Dit was toch wel even een historisch weekje. Nog nooit in mijn leven ben ik zo verkouden geweest. Toch naar Motala gereden om de verjaardag van mijn Zweedse gastmoeder te vieren. Daarna weer een dag in bed liggen en vervolgens nog twee dagen werken tussen strepsils en tissues. En ondertussen won Duncan gewoon even het feest der feesten in Tel Aviv. WOW.
Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik was perplex. Hij stond er zo goed voor, te goed om te winnen eigenlijk. Nou hebben mijn favorieten wel vaker gewonnen, maar ik heb Nederland echt nog nooit als favoriet gehad én ik had ook nooit gedacht dit in mijn leven nog mee te maken. Het is zo SKITTEREND. En zo terecht ook (-ik heb het tegen jou, Noorwegen-). Het Eurovisie Songfestival is volgend jaar in Nederland. En dat is bijna een reden om een reisje terug te boeken. Maar niet helemaal, want het is vast wel weer in Zweden daarna en dat is dan toch praktischer.
Enige nadeel van dit festijn is dan wel dat je weer geconfronteerd wordt met de bekrompenheid van de landgenoten hier. Noorwegen, Estland, IJsland en Denemarken kregen allemaal meer punten dan Nederland. Eikels.