Ik ben vanochtend met een tas vol kaneelbroodjes, cakejes en ander snoepgoed naar kantoor vertrokken. Niet omdat het mijn laatste werkdag was zoals sommige collega’s dachten -dat duurt helaas nog iets langer-, maar omdat ik vandaag 33,5 ben geworden! Na meer dan 10 jaar ben ik nog steeds de enige die deze dag viert, maar ik heb er wel vrede mee inmiddels.
Is er verder nog iets gebeurd afgelopen week? Ja en nee. Er was in het weekend geen tijd voor wandelingen of spelletjes, want overdag was ik druk aan het schakelen tussen drie schermen. Ik móest namelijk zowel schaatsen, biathlon als veldrijden volgen. En bovendien zat ik op zaterdagavond natuurlijk klaar voor een nieuw seizoen Wie is de Mol? Waardoor ik elke vrije minuut op zondag heb gezocht naar theorieën op het wereldwijde web. Maar het ergste is nog wel dat ik bijna mijn halve verjaardag heb moeten missen, omdat ik gisteren bijna ben gestikt van het lachen door Promenade. Zo mogelijk het allerbeste programma op tv op dit moment.
Je vraagt je misschien af waarom ik na 2,5 jaar in Zweden nog steeds Nederlandse tv kijk en dat is een goeie vraag. Niks mis met die vraag, maar het antwoord is heel simpel. Zweeds tv is ronduit slecht. En saai. En kenmerkt zich vooral door een complete afwezigheid van humor. Ik overweeg dit jaar wel weer een poging te doen om Melodifestivalen te gaan volgen*, maar meer dan dat zal het toch niet worden voorlopig.
*Tegen de tijd dat Melodifestivalen begint, ben ik begonnen bij mijn nieuwe baan en ik ben bang dat ik niet mee kan praten in de pauzes en bij de koffieautomaten als ik dit niet volg.
En toen was het alweer 7 januari. Ik weet niet hoe het daar is, maar hier voelt het eerder als 1 of hooguit 2 januari. Geen idee wat er met die tussendagen gebeurd is?
‘Gelukkig hebben we de foto’s nog’, dus ik kijk even terug.
Oudjaarsdag -of zoals ze hier zeggen: nieuwjaarsavond- verliep rustig in Killeberg. Ik heb een paar uurtjes gewerkt, gewonnen met Monopoly (dit is belangrijk om te vermelden omdat een zeker iemand denkt dat ‘ie altijd wint), champagne gedronken en de Toppers gekeken. In precies die volgorde, anders kan ik die Toppers niet aan natuurlijk.
Pijnlijk ook dat het juist in Groningen mis moest gaan
Nieuwjaarsdag -hier heet dat dan ook weer gewoon nieuwjaarsdag- reden we een pietluttig stukje richting Älmhult en toen naar rechts om vervolgens op één van de mooiste plekken die ik ooit gezien heb terecht te komen. Er is maar weinig mooier dan Noord-Zweden denk ik, maar dit kwam toch wel in de buurt. Letterlijk.
Het was koud en leeg, maar ook zo mooi en zo rustig op Vakö Myr
Vakö Myr bleef de daarop volgende dagen in mijn hoofd zitten, dus ik ben aan mijn bureau gaan zitten met papier en inkt en nouja, dit is het resultaat tot nu toe:
Echt jaren geleden dat ik me met zulke landschapjes bezig hield, maar dit keer uiteraard wel op tijd
Bij deze even een korte terugblik op 2019 en een vooruitblik op 2020, oftewel wat waren/worden de dingen van 2019 en 2020?
Het mooiste ding van 2019: Tom verhuisde in april naar Zweden, kreeg in augustus zijn personnummer en in november een baan. Of eigenlijk twee banen zelfs, maar daar is er nu nog maar één van over natuurlijk en het ene ding is nog mooier dan het andere.
Net in Zweden, compleet verdwaald, maar wel weer samen
Het mooiste ding van 2020: De tekeningen die ik 2020 ga maken worden de mooiste. Bij deze.
Het liefste ding van 2019: In augustus trouwde mijn oudste (ik mag dit zeggen, want ik werd ook oud genoemd op de bruiloft!) vriendin met haar fantastische vriendin en die hele dag en avond was één grote liefdevolle bedoening.
Het liefste ding van 2020: In 2020 zou ik het liefste een nieuw huis vinden voor Milla en Tom en mijzelf. Iets met meer ruimte. Zowel in en om het huis. Ergens in de buurt van Glimåkra en Älmhult. Met een paar voorzieningen in de nabije omgeving en de natuur op loopafstand. En het liefst met kacheltje, want dat is toch wel zo fijn.
Deze twee zijn alweer bijna een half jaar getrouwd
Het vervelendste ding van 2019: Mijn vermoeidheid door mijn werk/-tijden. Ik ben zo klaar met mijn vermoeidheid, dus die vermoeidheid (samen met mijn huidige werk) laat ik achter in 2019. Of althans, zou fijn zijn.
Het vervelendste ding van 2020: Dat wordt sowieso de hele zomer. Nou al geen zin meer in.
