Vandaag is het februari. Misschien wel babymaand? Misschien ook wel net niet. Er valt weinig over te zeggen en de enige die er echt zeggenschap over heeft, praat sowieso nog maar weinig. De communicatie verloopt nog steeds vooral via een trap in mijn ribben hier en een por in mijn blaas daar.
Afgelopen week hebben we nog meer progressie geboekt hier in huis. Op donderdagavond kwam mijn zusje door de storm gereden. Vrijdag moesten we allemaal nog een hele of halve dag werken, maar zaterdag hebben Tom en Heleen een boel versleept en gemonteerd.
De logeerkamer is naar beneden, Toms thuiswerkplek naar boven en op de babykamer staat nu de beroemde IKEA Hemnes commode die eigenlijk geen commode is, maar wel door de halve wereld zo gebruikt wordt. Ook het babybedje staat alvast op z’n plek voor over plusminus een half jaar.
Ondertussen heb ik me met de was bezig gehouden. Al ging dat niet zonder hulp, want de trap an sich is al een uitdaging, maar de trap mét een wasmand is een bijna onoverkomelijk obstakel geworden. Na een korte googleronde over de beste manier van minikleertjes opvouwen, ben ik erg tevreden met het eindresultaat.
Alle minikleertjes in maat 50 en 56 zijn gewassen en opgeborgen. De minikleertjes in maat 62/68 hangen nu ook maar gelijk te drogen, dan heb ik daar over 2/3/4 (?) maanden geen omkijken naar.
Het gekke is dat we mijn zusje pas weer gaan zien als we met baby en al weer thuis zijn over een tijdje. Dat klinkt soms nog steeds in mijn hoofd alsof we haar dan máánden niet gaan zien, maar het kan net zo goed volgende week alweer zijn.