Auteur: Lisa

Het voelt als gisteren dat ik bijna was vergeten om mijn week samen te vatten en nu is er dus weer een week voorbij? Het zijn gekke tijden. Letterlijk.

Qua corona gaat het hier allemaal z’n gangetje en moet de rest van de wereld ‘zich niet zo aanstellen’ en ‘ga lekker met z’n allen wandelen in het park’ en ‘mensen moeten zelf weten of ze op skivakantie willen, we houden alles in ieder geval open voor de mensen die dat dus zelf moeten weten’. Ik ben ook nog steeds de enige van mijn collega’s die vanuit huis werkt. Maar qua werk zal er binnenkort wel het een en ander veranderen, want mijn fijne nieuwe werk heeft toch ook behoorlijk last van corona ondanks dat ‘het maar een griepje is’. Ik zal daarom binnenkort nog maar voor 50% aan het werk zijn en hoewel ik dat járen heb gedaan én dat altijd helemaal prima heb gevonden, baal ik er nu toch wel van.

En dat zal ik ook wel blijven doen tot het moment daar is dat ik echt maar 50% werk en opeens TIJD HEB VOOR MIJN TEKENINGEN. Bijvoorbeeld. Als je het zo zegt, is het allemaal niet zo dramatisch. En mag de tijd blijven vliegen, want dan kan ik weer echt gaan tekenen en dan is het zo weer zomer en wordt het overleven en janken, maar zal het ook weer winter worden en dan komt alles weer goed.

Ok, ik draaf een beetje door. We socialdistancen ons eerst maar eens de komende week door.

Ik ben in de wondere wereld van het thuiswerken volledig de tel kwijt geraakt. Maar het is dinsdag (geweest). En dat schiet me nu net te binnen, terwijl ik langzaam wegdoezelde.

De rest volgt nog.

De rest:

Daar ben ik nog even, een dag later en alles. Het is een gekke tijd en de dagen vloeien hier nog meer in elkaar over dan anders. Sinds donderdagmiddag werken Tom en ik allebei vanuit huis. Omdat Tom een beetje hoestte en daarom weg werd gestuurd. En ik, omdat ik niet een heel -klein- dorp potentieel in gevaar wil brengen. Zaterdag begon ik ook te snotteren, maar het zet niet door en dat vind ik wel prima.

Ik denk dat we hier in Killeberg best OK zitten op dit moment. We komen überhaupt zelden mensen tegen, dus ons normale leven kan verder gewoon doorgaan. Of nouja, gewoon.. Eergisteren liepen er twee vrouwen enkele meters achter ons tijdens onze dagelijkse wandeling en ze leken steeds dichterbij te komen, dus hebben wij af en toe een sprintje getrokken om ze voor te blijven. Zo gewoon gaan wij er mee om dus.

Een samenvatting van het bezoek van mijn zusje afgelopen weekend kan ik helaas niet geven, want die zit zielig en ziek thuis. Het goeie nieuws is dat wij datzelfde weekend wel eindelijk weer een zon hebben gezien.

En het andere goeie nieuws is dat Wie is de Mol? EIN-DE-LIJK is afgelopen. Wat een VRE-SE-LIJK seizoen was dit (afgezien van Nathan). Maar nu kunnen we wel driedubbel genieten van de waanzin van de Belgische Mol.

Het meest opmerkelijke van de afgelopen week is dat ik na mijn werk nog een rondje kan wandelen of hardlopen zónder in het donker thuis te komen.

Ik rijd ookal weer een tijdje in het licht naar mijn werk toe en dat went nog steeds niet. Elke ochtend dezelfde verbazing over Al. Dat. Licht buiten. En dan is het nog steeds niet echt lichtlicht hier, want het aantal zonuren zal inmiddels naar een historisch dieptepunt gedaald zijn. Ik hoor van meerdere mensen om me heen dan ook dat ze elk weertype zónder regen beschouwen als ‘goed weer’. Bewolking, mist, kou, storm, zolang het niet regent is het ‘goed weer’.

We hebben weer een week achter de rug. De week van de winter van 2020. Met een dagje sneeuw in Glimåkra en twee dagen sneeuw in Killeberg. Het was genieten.

