Sinds vorige week werk ik weer 32 uur in de week. Voor zolang het duurt dan. Een hele omschakeling na maandenlang hooguit 24 uur gewerkt te hebben. Ik vergeet dus ook gewoon dat het alweer dinsdag is.
Het is inmiddels ook te laat om nog te vertellen over onze behangvrijdag en verfzaterdag helaas, maar we zijn wel een stuk opgeschoten met onze hal. Dat kan ik wel zeggen. De laatste loodjes beginnen nu echt op laatste loodjes te lijken.
Nu moet ik me alvast mentaal gaan voorbereiden op de fietstocht van morgenvroeg. Ik ben verder namelijk totaal onvoorbereid en heb geen één fatsoenlijke handschoen die mij door de 6 km lange kou tussen Broby en Glimåkra kan helpen. Het is hier namelijk al gaan vriezen. En dat konden m’n vingers gisterochtend na 1 kilometer al totaal niet meer aan. Daarna begaven m’n hele handen het en tegen de tijd dat ik bij m’n werk aankwam functioneerden m’n beide armen nauwelijks meer. Op een gegeven moment stond ik ook zowat stil omdat ik vergat (!) te trappen door de kou. Dan weet je even waar ik nu al mee moet dealen.
Het was overigens wel belachelijk mooi met al het bevroren gras en de ijzige bomen. Dat dan weer wel.