Ik lach wel, maar het was hier al te heet om te leven
Het sportiefste ding van 2019: Ik heb voor het eerst in mijn leven ooit 10km gerend afgelopen april. En ik heb voor het eerst ooit meegedaan met een hardloopwedstrijd over 5km.
Het sportiefste ding van 2020: Dat zou toch weer die 10km moeten worden. Want hoewel ik nog altijd 3 keer in de week mijn rondjes ren, is mijn energie op dit moment bij lange na niet genoeg om 10km vol te houden. Dus dat wordt mijn doel. En heel misschien weer eens proberen te schaatsen, want daar heb ik echt zin in. Of langlaufen. We zien wel even.
Rennen rennen rennen ondanks hitte, vermoeidheid of het leven in het algemeen
Het materialistischste ding van 2019: Zo blij met de Fitbit die ik voor mijn verjaardag kreeg van Tom. De Fitbit Versa is zoveel gaver dan de Fitbit Flex die ik al had. Ik geniet echt van de cijfers en statistieken over mijn gestel.
Het materialistischste ding van 2020: Ik zit al een tijd te kijken naar herbruikbare notitieboekjes (zoals bijvoorbeeld de greenbook of rocketbook). Ik kan eindeloos onderzoek blijven doen naar de verschillende opties, dus ik heb geen idee of ik er in 2020 aan ga beginnen, maar het zou zomaar kunnen.
Levensgenietertje
Het oudste ding van 2019: Milla werd 10 in oktober en ze is dus ookal bijna 10 jaar bij mij. Dat is zo ongelofelijk en ik kan me ook niet meer voorstellen om haar niet om me heen te hebben.
Het oudste ding van 2020: Dat ben ikzelf, want ik word 34 en dat is echt oud. Het enige leuke aan die leeftijd is dat ik samen met Toms nieuwe leeftijd van 2020 een palindroom vorm. Reken dat zelf maar even uit.
Nieuw begin
Het nieuwste ding van 2019: Mijn eerste expositie in Zweden. Afgelopen augustus in Älmhult. Een nieuw begin van mijn tekeningencarrière.
Het nieuwste ding van 2020: Mijn nieuwe werk bij Glimakra of Sweden. Ik ben al zó lang fan van IKEA. Omdat het een Zweeds bedrijf is. Omdat ze mooie spullen maken. En omdat ze ook aan hun omgeving denken. Ik zag mezelf dan ook wel een (minimaal) 30-jarig jubileum bij IKEA vieren, maar daar is een stokje voor gestoken. Ik liep tegen een vacature aan van een ander Zweeds bedrijf, dat hele mooie spullen maakt en daarbij ook oog heeft voor haar omgeving. Nou heb ik niet de baan gekregen waar ik op solliciteerde, maar in plaats daarvan hebben ze iets beters gecreëerd voor mij. Dus ik stap over naar Glimakra of Sweden vanaf februari en daar heb ik superveel zin in.
We hebben de kerst weer overleefd. De kerst die dit jaar lekker rustig was, want Tom en ik bleven in Zweden. Kerstavond en Eerste Kerstdag brachten we samen thuis door, met te veel eten, The Crown en een puzzel. Tweede kerstdag reden we naar vrienden in Markaryd voor een avondje oud-Hollandsch gourmetten en yathzeeën. Op de valreep kregen we ook nog een beetje sneeuw met kerst. Al met al was het een geslaagde kerst, maar ik ben nu vooral blij dat dit jaar zo goed als voorbij is.
Het einde van dit jaar én decennium is in zicht. Vooral afgelopen week is weer voorbij gevlogen vanwege het bezoek van Janine. Hoewel ik ook nog wat uren moest werken, hebben we ook vanalles tussendoor gedaan: Gewandeld en gerend met een drone boven mijn hoofd, koekjes gebakken, een huis bezichtigd, een vreselijke kerstserie én kerstfilm gekeken, geschoten op eendjes en draken, vol verbazing rondgelopen in Ullared Gekås en ook heel veel gegeten. Nouja, kijk zelf maar even:
Rondje rennen
Buiten was het donker
Series kijken in Göteborg
❤
Veel te veel chocolademelk in een kopje
Er was SNEEUW in Liseberg
En een sfeertje, was er ook
Maar die werd al snel minder, want we moesten op draken schieten en dat is toch wel erg gewelddadig allemaal
Maar toen wonnen we nog 2kg chocolade, dus eind goed, al goed
Hier is Kalle Anka (a.k.a. Donald Duck) inmiddels begonnen op tv. De integratie moet toch ergens beginnen, dus wij kijken mee. En ter compensatie gaan we op tweede Kerstdag oud-Hollandsch gourmetten bij vrienden.
Afgelopen vrijdag ben ik op en neer naar Växjö gereden om Tom weg te brengen. En afgelopen zondag ben ik wéér op en neer naar Växjö gereden om Tom op te halen. Maar hij zat niet alleen in het vliegtuig. Dat zou sowieso een beetje raar zijn, omdat hij geen vliegbrevet heeft, dus er zou minimaal een piloot bij hem in het vliegtuig gezeten moeten hebben. Maar goed, ik dwaal af, want waar het mij om ging, is dat Janine ook in het vliegtuig zat! En die is nu hier! Voor een hele week! Wat een luxe.