Verder zijn we vooral in Broby geweest. En Broby is -voor de mensen die dit niet weten- een gehucht vlakbij, maar het heeft twee supermarkten, twee bloemisten en enkele kappers, dus het is wel een gróót gehucht. En in dit gehucht staat een hele mooie kerk. En in die kerk speelde zaterdagavond één van mijn lievelings; Loney Dear. Toen ik de aankondiging twee weken geleden las, ben ik eerst een uur gaan googelen of er misschien nog meer Brobys zijn in Zweden want het zal toch niet het gehucht zijn hier om de hoek?! Maar toch wel. En het was prachtig. Na een klein kwartier was er al een heel uur voorbij. Dat gevoel.

De dag erna waren we weer in Broby om een huis te bezichtigen en in feite had ik dat huis gelijk kunnen kopen puur vanwege het feit dat ze Loney Dear hadden uitgenodigd in hun gehuchtje.

Weer een week in februari voorbij. De tweede week op mijn nieuwe werk. Hoewel ik niet naar Stockholm hoefde, was dit toch ook geen normale werkweek. Afgelopen week mocht ik drie ochtenden meelopen in de fabriek. Daar heb ik laminaat gelijmd en stof gespijkerd onder andere. Maar vooral ook weer veel geleerd over het bedrijf zelf. Dit alles in deze mooie bedrijfstrui.

Sinds de komst van Milla heb ik geen zwarte truien meer gedragen, dus dit was even wennen. Maar ik heb me prima vermaakt.

In het weekend heb ik vervolgens vrij weinig gedaan. We zijn nog wel 5 kilometer door storm Dennis gaan rennen. Het is me nog altijd niet helemaal duidelijk waarom, maar goed. Eenmaal thuis bij de kachel ben je zo weer opgedroogd en opgewarmd natuurlijk.

Je eerste werkweek beginnen met een bezoek aan de meubelbeurs in Stockholm. Niet verkeerd, al zeg ik het zelf. Wel vermoeiend, zeg ik ook.

Na twee dagen op kantoor gezeten te hebben, ging op woensdag mijn wekker om 4.30u. Via Hässleholm ben ik met twee collega’s naar Stockholm gereisd met de trein en dat is dus veel eenvoudiger dan ik had verwacht, want nog geen 3,5 uur later waren we op de beurs. Geen overstap of ander gedoe. Gewoon even 500 kilometer door verschillende Zweedse landschappen razen.

Eenmaal op de beurs bleek dat we niks hoefden te doen qua werk, behalve heel veel rondkijken. Prima, dat kan ik. 20000 stappen later vertrokken we naar ons hotel en na een uurtje rust, gingen we nog met z’n allen eten waardoor ik pas om 00.15u weer in bed lag.

De volgende dag was ongeveer hetzelfde, alleen dan met een terugreis. Op die terugreis was ik inmiddels zo moe dat ik mijn tas in de trein heb laten staan. Maar in tegenstelling tot in Nederland wachtte de conducteur hier tot ik hem er op -of eigenlijk net ná- het allerlaatste moment uitviste.

Het is even een overstap van halve dagen naar hele, maar al met al was dit een prima eerste week op mijn nieuwe werk.

Jippie! Eindelijk is januari voorbij en eindelijk ben ik bij mijn nieuwe werk begonnen.

Afgelopen week stond vooral in het teken van u.i.t.r.u.s.t.e.n. Woensdags heb ik mijn hele ochtend en voormiddag besteed aan een massage en kappersafspraak. Vooral die kapper stond al superlang op de planning, want dat moet hier. Ik had het geluk door een mede-pluizebol geknipt te worden en zij wist precíes hoe ellendig mijn/ons soort haar is. Ik ben bovendien ook supertevreden met wat ze er van heeft weten maken, dus ik weet waar ik voortaan terecht kan.

