Categorie: Åre

Ik heb een week overgeslagen. Opeens was dinsdag 23 maart al voorbij en heb ik niks in de gaten gehad. Dat zal misschien komen omdat ik die hele dag in een auto zat, maar waarschijnlijk vooral vanwege onze bruiloft op 21 maart.

Dus bij deze het verhaal van hoe de week van onze allereigenste, geheime bruiloft eruit zag.

Op vrijdag 19 maart vertrokken we om 17 uur vanuit Broby naar Skövde, 288 kilometer noordelijker. Dit was onze eerste etappe op weg naar Åre. De volgende dag stonden we vroeg op en vervolgden onze weg. Een hotel nog eens 600 kilometer noordelijker was onze volgende bestemming. We zagen rendieren, nog meer rendieren en uiteindelijk ook steeds meer sneeuw. 600 kilometer over voornamelijk 80-kilometer wegen duurt láng, maar toch ging het voorspoediger dan we gedacht hadden. We belden het hotel op om te zeggen dat we toch niet kwamen en reden nog 60 kilometer door. We belandden in een hotel in Östersund waar ook verschillende biathlon-teams overnachten. De wereldbekerfinale werd dat weekend geskied en geschoten, maar we hadden andere plannen dus we moesten door.

Ook zondag 21 maart stonden we weer vroeg op, voor de laatste 100 kilometers richting Åre en richting onze bruiloft. Al moesten we volgens Tom eerst nog even ergens anders heen. We kwamen bij de grootste waterval van Zweden uit en op die prachtige plek werd ik nog op het nippertje ten huwelijk gevraagd. Hoewel ik dit al van mijlenver zag aankomen, was het toch een superromantisch moment.

Snel liepen we terug naar de auto en reden door het besneeuwde landschap naar ons hotel. We moesten daarvoor wel een bergweg op slingeren, tot we niet hoger konden en daar stond een gigantisch mooi hotel, met een gigantisch mooi uitzicht. We checkten in, brachten onze spullen naar de kamer en Tom bracht me vervolgens gelijk naar de plaatselijke kapper die mij zou helpen met mijn haar en make-up. Tom ging terug om zich om te kleden en al mijn haren werden in de tussentijd gekruld. Het was inmiddels al een beetje gaan sneeuwen. Voor ik het wist kwam Tom mij weer halen, ik kleedde me ook snel om en we reden naar de kerk van Duved.

Deden we dit echt? Jep. Het idee dat vrijwel niemand wist waar wij op dat moment waren en vooral waaróm was zo gek maar ook zo bijzonder.

De pastoor nam even kort de dienst met ons door en toen kwam ook de fotograaf aan. Om 15 uur luidden de klokken van de kerk en daarna startte onze muziek en liepen we naar het altaar, nog best een wandeling in een kerk waar 900 mensen in passen. We liepen langs alle lege kerkbanken, maar voelden beide toch de aanwezigheid van onze families en vrienden. Daarna vloog de tijd voorbij en opeens waren we getrouwd en verlieten we de kerk als man en vrouw.

Samen met de fotograaf gingen we daarna nog op pad om wat foto’s te maken. Het sneeuwde nog steeds en we reden achter de fotograaf aan. Weer naar een waterval, een andere dit keer, ook supermooi.

Toen we afscheid namen van de fotograaf zagen we dat we eigenlijk al aan ons diner hadden moeten zitten. Gelukkig was het geen probleem dat we wat later aanschoven aan tafel, als we maar een mooie dag hadden gehad. En dat hadden we. Het was een onvergetelijke dag in de sneeuw. Een droom die uitkwam.

De volgende dag hebben we eerst een tijdje rondgedobberd in de spa. De sauna had uitzicht op een stukje piste, dus daar zaten we ook wel even lekker. Maar als je die mensen buiten ziet, wil je zelf ook de sneeuw in. Alleen heb ik geen behoefte om een berg af te skiën, dus wij hebben langlaufski’s gehuurd en een paar rondjes gelanglauft.

Daarna wandelden we nog een rondje door Åre en na weer een heerlijke maaltijd in het hotel kwam er een einde aan onze eerste dag als getrouwd stel.
De volgende ochtend hebben we in alle rust ontbeten en onze spullen weer gepakt. Het was tijd om weer naar huis te gaan. Op de terugweg overnachtten we ongeveer halverwege in Filipstad. De sneeuw verdween langzaam weer, de rendieren lieten zich niet meer zien, maar het maakte niet echt meer uit. Dit was sowieso de mooiste reis ooit.