Vandaag is Janine met haar drone door de mist gaan vliegen, terwijl ik mijn rondjes rende. Morgen staan er weer hele andere dingen op de planning, en donderdag ook en in het weekend sowieso, maar dat volgt nog. Volgende week, denk ik zo.
Volgens mij is het vorige week Sinterklaas geweest. De laatste aflevering van het Sinterklaasjournaal was megaontroerend, dus ik ben maar wat blij dat we daar weer even een jaartje van kunnen bijkomen.
Naast Sinterklaas is er niet veel gebeurd afgelopen week. We hebben zaterdag met vrienden gegeten bij de plaatselijke Chinees van Älmhult. Dat was supergezellig en ze hebben satésaus (!). En verder heb ik vooral veldrijden/schaatsen/biathlon gekeken. En een hele oude documentaire over de beginjaren van IKEA. Die mocht ik op de valreep* lenen van mijn manager. Dat hele IKEA is en blijft een fascinerend verhaal.
Verder blijft het te grauw om ook maar iets te ondernemen. Maar dat zullen we komende/volgende week toch wel gaan doen, want dan krijgen we hoogwaardig bezoek uit Nederland. ZININ!
Maar goed, daarvoor zijn we hier niet. Afgelopen week hebben we afscheid moeten nemen van november. Een maand die voorbij is gevlogen in duisternis én afwachting van nieuws. Tot afgelopen vrijdag.
Vrijdag was een goeie dag om verschillende redenen. Op de eerste plaats heb ik mijn baan opgezegd*, op de tweede plaats ging het gelijk daarna sneeuwen en op de derde plaats begon later ook de zon nog te schijnen. En aangezien we de zon hier al zeker een maand niet gezien hebben, heb ik het gelijk op foto vastgelegd.
2019-11-29, kwart over drie, een historisch moment in de geschiedenis van de tijd; de zon schijnt in Killeberg (en gaat ookal bijna onder)
Het weekend heb ik me vooral bezig gehouden met het opzetten van de kerstboom, het wandelen naar een kerstmarkt door de ijskou en het kijken van het begin van het biathlon seizoen én het einde van het Formule 1 seizoen.
Gister heb ik nog een keer mijn leven gewaagd -de wegen zijn hier momenteel van ijs in plaats van asfalt- en een wandelingetje door de kou gemaakt, want het einde van deze sneeuw is alweer in zicht.
Je zou je toch spontaan voor de plaatselijke voetbalclub aanmelden als het veld er zo bij ligt. Toch? Ja toch zeker? Of ligt dat aan mij?
*maar daar hebben we het later nog wel over. Voor vragen kan je terecht bij mij.
Ik las gisteren dat er in Nederland nog relatief veel bladeren aan de bomen zitten door het stabiele weer. Toen keek ik hier naar buiten en zag ik… niks, want het is hier al zeker drie weken stabiel donker. Maar voordat ik hier geen hand voor ogen meer kon zien, zaten er ook al echt geen blaadjes meer aan de bomen. Blijft me verbazen dat de herfst in Nederland zo laat op gang komt, terwijl ik al plannen maak om de kerstboom op te gaan zetten. (En dat gaan we dus komend weekend doen!!!)
Maar nog even over het donker. Ik overdrijf niet. Al noemen ze het hier niet donker, maar solfattig. Van 1 tot en met 20 november hebben ze nog geen 15 zonuren geteld hier en ik kan je vertellen dat er tussen 20 en 26 november alles bij elkaar zeker wel 0 zonuren bij zijn gekomen. 15 zonuren in een hele maand. Dat is een halfuur zon per dag als je het netjes uitrekent. Maar in werkelijkheid was het misschien 2,5 middag zon in héél november. Wat is het toch een mooie maand.
Maar er lijkt verandering in te komen. Vanaf de allerlaatste dag van november zou de zon weer moeten gaan schijnen. En tegelijkertijd zakt de temperatuur dan nog wat graden richting het nulpunt. Een prima vooruitzicht.
Na weer wat uurtjes op kantoor doorgebracht te hebben, moest ik ter compensatie ook wat uurtjes buiten doorbrengen. Dus reden we vorige week vanuit ons gehucht naar een ander gehucht om even een rondje rond een meer te wandelen.
Hjärtasjö
Zo grauw als het hier lijkt, zo was het ook. Maar daar heb ik geen problemen mee. Dat je voor 15 uur weer bij je auto moet zijn, omdat je hem anders nooit meer terugvindt in het donker, ook prima. Maar dat de halve route onder water was gelopen, vond ik wel wat jammer. Gelukkig zijn er genoeg Zweden die hier ook rondjes lopen, dus er was op de meeste plekken een alternatief pad ontstaan.
Inmiddels is het 19 november 2019 (en is dit de samenvatting van week 119, moooooi) en afgezien van wat minuscule vlokjes heb ik nog geen sneeuw gezien. Toch wel teleurstellend, maar we hebben nog wat wintermaanden te gaan dus we houden hoop!
