Ik had voor het eerst sinds tijden een echt noemenswaardige activiteit op de planning staan afgelopen week.
Mijn eerste vaccin!
Volgens mij redeneren Nederland en Zweden redelijk gelijk wat betreft vaccins voor zwangeren. Eerst werd het niet aangeraden en inmiddels raden ze het aan vanaf 12 weken. Nu is dat alweer een maandje geleden voor mij, maar toen was ik zo beroerd dat ik er niet aan moest denken dat ik daar nog mogelijke bijwerkingen bovenop zou krijgen. Nou ben ik nog steeds beroerd, maar wil ik gewoon niet meer wachten. De weinige maatregelen die er waren gaan ze hier afschaffen binnenkort. Ik heb nog geen corona gehad, maar dat wil ik nu ook echt niet meer.
Dus vrijdag na het werk reed Tom mij naar het plaatselijke zwembad. Daar moesten ze toch het een en ander nog dubbelchecken vanwege mijn zwanger zijn. Ik had mijn artsen allang geraadpleegd, maar dat was niet voldoende. Uiteindelijk kreeg ik toch mijn prikje en vervolgens mocht ik nog eens 30 (!) minuten in een gymzaal zitten. ‘Voor de zekerheid.’
Blijkbaar is het niet alleen een zwembad. Zou ook wel erg oncomfortabel zijn, als wachtruimte.
Ik werd met de minuut misselijker, maar dat had niks met het vaccin te maken. Sterker nog, die vrijdag heb ik lang getwijfeld of ze me überhaupt wel geprikt hadden, want ik had niks gevoeld?! Gelukkig kreeg ik zaterdag hele plaatselijke spierpijn, dus dat is dan toch een geruststelling. Zondag was het allemaal weer koek en ei. Behalve dat zondagen al heel lang de meest vreselijke dagen van de week zijn om onduidelijke redenen en afgelopen zondag was geen uitzondering.
Dus tegen misselijkheid werkt het vaccin niet. Of nog niet. Wie weet verandert dat nog.