Zo enerverend als vorigvorige week was, zo rustig was afgelopen week. De verkoudheid houdt nog steeds aan. Dat merkte ik vooral toen ik naar Loshult probeerde te rennen zaterdag. Dat ging wel, maar vooral op wilskracht in combinatie met een overlevingsdrang, omdat ik toch echt weer thuis moest komen ooit.
En ja, hardlopen is weer een optie in dit land, want alle sneeuw is weggeregend. Beetje jammer wel, maar vorig jaar hadden we begin april nog sneeuw, dus wellicht komt het nog terug?
Behalve dat ik wat dagen op mijn werk heb doorgebracht, ben ik ook een dag naar Lund op en neer gereden voor een ziekenhuiscontrole. Twee jaar geleden stapte ik op mijn fiets en was ik 15 minuten later in het ziekenhuis. Nu stap ik in de auto en ben ik 90 minuten later op plaats van bestemming. Klein verschilletje.