Donderdag moest ik ’s middags voor mijn jaarlijkse ogencheck bij het ziekenhuis van Kristianstad zijn. Toch eng in deze tijden van het coronavirus, maar die bleek alleen in Jönköping te zijn tot nu toe, dus eind goed al goed. Behalve dat ik dit jaar wel druppeltjes kreeg waardoor ik heul slecht zicht kreeg én ik met de auto die kant op was. Van veraf zag ik eigenlijk best prima, dus na een paar uur wachten waagde ik me de weg op en dat ging goed tot het ging schemeren en juist mijn verafzicht met de kilometer verslechterde. Uiteindelijk is het dan toch wel weer een opluchting dat ik nu in Zweden zit, want ookal was het ‘spits’ en ‘druk’ op de weg, ik kon me bij andere weggebruikers uit de buurt houden. En heb -voor zover ik kon zien- niks of niemand geraakt.

Omdat vrijdag de allerlaatste dag van januari en mijn IKEA-carrière was, ben ik nog snel even een rondje door het IKEA museum gaan lopen met mijn eigen pasje. Daarna heb ik dat pasje en mijn laptop ingeleverd op kantoor, wat toevalligerwijs naast het museum ligt en toen was het uit met de pret.

Het weekend bracht ik daarom door zoals ik al mijn weekenden het liefst doorbreng. Met een heleboel skitterende sport op tv. De finales van de Australian Open en het WK veldrijden waren aan de beurt. Het was weer een sportweekend om van te smullen. En ik ben zelf ook nog even buiten geweest tussendoor. Dat kon net.

HET IS NOG STEEDS JANUARI.

Jemig.

Maar goed. Mijn laatste IKEA werkdag heb ik wel achter de rug en dat hebben we afgelopen weekend gevierd. Tom had een verrassingsuitje geboekt en daarvoor moesten we eerst drie uur in de auto zitten.

Uiteindelijk kwamen we in Vadstena terecht, voor mij een erg bekende omgeving, want het ligt slechts 15km van mijn Zweedse geboorteplaats. Vadstena is superoud, supermooi en in de zomer supertoeristisch, maar nu was het heerlijk rustig. Na een lunch reden we naar de Omberg voor een wandeling van 7,5 km. Prima afstandje, dachten we.

Maar we hebben uiteindelijk maar ca. 1,5 km lekker door kunnen wandelen, want de rest was gewoon heel erg bergop of -af. Dit was voor mijn Fitbit wel een feestje, want ik heb twee hoogte-badges verdiend die dag. 93 verdiepingen alles bij elkaar.

Maar het was het sowieso wel waard, met dit uitzicht. En we hadden ook geluk met het weer, want er was zowaar zon. Op een gegeven moment riep ik nog iets over ‘wat is dat voor grote lamp daar?!’ en toen bleek dat de zon te zijn. Dan weet je even hoe weinig zon we hier gehad hebben de afgelopen drie maanden.

Eenmaal terug in Vadstena hebben we ingecheckt in bovenstaande gebouw. Waar ooit monniken sliepen en wij heel lekker hebben gegeten. Maar wij sliepen dan weer in het gebouw ernaast, de vroegere slaapplaats van de nonnen. Maar voor we dat gingen doen, hebben we ook nog een paar uur rondgedobberd in de spa van het hotel. ’s Ochtends aten we in de koningszaal, want die was er ook nog, en daarna mochten we nog een paar uur ronddobberen voor we weer op huis aan gingen.

Prima weekend.

Weer een week voorbij. En nog stééds is het januari. Hoeveel weken heeft januari 2020 wel niet helemaal?!

Ik heb al op verschillende plekken gelezen dat meer mensen vinden dat deze januari historisch lang duurt, dus dat is ergens een geruststelling. Maar waarom moest precies deze maand de laatste maand zijn voor ik met mijn nieuwe werk kan beginnen?! Ik heb een twee maanden opzegtermijn en daarvan zijn nu al minstens 5 maanden verstrekken en nóg zit ik bij IKEA.

Ik vind het heel erg om te zeggen, want ik hou van januari, maar genoeg is genoeg. Ik hoop dat januari* volgende week eindelijk voorbij is en anders weet ik het ook niet meer.

*ik typ dit dus ook al serieus drie keer verkeerd, janauri…. Echt klaar mee nu.