Auteur: Lisa

Afgelopen week was een beetje gek. Donderdag en vrijdag vierde ik weekend en in het weekend was ik aan het werk.

Mijn zogenaamde weekend begon wel een beetje teleurstellend, omdat ik de accu van mijn auto vermoord bleek te hebben. Ik rijd veel te weinig en dat is niet goed. Maar inmiddels heb ik een nieuwe accu en kan ik Killeberg weer uit. Nou bleek donderdag wel dat ik Killeberg níet uit hoefde om bij een garage te komen. Mijn buurvrouw wist namelijk dat er ergens een garage was, maar ze wist niet precies waar. Toen is ze samen met mij rond gaan wandelen om de garage en hulp te zoeken, superlief natuurlijk. De mensen van de garage hebben vervolgens mijn auto opgehaald en de accu vervangen. Fijne mensen in dit gehucht.

Toen ik weer aan het werk moest, begon de zon hier te schijnen en die schijnt nu nog steeds. Zaterdag ben ik een rondje gaan wandelen in mijn lunchpauze en kwam ik toevallig langs de allereerste Killebergse voetbalwedstrijd van dit jaar, belangstelling van jewelste en supergezellig, maar ik moest door anders was ik niet op tijd terug.
De dag erna ben ik hetzelfde rondje gaan rennen. Dat had ik vrijdag ook gedaan met mijn dikste sportkleding, maar nu was 1 dun laagje opeens meer dan genoeg. Het weer is niet te volgen hier. Ben benieuwd hoe dat in Nederland is, want daar vlieg ik zondag naartoe.

Zo enerverend als vorigvorige week was, zo rustig was afgelopen week. De verkoudheid houdt nog steeds aan. Dat merkte ik vooral toen ik naar Loshult probeerde te rennen zaterdag. Dat ging wel, maar vooral op wilskracht in combinatie met een overlevingsdrang, omdat ik toch echt weer thuis moest komen ooit.

En ja, hardlopen is weer een optie in dit land, want alle sneeuw is weggeregend. Beetje jammer wel, maar vorig jaar hadden we begin april nog sneeuw, dus wellicht komt het nog terug?

Behalve dat ik wat dagen op mijn werk heb doorgebracht, ben ik ook een dag naar Lund op en neer gereden voor een ziekenhuiscontrole. Twee jaar geleden stapte ik op mijn fiets en was ik 15 minuten later in het ziekenhuis. Nu stap ik in de auto en ben ik 90 minuten later op plaats van bestemming. Klein verschilletje.

 

Behalve dat ik ziek ben geworden afgelopen week, was het ook de week van culturele hoogtepuntjes.

Op vrijdag ben ik via Markaryd naar Göteborg gereden. Het was maar goed dat ik donderdag vrij was en energie kon sparen voor de reis. Het was niet druk op de weg, maar er lag wel overal sneeuw en dat is toch afleidend. Zit ik me weer te vergapen aan het landschap in plaats van op de weg te letten. Eenmaal aangekomen in Göteborg begon het gesteggel van wat te doen en wanneer dan. Uiteindelijk besloten we een kopje thee te zetten en vervolgens gelijk te vertrekken zonder deze op te kunnen drinken, want toch maar eerst naar de bioscoop.

We hebben Britt-Marie var här gezien. Hele leuke film, die maar een klein beetje onderdoet voor het boek. Maar het boek is ook gewoon te goed, dus daar kan de film niks aan doen. Al met al 4 sterren voor Britt-Marie.

De volgende dag hebben we eerst vooral een Sinan gedaan. Je moet het huidige Wie is de Mol? seizoen volgen om dit te begrijpen, maar ik ga er vanuit dat iedereen dat ook gewoon doet. Uiteindelijk moesten we dan toch de deur ook voor deel 2 van het culturele weekend. Na een hapje sushi belandden we in Rondo voor de krogshow van Ola Salo.
De show valt te omschrijven als over the top x 10. Maar het was ook nostalgischer dan alle nostalgie ter wereld samen. Tenminste als je mij bent. Dus ook 4 sterren voor Ola.

We zijn weer een week verder, al voelt het alsof er minstens 3 weken voorbij zijn gevlogen. Dat zal met mijn bezoek aan Torekov te maken hebben. Woensdagochtend zat ik al vroeg in mijn auto om richting het westen te rijden. Omdat mijn TomTom en Google Maps het niet eens waren over de duur van de reis, nam ik het zekere voor het onzekere -want ik ben een dochter van mijn vader- en daar nog iets meer zekerheid bovenop -want sneeuw-, met als gevolg dat ik veel te vroeg was. Nou ligt Torekov bij Båstad en dat ligt dan weer bij de Zweedse kust, dus ik heb mijn extra tijd besteed aan een wandeling.
Hier ben ik echt net uit de auto en nog heel erg moe. Maar ik heb het vosje dat de weg overstak niet aangereden, dus ik was toch wel tevreden met de reis.
En ook heel tevreden met de locatie.
Omdat ik in Torekov was voor een werkopleiding, heb ik er alleen niet heel veel meer van gezien dan dit, dus ik moet nog eens terug.
Eenmaal weer thuis hebben Milla en ik ons voornamelijk op deze manier vermaakt:
Biathlon, schaatsen en Netflix voor mij. Slapen voor Milla.

De afgelopen week is voorbij gevlogen, mijn laatste week met bezoek in huis. Na twee en een halve week samengewoond te hebben met allerlei mensen, is de stilte in huis enorm.

Net zoals twee maanden geleden viel (lees: valt) het vertrek van Tom mij zwaar en wat moet je dan..
Ik ben maar heel hard gaan rennen.
Nu kan dat namelijk nog. Je weet in dit land niet wanneer hier weer een bak sneeuw ligt en de langlaufers dit rondje in beslag nemen. Ik ben inmiddels zover dat ik 3 rondjes kan overleven, dat is 7,3 km. Misschien ga ik de 10 km wel halen in 2019? Misschien ook niet.

Gelukkig 2019 allesamens!

Mijn 2018 eindigde samen met deze twee mooie mensen:
Ik heb nog nooit uitgekeken naar een zomer, maar dit is het eerste jaar dat ik dat wel doe, want die mooie mensen van hierboven gaan trouwen ♥

Voor nu genieten we echter nog even van de winter én het andere gezelschap dat hier nog een weekje blijft en hopelijk het komende jaar ook voorgoed deze kant op komt. 2019 wordt een mooi jaar!