Ik ben in de wondere wereld van het thuiswerken volledig de tel kwijt geraakt. Maar het is dinsdag (geweest). En dat schiet me nu net te binnen, terwijl ik langzaam wegdoezelde.
De rest volgt nog.
De rest:
Daar ben ik nog even, een dag later en alles. Het is een gekke tijd en de dagen vloeien hier nog meer in elkaar over dan anders. Sinds donderdagmiddag werken Tom en ik allebei vanuit huis. Omdat Tom een beetje hoestte en daarom weg werd gestuurd. En ik, omdat ik niet een heel -klein- dorp potentieel in gevaar wil brengen. Zaterdag begon ik ook te snotteren, maar het zet niet door en dat vind ik wel prima.
Ik denk dat we hier in Killeberg best OK zitten op dit moment. We komen überhaupt zelden mensen tegen, dus ons normale leven kan verder gewoon doorgaan. Of nouja, gewoon.. Eergisteren liepen er twee vrouwen enkele meters achter ons tijdens onze dagelijkse wandeling en ze leken steeds dichterbij te komen, dus hebben wij af en toe een sprintje getrokken om ze voor te blijven. Zo gewoon gaan wij er mee om dus.
Een samenvatting van het bezoek van mijn zusje afgelopen weekend kan ik helaas niet geven, want die zit zielig en ziek thuis. Het goeie nieuws is dat wij datzelfde weekend wel eindelijk weer een zon hebben gezien.
En het andere goeie nieuws is dat Wie is de Mol? EIN-DE-LIJK is afgelopen. Wat een VRE-SE-LIJK seizoen was dit (afgezien van Nathan). Maar nu kunnen we wel driedubbel genieten van de waanzin van de Belgische Mol.