Ik ben vanochtend met een tas vol kaneelbroodjes, cakejes en ander snoepgoed naar kantoor vertrokken. Niet omdat het mijn laatste werkdag was zoals sommige collega’s dachten -dat duurt helaas nog iets langer-, maar omdat ik vandaag 33,5 ben geworden! Na meer dan 10 jaar ben ik nog steeds de enige die deze dag viert, maar ik heb er wel vrede mee inmiddels.
Is er verder nog iets gebeurd afgelopen week? Ja en nee. Er was in het weekend geen tijd voor wandelingen of spelletjes, want overdag was ik druk aan het schakelen tussen drie schermen. Ik móest namelijk zowel schaatsen, biathlon als veldrijden volgen. En bovendien zat ik op zaterdagavond natuurlijk klaar voor een nieuw seizoen Wie is de Mol? Waardoor ik elke vrije minuut op zondag heb gezocht naar theorieën op het wereldwijde web. Maar het ergste is nog wel dat ik bijna mijn halve verjaardag heb moeten missen, omdat ik gisteren bijna ben gestikt van het lachen door Promenade. Zo mogelijk het allerbeste programma op tv op dit moment.
Je vraagt je misschien af waarom ik na 2,5 jaar in Zweden nog steeds Nederlandse tv kijk en dat is een goeie vraag. Niks mis met die vraag, maar het antwoord is heel simpel. Zweeds tv is ronduit slecht. En saai. En kenmerkt zich vooral door een complete afwezigheid van humor. Ik overweeg dit jaar wel weer een poging te doen om Melodifestivalen te gaan volgen*, maar meer dan dat zal het toch niet worden voorlopig.
*Tegen de tijd dat Melodifestivalen begint, ben ik begonnen bij mijn nieuwe baan en ik ben bang dat ik niet mee kan praten in de pauzes en bij de koffieautomaten als ik dit niet volg.