Categorie: Veckosummering

Weer een week in februari voorbij. De tweede week op mijn nieuwe werk. Hoewel ik niet naar Stockholm hoefde, was dit toch ook geen normale werkweek. Afgelopen week mocht ik drie ochtenden meelopen in de fabriek. Daar heb ik laminaat gelijmd en stof gespijkerd onder andere. Maar vooral ook weer veel geleerd over het bedrijf zelf. Dit alles in deze mooie bedrijfstrui.

Sinds de komst van Milla heb ik geen zwarte truien meer gedragen, dus dit was even wennen. Maar ik heb me prima vermaakt.

In het weekend heb ik vervolgens vrij weinig gedaan. We zijn nog wel 5 kilometer door storm Dennis gaan rennen. Het is me nog altijd niet helemaal duidelijk waarom, maar goed. Eenmaal thuis bij de kachel ben je zo weer opgedroogd en opgewarmd natuurlijk.

Je eerste werkweek beginnen met een bezoek aan de meubelbeurs in Stockholm. Niet verkeerd, al zeg ik het zelf. Wel vermoeiend, zeg ik ook.

Na twee dagen op kantoor gezeten te hebben, ging op woensdag mijn wekker om 4.30u. Via Hässleholm ben ik met twee collega’s naar Stockholm gereisd met de trein en dat is dus veel eenvoudiger dan ik had verwacht, want nog geen 3,5 uur later waren we op de beurs. Geen overstap of ander gedoe. Gewoon even 500 kilometer door verschillende Zweedse landschappen razen.

Eenmaal op de beurs bleek dat we niks hoefden te doen qua werk, behalve heel veel rondkijken. Prima, dat kan ik. 20000 stappen later vertrokken we naar ons hotel en na een uurtje rust, gingen we nog met z’n allen eten waardoor ik pas om 00.15u weer in bed lag.

De volgende dag was ongeveer hetzelfde, alleen dan met een terugreis. Op die terugreis was ik inmiddels zo moe dat ik mijn tas in de trein heb laten staan. Maar in tegenstelling tot in Nederland wachtte de conducteur hier tot ik hem er op -of eigenlijk net ná- het allerlaatste moment uitviste.

Het is even een overstap van halve dagen naar hele, maar al met al was dit een prima eerste week op mijn nieuwe werk.

Jippie! Eindelijk is januari voorbij en eindelijk ben ik bij mijn nieuwe werk begonnen.

Afgelopen week stond vooral in het teken van u.i.t.r.u.s.t.e.n. Woensdags heb ik mijn hele ochtend en voormiddag besteed aan een massage en kappersafspraak. Vooral die kapper stond al superlang op de planning, want dat moet hier. Ik had het geluk door een mede-pluizebol geknipt te worden en zij wist precíes hoe ellendig mijn/ons soort haar is. Ik ben bovendien ook supertevreden met wat ze er van heeft weten maken, dus ik weet waar ik voortaan terecht kan.

Donderdag moest ik ’s middags voor mijn jaarlijkse ogencheck bij het ziekenhuis van Kristianstad zijn. Toch eng in deze tijden van het coronavirus, maar die bleek alleen in Jönköping te zijn tot nu toe, dus eind goed al goed. Behalve dat ik dit jaar wel druppeltjes kreeg waardoor ik heul slecht zicht kreeg én ik met de auto die kant op was. Van veraf zag ik eigenlijk best prima, dus na een paar uur wachten waagde ik me de weg op en dat ging goed tot het ging schemeren en juist mijn verafzicht met de kilometer verslechterde. Uiteindelijk is het dan toch wel weer een opluchting dat ik nu in Zweden zit, want ookal was het ‘spits’ en ‘druk’ op de weg, ik kon me bij andere weggebruikers uit de buurt houden. En heb -voor zover ik kon zien- niks of niemand geraakt.

Omdat vrijdag de allerlaatste dag van januari en mijn IKEA-carrière was, ben ik nog snel even een rondje door het IKEA museum gaan lopen met mijn eigen pasje. Daarna heb ik dat pasje en mijn laptop ingeleverd op kantoor, wat toevalligerwijs naast het museum ligt en toen was het uit met de pret.

Het weekend bracht ik daarom door zoals ik al mijn weekenden het liefst doorbreng. Met een heleboel skitterende sport op tv. De finales van de Australian Open en het WK veldrijden waren aan de beurt. Het was weer een sportweekend om van te smullen. En ik ben zelf ook nog even buiten geweest tussendoor. Dat kon net.

HET IS NOG STEEDS JANUARI.

