En toen stond er weer één Saab voor de deur.
Iets wat 4 maanden geleden nog heel normaal was, ziet er nu heel gek uit. Ik wil ook nog telkens heel krap de bocht om rijden om ruimte vrij te laten voor een tweede Saab, maar dat hoeft dus niet. Het is niet leuk om niet meer samen te zijn en niet te weten wanneer dat wel weer kan. Afgezien van een weekendje hier of daar.
Maar we hebben het vorig jaar ook overleefd, dus het zal nu ook wel weer goed komen. Ik sleep zelf mijn hout naar binnen en kook weer voor één persoon in plaats van drie. ’s Avonds lees ik een boek in plaats van te kijken naar de avonturen van Jean Luc Picard (waar vanalles niet aan klopt, maar dat terzijde). Ik ren mijn rondjes alleen en inmiddels in het donker en slaap weer met een knorrend beestje op me.
