Ik en mijn beginnende buikje zijn buiten geweest deze week. Buiten om het buiten zijn. Niet zoals afgelopen maanden om van A naar B te komen, waarbij de A van thuis was en de B meestal van mijn werk of een ziekenhuis. Had ik er zin in? Niet bepaald. Had ik er energie voor? Al helemaal niet. Maar drie maanden binnen zitten is ook niet alles, dus had ik de kortste wandelroute uitgekozen toen Tom vroeg of we niet een stukje konden wandelen. Op bekend terrein, want dan weet ik in ieder geval wat me te wachten staat en waar een eventuele shortcut zou zitten. Maar de shortcut was niet nodig, want ik heb de hele 2 (!) kilometer volgehouden. Met minimale inspanning toch een maximale hartslag, want zo werkt mijn lichaam tegenwoordig.
Mijn manager vroeg me van de week nog wat voor monster er in mijn buik groeit toen ik mijn lunch weer eens nauwelijks weg kreeg en ja, goeie vraag wel. Goeie vraag. We zullen het zien over vijf maanden.