De eerste baby die ik ooit in huis had, is afgelopen weekend 12 jaar geworden! 12 jaar. Je zou denken dat ze een grote puber is inmiddels, maar niks van dat. Ze is een stalker. Elke ochtend komt ze naast me liggen als ik probeer te ontbijten. Ze wacht me op bij de deur als ik uit werk kom -tegenwoordig zit ze vaak door het raampje te krijsen omdat Tom haar dan optilt-. En af en toe komt ze op me afgerend alsof ze me al járen niet gezien heeft, terwijl ze dan zelf gewoon een paar uur ergens in slaap is gevallen.
Het eenkennigste beestje dat ik ken, ik hoop dat ze één extra medebewoner kan accepteren vanaf volgend jaar.
En dan nog wat anders. De zon staat hier zo laag als ik om 17 uur naar huis rijd, dat is echt niet normaal. Hij schijnt zelfs onder mijn zonneklepje door, waardoor ik steeds hoger moet gaan zitten, maar op een gegeven moment houdt dat ook op natuurlijk. De klok schijnt komend weekend weer verzet te worden, dus misschien helpt dat. Voor even dan, tot we terug bij af zijn. En daarna is het gewoon altijd donker.