Precies een jaar geleden begon ik met mijn nieuwe werk. Weg bij IKEA, weg bij collega-landgenoten, weg uit een mini dorp. Glimakra of Sweden ligt namelijk in een ieniemieniedorp, nauwelijks zichtbaar op Google Maps. En er werken naast mij 0 Nederlanders, dus sinds een jaar praat ik 40 uur in de week Zweeds. En het bevalt mij allemaal UITSTEKEND. Tuurlijk is het het raarste jaar ooit geworden door virussen van buitenaf, maar -zoals ik wel vaker heb geschreven hier- dat virus bestond niet in Glimåkra tussen februari en juni en toen een beetje wel na de zomer, maar inmiddels is het weer verdwenen. En tuurlijk was ik ook bijna mijn baan kwijt, vanwege het last in, first out principe, maar daar hebben ze gelukkig een stokje voor kunnen steken. En tuurlijk zijn er ook stressvolle dagen, maar dat is dan wel Zweedse stress, dus daar valt prima mee te leven.
Zeker als je elk weekend in dit soort landschappen kan rondlopen.
Nou heb ik zelf deze foto gemaakt in portretmodus, terwijl ik altijd naar Tom roep dat ik niks kan met zulke foto’s, maar het was koud en ik moest mijn handschoenen weer aandoen vanwege bevriezingsverschijnselen. Dus dit is de enige foto van onze wandeling en we moeten het er voor deze ene keer maar mee doen. Volgende week weer gewoon een echte landschapslandschapsfoto.
Of iets anders.
Als ik er in een 90 graden hoek naar kijk is het net een landschapsfoto. Alleen ben ik er nog neit over uit of de + of – beter uitkomt… en is het net of je het in je hoofd toch weer portrait zet…
Hahaha dat is ook geen gezonde houding, Henk. Of draai jij je scherm gewoon?