Jemig.

Maar goed. Mijn laatste IKEA werkdag heb ik wel achter de rug en dat hebben we afgelopen weekend gevierd. Tom had een verrassingsuitje geboekt en daarvoor moesten we eerst drie uur in de auto zitten.

Uiteindelijk kwamen we in Vadstena terecht, voor mij een erg bekende omgeving, want het ligt slechts 15km van mijn Zweedse geboorteplaats. Vadstena is superoud, supermooi en in de zomer supertoeristisch, maar nu was het heerlijk rustig. Na een lunch reden we naar de Omberg voor een wandeling van 7,5 km. Prima afstandje, dachten we.

Maar we hebben uiteindelijk maar ca. 1,5 km lekker door kunnen wandelen, want de rest was gewoon heel erg bergop of -af. Dit was voor mijn Fitbit wel een feestje, want ik heb twee hoogte-badges verdiend die dag. 93 verdiepingen alles bij elkaar.

Maar het was het sowieso wel waard, met dit uitzicht. En we hadden ook geluk met het weer, want er was zowaar zon. Op een gegeven moment riep ik nog iets over ‘wat is dat voor grote lamp daar?!’ en toen bleek dat de zon te zijn. Dan weet je even hoe weinig zon we hier gehad hebben de afgelopen drie maanden.

Eenmaal terug in Vadstena hebben we ingecheckt in bovenstaande gebouw. Waar ooit monniken sliepen en wij heel lekker hebben gegeten. Maar wij sliepen dan weer in het gebouw ernaast, de vroegere slaapplaats van de nonnen. Maar voor we dat gingen doen, hebben we ook nog een paar uur rondgedobberd in de spa van het hotel. ’s Ochtends aten we in de koningszaal, want die was er ook nog, en daarna mochten we nog een paar uur ronddobberen voor we weer op huis aan gingen.

Prima weekend.

Weer een week voorbij. En nog stééds is het januari. Hoeveel weken heeft januari 2020 wel niet helemaal?!

Ik heb al op verschillende plekken gelezen dat meer mensen vinden dat deze januari historisch lang duurt, dus dat is ergens een geruststelling. Maar waarom moest precies deze maand de laatste maand zijn voor ik met mijn nieuwe werk kan beginnen?! Ik heb een twee maanden opzegtermijn en daarvan zijn nu al minstens 5 maanden verstrekken en nóg zit ik bij IKEA.

Ik vind het heel erg om te zeggen, want ik hou van januari, maar genoeg is genoeg. Ik hoop dat januari* volgende week eindelijk voorbij is en anders weet ik het ook niet meer.

*ik typ dit dus ook al serieus drie keer verkeerd, janauri…. Echt klaar mee nu.

Ik ben vanochtend met een tas vol kaneelbroodjes, cakejes en ander snoepgoed naar kantoor vertrokken. Niet omdat het mijn laatste werkdag was zoals sommige collega’s dachten -dat duurt helaas nog iets langer-, maar omdat ik vandaag 33,5 ben geworden! Na meer dan 10 jaar ben ik nog steeds de enige die deze dag viert, maar ik heb er wel vrede mee inmiddels.

Is er verder nog iets gebeurd afgelopen week? Ja en nee. Er was in het weekend geen tijd voor wandelingen of spelletjes, want overdag was ik druk aan het schakelen tussen drie schermen. Ik móest namelijk zowel schaatsen, biathlon als veldrijden volgen. En bovendien zat ik op zaterdagavond natuurlijk klaar voor een nieuw seizoen Wie is de Mol? Waardoor ik elke vrije minuut op zondag heb gezocht naar theorieën op het wereldwijde web. Maar het ergste is nog wel dat ik bijna mijn halve verjaardag heb moeten missen, omdat ik gisteren bijna ben gestikt van het lachen door Promenade. Zo mogelijk het allerbeste programma op tv op dit moment.

Je vraagt je misschien af waarom ik na 2,5 jaar in Zweden nog steeds Nederlandse tv kijk en dat is een goeie vraag. Niks mis met die vraag, maar het antwoord is heel simpel. Zweeds tv is ronduit slecht. En saai. En kenmerkt zich vooral door een complete afwezigheid van humor. Ik overweeg dit jaar wel weer een poging te doen om Melodifestivalen te gaan volgen*, maar meer dan dat zal het toch niet worden voorlopig.

*Tegen de tijd dat Melodifestivalen begint, ben ik begonnen bij mijn nieuwe baan en ik ben bang dat ik niet mee kan praten in de pauzes en bij de koffieautomaten als ik dit niet volg.