkerij zou moeten zitten. En ik had laatst op Instagram gezien dat iemand in Loshult was geweest voor een fika die er meer dan lekker uitzag. Omdat we regelmatig naar Loshult rennen (iets meer dan 3km), bedachten we afgelopen zaterdag om er voor de verandering maar eens naartoe te wandelen. Maar dan met een omweg. Door het bos. Het was iets warmer dan we hadden verwacht, maar we hadden water mee, dus dat zou wel goedkomen. Nou is bijna elke instantie en bedrijf in dit land sommarstängt*, dus onderweg bereidden we ons al voor op een teleurstelling. Na anderhalf uur en meer dan 9km zagen we echter wat mensen aan tafeltjes bij een groot en mooi oud pand. We hadden de Loshults handelsbod gevonden en ze waren gewoon open! We hebben heerlijk brood en de allerlekkerste kanelbulle en kardemumbulle besteld en konden nog net één plekje vinden buiten om dit op te peuzelen. Het was zo lekker! We hebben nog een brood gekocht, die we via de snellere route mee terug namen naar huis.

Wie komt er op bezoek zodat we weer naar Loshult kunnen?

*dicht, harstikke DICHT. Heel juli. En eventueel juni en augustus ook.

En toen was ik 33. Zo blij mee, zo’n mooi getal. En wat een superverjaardag heb ik gehad!

Het begon donderdag al toen mijn zusje met deze ballonnen aan kwam zetten. Zij was extra vroeg vanuit Göteborg vertrokken om mij hiermee te verrassen en ik was extra vroeg gestopt met werken om haar met mijn aanwezigheid te verrassen. Goed begin dus. Maar het superlange verjaardagsweekend kon nu wel beginnen.

Vrijdag zijn we een stukje gaan wandelen bij Linnés Råshult. Het weer is nogal gek geweest afgelopen week, maar wij hadden deze wandeling precies goed getimed.

’s Avonds oefende ik alvast met het maken van een tompouce voor mijn verjaardag. Nou bleek dat later allemaal niet meer nodig te zijn, maar het was wel lekker.

De volgende dag werd er nog gekker weer voorspeld, dus we hingen voornamelijk op de bank met Chernobyl en The Great British Bake Off voor de afwisseling. ’s Middags reden we nog wel even naar Markaryd om voor de kattenfamilie van de puppy te zorgen. Ik ging vroeg naar bed en de rest zogenaamd ook, alleen zijn die ’s nachts nog opgestaan om de boel nog meer te versieren.

Zondag de 14e begon met een verjaardagscroissant en een hele boel cadeautjes en telefoontjes. En gelijk daarna de keuken in om een lunch te maken met zonder gluten en melk proteïne voor mijn Zweedse familie.

Die waren namelijk bezig met een tour door Zuid-Zweden en konden daarom op mijn verjaardag zijn. Voor het eerst ooit, want in 2004 kwam ik pas na mijn verjaardag in Zweden en ik vertrok in 2005 voor mijn verjaardag weer naar Nederland.

Ze hadden alles mee om een echte Zweedse verjaardagstaart voor mij te maken, dus die hebben we na de lunch ook nog opgegeten. Hierbij leerden we tevens het grootste cultuurverschil tussen Nederland en Zweden kennen. In Zweden eet je taart blijkbaar met een lepel?

Uiteindelijk moesten zowel mijn zusje als de familie weer door met hun eigen leven en hebben Tom en ik mijn verjaardag afgesloten met het terugkijken van de F1. Ook belangrijk.

Tot slot nog even wat speciale aandacht voor dit skitterende cadeau van Tom. Ik loop al anderhalf jaar rond met mijn Fitbit Flex 2, maar die is op sommige punten toch wat beperkt. En hoewel ik niet altijd de tijd bij me hoef te dragen, vind ik dit wel een hele geinige toevoeging op mijn nieuwe Fitbit Versa. De tijd in woorden, prachtig. Daarnaast telt ie ook nog steeds mijn stappen en mijn slaap en kan ik er mee betalen en ik moet er nog even induiken, want volgens mij kan ik er gewoon in gaan leven zo veelzijdig.

Ik denk niet dat er volgende week weer zo’n lang verhaal verschijnt, maar wie weet. De puppy is weer naar huis, dus wellicht ontdekken we wel weer hoeveel tijd we over hebben om iets met ons leven te doen.