Vroeger -en dan bedoel ik voor ik zwanger werd- kon ik me nog herinneren wat ik vorige week had geschreven. Daar is momenteel geen sprake meer van. Ook op het werk heb ik tegenwoordig vaak last van een dimma in mijn hoofd. Het schijnt erbij te horen, maar misschien vind ik dat nog wel storender dan die maandenlange misselijkheid. Mijn collega’s stellen zelf gelukkig al voor dat ik de zwangerschap de schuld moet geven, dus er wordt míj niks kwalijk genomen. Misschien alleen de hummel in mijn buik, maar die heeft daar voorlopig geen last van.
Over die hummel gesproken. Ik vraag me de laatste dagen steeds af wie wie nou wakker maakt. Elke ochtend rond 4 uur word ik wakker, maar dan is er ook iemand in mijn buik met allerlei oefeningen bezig. Maar maak ik de hummel wakker of maakt de hummel mij wakker? Ik weet het niet. Maar misschien mag ik er niks van zeggen, want volgens mij zat mijn vader vroeger ook met mij al om 4 uur beneden in de woonkamer omdat ik wakker was. Dus misschien ben ik het wel gewoon?!
Voor volgende week ga ik proberen te onthouden om Tom’s werk in de kelder vast te leggen, want hij is daar al druk bezig met een laatste verloren kamer op te knappen. Nee, geen babykamer, maar een tv-kamer. Maar die geeft dan weer ruimte voor een nieuwe logeerkamer en daardoor hebben we uiteindelijk plek voor een babykamer. Maar ik beloof niks, want ik ben dit waarschijnlijk over 5 minuten alweer vergeten.