En toen had ik een week overgeslagen, maar niet getreurd. Het is allemaal vrij eenvoudig samen te vatten. Komtie: elke ochtend probeer ik mijn ontbijt binnen te houden en zolang ik niet te veel eet, gaat dat meestal prima. Dan werk ik nog maar 4 uurtjes, maar probeer ongeveer voor 10 uur werk te verzetten en dat gaat wat minder. Maar langzamerhand komt het besef dat 4 uur werk in 4 uur meer dan prima is. Vervolgens rijd ik naar huis, waar ik weer wat probeer te eten en meestal ga ik daarna met Milla en de baby in m’n buik even slapen. Of althans, Milla en ik slapen. De baby lijkt 24/7 allerlei oefeningen uit te voeren, dus daar wordt weinig geslapen. Misschien moet er wel heel veel bijgeslapen worden zodra de baby uit de buik is? Of denk ik nu te rooskleurig?
Daarna moet ik weer eten, maar dat is altijd drama, want geen zin. Dus ik ben blij met alles wat er wel in gaat. Hoera voor alle extra echo’s -en de Zweedse gezondheidszorg- zodat ik weet dat het met de baby allemaal in orde is. En dan is het 19u of soms ietsje later en ga ik weer naar bed.
In de weekenden rust ik nog een beetje meer uit, terwijl Tom een heleboel werk verzet in de kelder. Daar heb ik nog steeds geen foto’s van gemaakt, maar inmiddels is het hier begonnen te sneeuwen, dus ik heb wel een foto van de eerste sneeuw van de baby in de buik.
Met een beetje geluk hebben we over drie maanden ook een foto van de eerste sneeuw van de baby uit de buik. Of minder dan drie maanden misschien wel. Hopelijk. Hoe korter, hoe beter. Of nouja, dat ook weer niet. Maar momenteel heb ik liever een februaribaby dan een maartbaby. De kinderwagen die hier inmiddels staat te wachten, is in ieder geval ook zeer geschikt voor sneeuw.
Mocht ik binnenkort weer een week overslaan, dan kan je er vanuit gaan dat ik gewoon in bed lig. Niks aan het handje.